γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τις περασμένες δεκαετίες οι υποτιθέμενες προοδευτικές πολιτικές, όχι μόνο δεν έδωσαν διέξοδο στους λαούς, αλλά σε αγαστή συνεργασία με τις παγκόσμιες ελίτ, προώθησαν το διεθνισμό, την κοινωνική ρευστότητα και τον αποχρωματισμό.
Η περιφρόνηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στα θέλω των λαών, σχετικά με την κοινωνική ισοπέδωση και το προσφυγικό, οδηγεί την άνοδο των ακραίων κομμάτων. Ακροδεξιά θεωρήματα αλλά και αριστερές ουτοπίες συγκροτούν συχνά ένα ενιαίο συνονθύλευμα. Ξενόφοβοι πολίτες δε νοούνται στην Ευρώπη των πρώην αποικιών, χωρίς την προβληματική είσοδο των μεταναστών. Οι κίνδυνοι από την αθρόα μετανάστευση είναι υπαρκτοί. Οι μετανάστες δεν είναι απαραίτητοι ούτε αναγκαίοι, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, ούτε για την οικονομική ανάπτυξη, ούτε για την δημογραφική επίλυση. Πολλές χώρες αντιτίθενται στα ανοιχτά σύνορα, ενώ άλλες δεν αποδέχονται το Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Μετανάστευση.
Οι Βρετανοί δεν θέλουν πλέον να είναι κομμάτι της συγκεκριμένης ένωσης. Η λαίλαπα του λαϊκισμού ωφελεί τα άκρα και αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία. Αυτά ανδρώνονται από το μίτο του λαϊκισμού της σοσιαλδημοκρατίας και της αποτυχίας των αριστερών ουτοπιών. Με στρεβλώσεις, ψευδολογίες και κύρια με ουσιαστική αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, μετά από μερικές δεκαετίες ξεσηκωμού, οι δυνάμεις αυτές έχασαν τον προσανατολισμό στις κοινωνίες.
Σήμερα οι κάλπικες αυτές δυνάμεις, μη έχοντας αξιόπιστες εναλλακτικές, επιστρέφουν στις λογικές του ‘60 και ’70, με τις οποίες όμως δεν αντιμετωπίζεται η τεχνολογική και οικονομική άνοδος των ασιατικών τίγρεων και μάλιστα με μισθολογικούς όρους κατά πολύ υποδεέστερους της Ευρώπης. Σιγκαπούρη, Ν. Κορέα, Ταιβάν και κυρίως η Κίνα, ως η χώρα του κομμουνιστικού καπιταλισμού. Οι δαπάνες μεταφέρονται στην Ασία. Οι λαϊκιστές επιρρίπτουν την ευθύνη της αποτυχίας στην έλλειψη του κοινωνικού κράτους, αλληλεγγύης, συνεργατικότητας κ.τ.λ. ενώ οι ευρωσπεπτικιστές δεν έχουν να προτείνουν κανένα εναλλακτικό σενάριο.
Στην πραγματικότητα όμως η αποτυχία οφείλεται στην έλλειψη συνοχής, εκσυγχρονισμού, καινοτομίας και παραγωγικότητας. Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει την ανεργία, τη στασιμότητα, τους παγκόσμιους κολοσσούς στις υπηρεσίες cloud αλλά και τη Δ΄ βιομηχανική επανάσταση που είναι ήδη εδώ. Με δεδομένη λοιπόν την όλο και μικρότερη επιρροή της Ε.Ε. στην παγκόσμια αγορά, το αντίβαρό της δεν μπορεί να είναι ο λαϊκισμός του ταξικού πρόσημου, ούτε βέβαια η θεσμική αρτηριοσκλήρυνση και ο οικονομικός στραγγαλισμός του επιχειρείν.
Τα προοδευτικά ευχολόγια αποτελούν λαίλαπα λαϊκισμού και οπισθοδρόμησης και σίγουρα δε βοηθούν την Ευρώπη. Είναι δε προφανές στα καθ’ υμάς, πως θα πρέπει να κάνουμε άλματα στις κατευθύνσεις αυτές, διότι με επιδόματα και πέτσινες παροχές δεν υπάρχει αύριο.
