γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Κάποιοι, μετά την συζήτηση για πατεράδες στην ψήφο εμπιστοσύνης, ίσως να αναρωτηθήκατε πόσο χαμηλότερα μπορούμε να φτάσουμε. Αυτή η απορία σας εισακούστηκε από τον Θεό του Λαϊκισμού και, επειδή στην Ελλάδα είμαστε τα αγαπημένα του παιδιά, αποφάσισε να μας κάνει την χάρη, να μας δείξει τι υπάρχει χαμηλότερα και να μας δώσει μια γεύση από τον πάτο.
Ίσως το πιο περίεργο είναι ότι δεν σοκαρίστηκα καθόλου από αυτά που έχω ζήσει τις τελευταίες ημέρες. Λογικά σκέφτεστε «μα για τι στο καλό μιλάει τώρα;» οπότε μάλλον ούτε εσείς σοκαριστήκατε από την καθημερινότητα των τελευταίων ημερών.
Είμαι σίγουρος ότι στις εφημερίδες και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είδατε κάποια ανάρτηση που ανέλυε με σιγουριά το οικονομικό ή πολιτικό παρελθόν του θείου, του πατέρα ή κάποιου μπατζανάκη του Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να συνοδευόταν με κάποιο έγγραφο της της δεκαετίας του ’70 και να απαντούσε σε κάποια άλλη ανάρτηση, βρίζοντας πάντα την απέναντι πλευρά. Πείτε μου λοιπόν ειλικρινά: ανεξάρτητα από το αν πιστέψατε ή όχι τις διάφορες αναρτήσεις που επιβεβαίωναν ή διέψευδαν την σχέση κάποιου Τσίπρα με την Χούντα, αλλάξατε άποψη για τον Πρωθυπουργό; Σκεφτόσασταν δηλαδή να ψηφίσετε Τσίπρα και αλλάξατε άποψη, ή το αντίστροφο;
Προφανώς όχι!
Τότε γιατί έχει γίνει όλη αυτή η ιστορία;
Ας δούμε και το ανάποδο παράδειγμα. Υπάρχει άτομο που ειλικρινά πιστεύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να καταργήσει το Σαββατοκύριακο και να φέρει με το στανιό εργασία όλες τις ημέρες; Πρέπει να είναι πολύ εύπιστος ή εντελώς ανόητος κάποιος για να πιστέψει κάτι τέτοιο. Αρκεί μια γρήγορη ανάγνωση της δήλωσης για να φανεί το γελοίο του θέματος.
Λέτε να αλλάξει κάποιος την ψήφο του λόγω της συγκεκριμένης ψευδούς είδησης, ακόμα και αν την πιστεύει; Και πάλι, προφανώς όχι. Γιατί όμως έγινε από χθες αιχμή του δόρατος της κυβερνητικής προπαγάνδας;
Τόσο στην περίπτωση της οικογένειας Τσίπρα, όσο και στην περίπτωση της επταήμερης δουλειάς στόχος δεν ήταν να αλλάξει προτίμηση κάποιος με βάση λογικά επιχειρήματα, αλλά να δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα προς τον αντίπαλο πολιτικό αρχηγό.
Όλα τα κόμματα έχουν καταλάβει πλέον ότι έχουμε σταματήσει να σκεπτόμαστε με επιχειρήματα και ψηφίζουμε με μόνο κριτήριο το συναίσθημα. Ψήφισε ο Έλληνας να έρθει ο Τσίπρας για να αισθάνεται ελπίδα. Ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα επειδή έπρεπε να αισθάνεται υπερηφάνεια. Θα ψηφίσει να φύγει ο Τσίπρας επειδή αισθάνεται οργή.
Αυτά τα συναισθήματα όμως που δημιουργούνται προς έναν πολιτικό ή ένα κόμμα πρέπει να συντηρούνται τακτικά. Άρα οι μηχανισμοί προπαγάνδας όλων των κομμάτων –και όχι μόνο των δύο που έφερα ως παράδειγμα- φροντίζουν να μας θυμίζουν τακτικά το πώς αισθανόμαστε για το αντίπαλο κόμμα, ακόμα και μέσω προφανώς ψευδών ειδήσεων. Άλλωστε, ο τίτλος αρκεί για να μας δημιουργηθεί το κατάλληλο συναίσθημα. Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε και το άρθρο. Άλλωστε, 55% των αναγνωστών διαβάζουν ένα άρθρο ή μια είδηση για λιγότερο από 15 δευτερόλεπτα –άρα αν έχεις φτάσει ως εδώ στο κείμενο ανήκεις σε μία μειονότητα μικρότερη του 45% των αναγνωστών. Ακόμα λοιπόν και αν η ίδια η είδηση αυτοαναιρείται, όπως π.χ. στην περίπτωση της 7ημερης εργασίας, μπορούν να μας το δείξουν και εμείς να μη το καταλάβουμε επειδή έτσι οι ίδιοι επιλέξαμε.
Αυτοί είμαστε και καλά κάνουν και μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ηλίθιοι. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι άλλο ο πατέρας και άλλο ο υιός –τόσο στην περίπτωση του Τσίπρα όσο και στου Μητσοτάκη-, δεν μπορούμε να διαβάσουμε ένα άρθρο πέρα από τον τίτλο, δεν μπορούμε να διαβάσουμε το πρόγραμμα ενός κόμματος ή το βιογραφικό ενός υποψηφίου.
ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε να μας συμπεριφέρονται σαν να μη καταλαβαίνουμε. Σε αυτό δεν φταίνε τα κόμματα ούτε στο ελάχιστο. Είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή.
