γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Η Ελλάδα είναι δεδομένο ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα βλέπει έστω και με μικρότερη συχνότητα την αύξηση των θανάτων από τον κορωνοϊό, όπως το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έως ότου αρχίσει να εξελίσσεται ραγδαία ο εμβολιασμός του πληθυσμού, τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκοσμίως, έχουμε μακρύ δρόμο. Ακόμη και να εμβολιαστούμε, για ένα διάστημα περίπου 28 ημερών δεν πρέπει να νοσήσουμε. Και στη συνέχεια, πάλι πρέπει να προσέχουμε και να τηρούμε τα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα, μέχρι να υπάρξει χειροπιαστό αποτέλεσμα στην επίτευξη της «ανοσίας της αγέλης». Από την άλλη, δεν πρέπει να νοσεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το οποίο μάλιστα να παραμένει και ανεμβολίαστο.
Ο συνδυασμός «της ανοσίας της αγέλης» και της αποτροπής εξάπλωσης με την τήρηση των μέτρων, θα οδηγήσει σε μεγάλη ύφεση το φαινόμενο, έως ότου σιγουρευτούμε ότι μπορούμε να επανέλθουμε στην οικονομική και κοινωνική κανονικότητα. Σίγουρα δεν θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν τον κορωνοϊό, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι ασύγκριτα καλύτερα από αυτό που βιώνουμε τώρα…
Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν, θα πρέπει να ανοίξει από τώρα και η συζήτηση για τη στήριξη των οικογενειών που έχασαν ή θα χάσουν τους ανθρώπους τους. Για την ακρίβεια, τα στηρίγματα τους. Η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία ανεξαρτήτως ηλικίας. Ωστόσο, τα πράγματα είναι πολλαπλασίως χειρότερα για τις οικογένειες που έχασαν τα στηρίγματα τους. Τον πατέρα τους και τη μητέρα τους που ήταν σε παραγωγική ηλικία ή, ακόμη χειρότερα, κάποιο παιδί νεαρής ηλικίας. Το πλέον τραγικό είναι να φεύγουν νέοι άνθρωποι, να… ακρωτηριάζονται ή να διαλύονται οικογένειες.
Μόλις φτάσουμε στο σημείο όπου θα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ελέγχουμε πλήρως αυτόν τον εφιάλτη, τότε πρέπει να ανοίξει και η συζήτηση για τη στήριξη των οικογενειών. Νέοι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους ορφανά παιδιά και συζύγους που από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους. Απέναντι στις τραγικές οικογένειες, η Πολιτεία, πρέπει από τώρα να αρχίσει έναν σχεδιασμό και να προγραμματίσει δράσεις προστασίας και στήριξης, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης. Ακόμη και στην οικογένεια που έχασε υπερήλικες, πρέπει να υπάρξει έστω μια απλή και έμπρακτη στήριξη για την ηθική δικαίωση των συγγενών.
Στις περιπτώσεις των νέων ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή, η Πολιτεία πρέπει να επιδείξει άμεσα αντανακλαστικά. Η τραγική περίπτωση της Κατερίνης με τον θάνατο του 38χρονου πατέρα που μεγάλωνε μόνος του το 15 μηνών βρέφος, μετά την απώλεια της συζύγου του πέρυσι κατά τη διάρκεια της γέννας λόγω αλλεργικού σοκ, είναι γροθιά στο στομάχι. Ένα βρέφος 15 μηνών δεν γνώρισε μητέρα και πατέρα. Θα του μείνουν μόνο οι φωτογραφίες από τον γάμο των γονιών τους. Η ζωή του έδειξε το πιο σκληρό πρόσωπο από τα πρώτα βήματα. Δράμα των δραμάτων και λόγια δεν υπάρχουν. Επίσης, δεκάδες οικογένειες έχασαν ή θα χάσουν τους δικούς τους ανθρώπους που αποτελούν στηρίγματα. Ήδη έχουν φύγει πρόωρα γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί, στρατιωτικοί και εργαζόμενοι του μόχθου. Και δεν λαμβάνουμε εδώ υπόψιν ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί ή μπορεί να συμβεί το ίδιο από μια άλλη αιτία, όπως ένα έμφραγμα ή εγκεφαλικό ή από την επάρατη νόσο. Εδώ έχουμε απώλεια ανθρωπίνων ζωών, αντίστοιχη με τα θύματα πολέμου.
Η κυβέρνηση οφείλει να εκπονήσει ειδικό σχέδιο για όλες αυτές τις οικογένειες. Πρέπει να δώσει για πολλά χρόνια απαλλαγές από τον Φόρο Εισοδήματος και τον ΕΝΦΙΑ και κατά προτεραιότητα τα ζώντα μέλη της οικογένειας των τεθνεώτων να διοριστούν στο Δημόσιο, ανάλογα με κάποια ελάχιστα τυπικά προσόντα. Με βάση περιουσιακά και εισοδηματικά κριτήρια, πρέπει να βρει τη νομική φόρμουλα, ώστε να χρηματοδοτήσει πλήρως τις όποιες δανειακές υποχρεώσεις των τραγικών οικογενειών και επιπλέον, να τις απαλλάξει από τους φόρους. Όπως γίνεται σήμερα με την α΄ κατοικία, θα μπορούσε να θεσπιστεί ένα όριο εισοδήματος έως και τις 40.000 ευρώ ετησίως όπου να μην υπάρχει επιβάρυνση. Αντιστοίχως, να υπάρχει ένα ανάλογο όριο και για την περιουσία, το οποίο να φτάνει ανάλογα με τον αριθμό των ζώντων μελών, ακόμη και στις 300.000 ευρώ. Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά.
Το Ελληνικό Κράτος μέσω των Περιφερειών, των Δήμων και των κοινωνικών δομών, πρέπει να οργανώσει τις παρεμβάσεις του σε επίπεδο αρωγής από τις κοινωνικές δομές. Πρέπει να προχωρήσει στην εξειδίκευση μέτρων με ειδικές κατηγοριοποιήσεις. Και δεν είναι μόνο οι φοροαπαλλαγές., Πρέπει να υπάρξουν και απευθείας κοινωνικές μεταβιβάσεις προς τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Ποσά της τάξης των 50.000 ή και 100.000 ευρώ κατά περίπτωση δεν είναι υπερβολικά για τις συγκριτικά λίγες περιπτώσεις οικογενειών που αυτή τη στιγμή είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Με μερικές δεκάδες εκατομμύρια το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να είναι δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που μένουν ξεκρέμαστοι μετά το θάνατο των αγαπημένων τους, έτσι ώστε να έχουν μια σχετικώς κανονική ζωή που θα τους απαλύνει εν μέρει τον πόνο.
Σε πρώτη φάση, οι πόροι αυτού του προγράμματος, θα μπορούσαν να προέλθουν από την περικοπή κατά 10% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα, ως ελάχιστη ένδειξη συμβολισμού. Αυτό θα είναι ένα πολύ δυνατό crash test σχετικά με το πώς εννοούν την «κοινωνική ευαισθησία» και «αλληλεγγύη» οι πολιτικοί μας. Ας μην πηγαίνουν λεφτά σε πανό και σημαιάκια, αλλά για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και η μοίρα τους προκάλεσε σημαντική απώλεια προσφιλούς προσώπου. Από κει και πέρα, με κάθε πρόσφορο μέσο η Πολιτεία, οφείλει να φτάσει στο μάξιμουμ της κοινωνικής πολιτικής που ενδείκνυται για τέτοιες καταστάσεις. Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει όλοι οι πολίτες, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να υποστηρίξουμε τέτοιες προσπάθειες, διαθέτοντας χρήματα ακόμη και από το υστέρημα μας. Επιπλέον, η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να βγει δυναμικά μπροστά και να αναλάβει δράσεις στήριξης αυτών των οικογενειών ανά την επικράτεια. Οι απευθείας χρηματικές ενισχύσεις, η διάθεση δωρεάν υπηρεσιών κυρίως ως προς την ιατρική φροντίδα των συγγενών, η στήριξη από σούπερ μάρκετ με δωροεπιταγές για την κάλυψη ανελαστικών αναγκών διατροφής, προσωπικής και οικιακής υγιεινής, θα προσέφεραν στους συγγενείς ανακούφιση, κουράγιο και δύναμη.
Η ζωή φέρνει πολλές φορές μεγάλες ανατροπές. Όλοι πρέπει να λειτουργούμε, βάζοντας έστω και για λίγο τους εαυτούς μας σε παρόμοιες δυνητικές καταστάσεις. Η έξοδος από την κρίση θα πρέπει να γίνει σε πολλά επίπεδα. Και στο υγειονομικό σκέλος και στο οικονομικό και στο κοινωνικό. Πάνω απ΄ όλα πρέπει όλοι να διδαχθούμε από τέτοιες καταστάσεις, ότι στη ζωή τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και πως από τη μια στιγμή στην άλλη, να γυρίσουν όλα… τούμπα. Να γκρεμιστεί το πλάνο μιας ολόκληρης ζωής. Να ισοπεδωθούν προσδοκίες και ελπίδες. Όλα αυτά μας αφορούν όλους. Όπως ακριβώς και ο κορωνοϊός…
