γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Παλαιότερα η αξιοπρέπεια ήταν το παν για έναν πολιτικό. Μπορεί να αντιπαρατίθετο σκληρότατα με τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά ποτέ δεν έθιγε την προσωπική του αξιοπρέπεια, γιατί κι ο ίδιος ήθελε να φύγει από την πολιτική με αξιοπρέπεια.
Χαρακτηριστικό δείγμα αξιοπρέπειας στην πολιτική, η περίφημη φράση του Γεωργίου Ράλλη «δεν θέλω ου…», όταν οι οπαδοί της ΝΔ αποδοκίμαζαν το 1981 τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά και ο γεμάτος ευπρέπεια τρόπος που ο ίδιος παρέδωσε την εξουσία στον αντίπαλό του.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Ανδρέας Παπανδρέου είχαν ανταλλάξει μέσα και εκτός Βουλής σκληρότατες εκφράσεις, αλλά πάντα υπήρχε ένα όριο. Υπήρχαν εσκαμμένα τα οποία δεν τολμούσε κανείς να περάσει. Και η κριτική που ασκήθηκε στην Δήμητρα Λιάνη, ασκήθηκε όταν η ίδια ενεργούσε «αντ’ αυτού» έχοντας δημιουργήσει τη δική της «αυλή», εκμεταλλευόμενη την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όλα αυτά βέβαια π.Τ. , δηλαδή προ Τσίπρα. Γιατί αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα δεν τα είχαμε ζήσει ποτέ, αν και φανταζόμαστε ότι στο άμεσο μέλλον θα ζήσουμε πολλά χειρότερα, μιας και ο σημερινός πρωθυπουργός κάνει κάθε προσπάθεια να αποδείξει ότι στον κατήφορο που ακολουθεί δεν υπάρχει πάτος, δεν υπάρχουν όρια.
Εδώ και τρία χρόνια έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια σπίλωσης του κ. Μητσοτάκη και της οικογένειάς του. Η σύζυγός του Μαρέβα έχει δεχθεί τις περισσότερες αήθεις επιθέσεις από κάθε σύζυγο πολιτικού σε αυτόν τον τόπο. Τους ενοχλεί κάθε δραστηριότητά της και έχουν περάσει από κόσκινο ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο… αναπνέει. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του προέδρου της ΝΔ, έχει βρεθεί στο στόχαστρο του Αλέξη Τσίπρα πάμπολλες φορές. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης το ίδιο…
Μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις του κ. Μητσοτάκη ήταν τόσο ευπρεπείς που ακόμα και οι νεοδημοκράτες άρχισαν να μουρμουρίζουν περί αδυναμίας του να αντιμετωπίσει στη Βουλή τον κ. Τσίπρα…
Στην τελευταία αντιπαράθεση στη Βουλή, για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, ο κ. Τσίπρας έπραξε το αδιανόητο: απευθύνθηκε με ύφος τσογλανόπαιδου, ωσάν να ήταν σε καφενείο, στον αρχηγό του της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στον ενικό, προκαλώντας τον ευθέως ότι είναι πολύ λίγος για να τον αντιμετωπίσει. Και όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης «σήκωσε το γάντι» και του μίλησε σκληρά θέτοντας ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο πλούτισε η οικογένειά του στη διάρκεια της χούντας, τότε όλοι οι συριζαίοι άρχισαν να κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι υποβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο, και… ω του θαύματος, ακόμη και ορισμένοι σχολιαστές του κεντροδεξιού χώρου με έναν πλαστό καθωσπρεπισμό (είναι οι ίδιοι που γρίνιαζαν ότι ο Κυριάκος δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με τον Αλέξη), θυμήθηκαν να θέσουν ανάλογα ζητήματα!
Βέβαια το γεγονός ότι ο Τσίπρας το έσκασε σαν το λαγό (τον κανονικό όχι αυτόν της Χρυσής Αυγής), δεν το είδαν… Δεν το σχολίασαν… Δεν το πρόσεξαν καν… Το προσπέρασαν…
Την μεθεπομένη ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη δευτερολογία του κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να αφήσουν στην άκρη αυτού του είδους την πολιτική αντιπαράθεση και στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου που έδωσε την Κυριακή,αποκάλυψε ότι ο ίδιος έχει θέσει το ζήτημα στον κ. Τσίπρα, επισημαίνοντάς του ότι είναι δική του επιλογή το πώς θα οδηγηθούμε στις κάλπες.
Και μετά από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να πέσουν οι τόνοι και να ακολουθηθεί μια πιο ήπια, τουλάχιστον πιο πολιτική, αντιπαράθεση.
Αντ’ αυτού είδαμε τον ίδιο τον κ. Τσίπρα να υιοθετεί την γκαιμπελική προπαγάνδα των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου και να αποδίδει στον Κυριάκο Μητσοτάκη πράγματα που δεν έχει πει διαστρεβλώνοντας τα λόγια του και την επταήμερη λειτουργία (του εργοστασίου ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ) να την κάνει επταήμερη εργασία, προσπαθώντας να τρομάξει τους ψηφοφόρους ότι αν εκλεγεί ο Μητσοτάκης θα φέρει τον εργασιακό Μεσαίωνα!!! Παραβλέποντας βέβαια την αλήθεια αλλά και το γεγονός ότι και να βρισκόταν πολιτικός στην Ελλάδα που να ήθελε να το πράξει δεν θα μπορούσε αφού υπάρχει νομοθεσία της ΕΕ που προστατεύει το πενθήμερο εργασίας. Βέβαια το γεγονός ότι την επιχειρησιακή σύμβαση της συγκεκριμένης εταιρείας (ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ) την είχε υπογράψει η κυρία Αχτσιόγλου, που κατά σύμπτωση είναι υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είχε καμία, μα καμία σημασία…
Ο Γκαίμπελς έλεγε «πες, πες… κάτι θα μείνει». Αυτή άλλωστε ήταν και είναι η βασική προπαγανδιστική αρχή κάθε φασιστικής νοοτροπίας. Είναι η ίδια φασιστική αντίληψη των γκαιμπελίσκων που πήραν τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την ώρα που μεταφερόταν στο Εκτελεστικό απόσπασμα, από τους Ναζί και την παρουσίασαν ως… αναμνηστική φωτογραφία!!! Τι κι αν ακόμα και οι ίδιοι οι δεσμοφύλακές του βγήκαν να διαψεύσουν ότι ήταν «αναμνηστική»… Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα και σήμερα κάποιοι συριζαίοι, πρώην ακραίοι αυριανιστές του ΠΑΣΟΚ, που υποστηρίζουν ότι ο βραβευμένος για την αντιστασιακή του δράση από το Βρεταννικό Κοινοβούλιο, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήταν φιλοναζί!!!
Στο «πες, πες… κάτι θα μείνει», ποντάρει ο Αλέξης Τσίπρας όταν παρά τη διάψευση του Κυριάκου Μητσοτάκη, λέει και ξαναλέει για τον… «κουμπάρο του» Βαγγέλη Μαρινάκη. Τι κι αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι κουμπάρος του… Πόσο μετράει άραγε αυτό όταν άλλα λέει ο… ίδιος ο πρωθυπουργός;
Αλλά, προφανώς άλλα είναι τα κριτήρια –ακόμα και σε επίπεδο ηθικής- για τον αρχηγό της ΝΔ και άλλα για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Φανταστείτε τι θα είχε κάνει ο κ. Τσίπρας αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγαινε κρουαζιέρα (ακόμα και χωρίς να υπήρχε η τραγωδία στο Μάτι) με το κότερο εφοπλιστή και το απέκρυπτε από την ελληνική κοινωνία. Αλλά το… «παιδί», ο Αλέξης, «ήταν κουρασμένο» και δικαιούτο μια οικογενειακή βόλτα με το κότερο… Κι επειδή η εικόνα του «Τσίπρα του σκαφάτου», φαίνεται να έχει επηρεάσει τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο σατανικός εγκέφαλος του Αλέξη σκέφτηκε ότι αν έχουν κάνει κι άλλοι το ίδιο αμάρτημα, τότε η σημασία του θα περιοριστεί… Με αυτή τη λογική λοιπόν ουσιαστικά έδωσε την άδεια στους υπουργούς του να κάνουν κι αυτοί διακοπές σε κότερα. Αλλά εκείνο που δεν μας είπε ο κ. Τσίπρας είναι πώς θα ξεπληρώσουν ανάλογες χάρες σε εφοπλιστές κι επιχειρηματίες οι υπουργοί του… Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι ανοίγει υποχρεώσεις;
Οι μέρες μέχρι τις ευρωεκλογές δεν είναι πολλές. Είναι βέβαιο όμως ότι θα είναι πολλές οι εκπλήξεις που θα νιώσουμε, μιας και ο κ. Τσίπρας είναι αποφασισμένος να μας αποδείξει ότι η πολιτική του κατάπτωση δεν έχει όριο.
Είναι βέβαιο ότι τις εκλογές θα τις χάσει. Και τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές. Είναι βέβαιο ότι προτίμησε να ηττηθεί δύο φορές αντί για μια. Όπως επίσης είναι βέβαιο ότι έχει επιλέξει να ηττηθεί χωρίς να διατηρήσει καν, μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Κι αυτό γιατί τα ηθικά όρια της πολιτικής του συνείδησης είναι πέραν του δέοντος ελαστικά. Ελπίζουμε να μην είναι το ίδιο ελαστικά και τα δημοκρατικά όριά του… Η ηθική κατάπτωσή του δεν πρέπει και μακάρι να μην οδηγήσει και σε δημοκρατική κατάπτωση τη χώρα.
