γράφει η Δήμητρα Καραντζένη.
ΘΥΜΟΣ. Οργισμένη θύελλα που λούζει σαν πυρετός, μια έκρηξη που ξεχύνεται σαν λάβα από τα βάθη της ύπαρξης, κι εκρήγνυται μανιασμένη κατά παντός υπευθύνου, που ήξερε και σώπαινε, που απέστρεφε το βλέμμα ενοχικά, που κώφευε στα σπαρακτικά, πνιχτά ουρλιαχτά που ξέφευγαν πότε-πότε πίσω από κλειστές πόρτες, τραβηγμένες κουρτίνες, σφιγμένα χαμόγελα και δαγκωμένα χείλη.
ΛΥΓΜΟΣ. Ο κόμπος που ανεβαίνει στο λαιμό και πνίγει το αναφιλητό, ενώ τα μάτια γεμίζουν και χύνουν καυτά δάκρυα που θολώνουν τη ματιά, τη ματιά που αναζητά τη λύτρωση στο θάμπος, αρνούμενη να δει. Να δει τα βιασμένα σώματα και τις ψυχές να ξεδιπλώνουν τα λαβωμένα κομμάτια τους καθώς τα παραδίδουν στο φως της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Νέμεσης, ζητώντας δικαίωση.
ΑΗΔΙΑ. Αιφνίδια και ακούσια αντίδραση στη φρικιαστική περιγραφή, τη γεμάτη αποκρουστικές εικόνες που ο νους απωθεί αμέσως μόλις σχηματίσει, καθώς μεταφέρουν στο σώμα που τις φιλοξενεί κάτι από την οδύνη του θύματος που τις υπέφερε.
ΦΟΒΟΣ. Το σκοτάδι που οι άνθρωποι κρύβουν στην ψυχή τους, πίσω από ένα αινιγματικό χαμόγελο, ένα παρατεταμένο βλέμμα, ένα νεύμα με υπονοούμενο, ή κι όλα αυτά μαζί, κάνοντας το τέρας του φόβου σύμμαχο, δυνάστη. Μαύρες ψυχές, που παραπαίουν σε κλειδωμένα μπουντρούμια, μισάνθρωπα όντα που βουλιάζουν σε μικρές καθημερινές αβύσσους. Παράσιτα που προσκολλώνται ρουφώντας ζωή κι ελπίδα, κατασπαράζοντας αδηφάγα παγιδευμένα σώματα και τρομαγμένες, μοναχικές ψυχές, που σαστισμένες καταρρέουν από τρόμο και όνειδος μπροστά σε μια φτηνή και βρώμικη ολοκλήρωση που πνίγεται σε ανάσες που αναδύουν σαπίλα και θάνατο.
Ιερά τέρατα. Ζωντανοί μύθοι που απώλεσαν την “ιερότητα” που τεχνηέντως απέκτησαν τα χρόνια που προσκυνήθηκαν ακόρεστα σε επίπλαστους βωμούς, βωμούς που οι ίδιοι έχτισαν και έστησαν πάνω στα ειλικρινή, αθώα χειροκροτήματα του πιστού κοινού τους. Ιερά τέρατα που έγιναν δαίμονες κολασμένοι, που ευτέλισαν, λοιδόρησαν κι ύστερα συνέθλιψαν κάθε ύπαρξη που στάθηκε κοντά τους με εμπιστοσύνη, θαυμασμό ή έστω ανθρωπιά. Επανειλημμένα και αχόρταγα. Μια φορά δεν ήταν ποτέ αρκετή.
Ποιος θυμάται το μάγο του Οζ, από το ομώνυμο κλασσικό παραμύθι; Ο φοβερός και τρομερός μάγος, με τη βροντερή, επιβλητική φωνή, ένας μύθος που σκορπούσε δέος σε όλη την πολιτεία του Οζ, ένα πλάσμα που υπερείχε όλων σε σοφία, δύναμη και ισχύ, που κατείχε και ασκούσε εξουσία, κι ας μην το είχε κανείς ποτέ αντικρύσει. Κι όμως… Ο μάγος του Οζ δεν ήταν παρά ένας πομπώδης ήχος από μαγνητόφωνο πίσω από ένα παραπέτασμα, που έκρυβε για ατελείωτα χρόνια ένα ισχνό και αδύναμο ανθρωπάκι, ένα υπάνθρωπο σχεδόν πλάσμα που φοβόταν και τον ίσκιο του και που, αρνούμενο να αντιμετωπίσει τη δική του ισοπεδωτική Αλήθεια, παρέμενε κρυμμένο πίσω από ευφάνταστα τεχνάσματα. Δήθεν ευφυή ευρήματα του νου που έτρεφαν τη ματαιοδοξία του και συντηρούσαν ένα τίποτα. Ένα ΤΙΠΟΤΑ που για χρόνια ένιωθε ΚΑΤΙ, κάτι μεγάλο, κάτι ανυπέρβλητο, κάπως άπιαστο και σκοτεινό αλλά πάντως υπερέχον.
Τέτοιους μάγους δεκάδες, τέτοια μικροσκοπικά ανθρωπάκια ανακαλύψαμε πίσω από τις κουίντες – ή και όχι μόνον – τώρα που οι μάσκες έπεσαν, τώρα που οι βελούδινες, σκονισμένες κουρτίνες που για χρόνια κάλυπταν τη ντροπή της ύπαρξής τους, ξέφτισαν και κατέρρευσαν υπό το ασήκωτο πια βάρος της ηθικής τους ανυπαρξίας.
Τώρα. Ναι τώρα. Τώρα που ο λόγος δεν κρύβεται, δεν κρίνεται, δεν ωραιοποιείται, δεν περιορίζεται, δεν περιθωριοποιείται. Τώρα που η ανάγκη για λύτρωση και κάθαρση υπερέχει εκείνης για επιβίωση. Τώρα που το διακύβευμα δεν είναι πια ατομικό, αλλά συλλογικό και πανανθρώπινο. Η τελευταία πράξη του έργου δε θα ναι πια ένας πομπώδης μονόλογος που αναζητά λάγνα τις διθυραμβικές κριτικές και το συντονισμένο ήχο από παλαμάκια που προσμένουν την ύστατη υπόκλιση, κάτω από σύννεφα έπαρσης και ψευδούς υπεροχής. Όχι πια.
Η σκηνή που πατήσατε και καταπατήσατε, δε σας ανήκει πια. Το λόγο έχουν τα θύματα. Θα τα βρείτε παντού ανάμεσά σας, στον ξύπνιο και στους εφιάλτες σας, σαν άγρια χορτάρια που φυτρώνουν και στα πιο άγονα και αφιλόξενα εδάφη. Αδύνατον να τα ξεριζώσετε. Είμαστε πια πολλοί. Κι εσείς φτωχοί, μικροί και μόνοι.
