γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη

Σήμερα το πρωί και όπως σχεδόν κάθε πρωί φτάσαμε στο σχολείο ακριβώς τη στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι. Κι όπως κάθε πρωί, από τα μεγάφωνα ακούστηκε το συνηθισμένο «παιδιά ελάτε, ώρα για την προσευχή». Δεν κάθομαι να παρακολουθήσω την προσευχή όμως πολλές φορές πιάνω κουβέντα με γονείς εκεί απ’ έξω οπότε συνήθως φεύγουμε όταν τα παιδιά έχουν μπει στις τάξεις τους – σα σινιάλο ότι ώρα να φεύγουμε κι εμείς, φτάνει με την κουβέντα. Σήμερα λοιπόν, έτυχε και πρόσεξα ένα αργοπορημένο κοριτσάκι, μάλλον τρίτης δημοτικού. Σίγουρα όχι μεγαλύτερο. Πέρασε την πόρτα της αυλής την ώρα που άρχιζε η προσευχή. Κι αντί να τρέξει όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά να μπει στη γραμμή της τάξης του, ξέρετε τι έκανε; Κοκάλωσε! Κοκάλωσε επειδή είχε αρχίσει η προσευχή.

Τώρα, δεν ξέρω σε κάποιους πώς θα φανεί κάτι τέτοιο, αλλά εμένα με τρόμαξε! Γιατί ένα κοριτσάκι – όχι πάνω από 8, άντε 9 χρονών, να νιώθει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κοκαλώσει εκεί που είναι, στη μέση του προαυλίου, να πετάξει την τσάντα του κάτω, να σκύψει το κεφάλι, να σταυρώσει τα χέρια και να περιμένει να τελειώσει η προσευχή, πριν ξανακουνηθεί;

Μόνο σε μένα φάνηκε τόσο εξωπραγματικά παράξενο και ανησυχητικό;

Δεν κρίνω την πίστη του καθενός, αυτό είναι δικαίωμά του, απόλυτα προσωπικό, όπως δικαίωμα είναι και κάποιου άλλου αντίστοιχα να μην πιστεύει στον ίδιο θεό, να μην ακολουθεί την ίδια θρησκεία, να μην προσεύχεται, ή να μην πιστεύει γενικά σε τίποτα – επίσης απόλυτα προσωπικό.

Κι αυτό που μου χτύπησε καμπανάκια συναγερμού δεν ήταν το γεγονός ότι το κοριτσάκι μπορεί να πιστεύει σε ό,τι πιστεύει, αλλά η ηλικία του και ο τρόπος που κινήθηκε και προφανώς κινείται γενικότερα πάνω σε αυτό το θέμα.

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως ένα μικρό παιδάκι ξέρει, καταλαβαίνει και μπορεί να είναι σε θέση να αποφασίσει το τι θα πιστέψει, σε τι βαθμό και πώς θα το εκφράσει.

Αν είχα νωρίτερα το μυαλό, δε θα βάφτιζα τα παιδιά μου.

Πέρα από το ότι πάνω σε αυτό το μυστήριο έχει στηθεί μια ολόκληρη κι άκρως επικερδέστατη μπίζνα (δεν είναι εκεί το θέμα), στερεί κάτι πολύ βασικό: Το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής.

Η θρησκεία και η πίστη είναι κάτι το προσωπικό.

Και δεν μπορεί να εκβιαστεί ούτε με την «υποχρεωτική» βάφτιση, ούτε με κανένα στίγμα, ούτε να συνυπάρχει στη ρουτίνα κανενός σχολείου.

Από πού κι ως πού πια να γίνεται από τα μεγάφωνα προσευχή κάθε πρωί;

Σήμερα;

Αλλά ξέρετε κάτι;

Η ελληνική κοινωνία βαδίζει με ταχύτατους ρυθμούς σε έναν βαθύ συντηρητισμό. Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό!

Στην έρευνα του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών PEW σε 34 ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα κατέχει τις πιο τρομακτικές πρωτιές.

Το 76% των ελλήνων σήμερα θεωρεί ότι ελληνισμός και χριστιανισμός είναι ταυτόσημα και χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Το 76%!

Ενώ το 89% – μια συντριπτική πλειοψηφία, θεωρούν «τον πολιτισμό τους ανώτερο από των άλλων».

Το 74% υποστηρίζει την ύπαρξη ελληνικού αίματος (;) κι ότι δεν είναι Έλληνας όποιος δεν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς (;).

Το 92% πιστεύει στο θεό (του χριστιανισμού.)

Κι αν ο Χριστός φώναζε για την αγάπη και την αποδοχή, καμία σημασία δεν έχει.

Μόλις το 31% θα δεχόταν έναν αλλόθρησκο σαν μέλος της οικογένειάς του.

Έχετε καταλάβει πόσο ανησυχητικά είναι όλα αυτά τα νούμερα;

Και πόσο έχει διαστρεβλωθεί η θρησκεία, πόσο λάθος κατευθύνονται οι άνθρωποι από τόσο μικρή ηλικία, πόσο πίσω στο σκοταδισμό, το φανατισμό και την πατριαρχία γυρίζουν;

Το τι πιστεύει ο καθένας μας είναι θέμα προσωπικής επιλογής, αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Τα παιδάκια που σε τόσο μικρή ηλικία κοκαλώνουν στο άκουσμα μιας προσευχής και σκύβουν το κεφάλι, δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα με τρομάζουν! Πολύ!

& Εκείνος

Όταν ήρθε η ώρα για την κόρη μου να πάει στο νηπιαγωγείο μας κάλεσε ο νηπιαγωγός, υπεύθυνος για την τάξη της και ναι ήταν άντρας, για μια μικρή προκαταρκτική συζήτηση. Έτσι γίνεται σε όλα τα φινλανδικά σχολεία με όλα τα παιδάκια και γίνεται για να ενημερωθεί ο νηπιαγωγός για τη γενικότερη συμπεριφορά του παιδιού, αν υπάρχουν θέματα όπως αλλεργίες ή κάτι που ενοχλεί το παιδί και καλό θα ήταν να το ξέρει από την αρχή.

Παρενθετικά εδώ θα πρέπει να σημειώσω για όσους δεν το ξέρουν, οι Φινλανδοί έχουν βαθιά θρησκευτική πίστη, είναι από τους λαούς που πάνε στην εκκλησία και οι ιερωμένοι τους έχουν ιδιαίτερο ρόλο στις φινλανδικές κοινωνίες ειδικά τις αγροτικές. Το 70% του πληθυσμού είναι Λουθηριανοί διαμαρτυρόμενοι και το 1% Ορθόδοξοι και μάλιστα με ιδιαίτερες σχέσεις με το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Επίσης να σημειώσω ότι όταν είσαι μέλος εκκλησίας – και μόνο τότε – πληρώνεις και ανάλογο φόρο στα δημοτικά σου τέλη, που στη συνέχεια πληρώνει μισθούς και έξοδα της εκκλησίας. Όχι, δεν πληρώνουν όλοι για την εκκλησία, εγώ ΔΕΝ πλήρωσα ΠΟΤΕ για καμιά εκκλησία και κανένα παππά στην Φινλανδία. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι η φινλανδικές εκκλησίες πεινάνε και είναι και μια τρανταχτή απόδειξη για το πόσο προσηλωμένοι στην θρησκεία και πιστοί στην εκκλησία τους είναι οι Φινλανδοί. Κλείνει η παρένθεση.

Αφού λοιπόν μιλήσαμε για την γενικότερη συμπεριφορά της κόρης μου με τον νεαρό νηπιαγωγό, το αν ξέρει τα γράμματα και τους αριθμούς μετά ο νεαρός μας ρώτησε αν θέλουμε να ακούσει η κόρη μας για τον Χριστό ή αν θα προτιμούσαμε να το αποφύγουν με δεδομένο ότι αν θέλουμε θα μπορούσε να ακούσει για τη ζωή και τη διδαχή μιας άλλης θρησκείας.

Ο άνθρωπος τρόμαξε από την αντίδραση μου. Με έπιασε ένα υστερικό γέλιο που μου πήρε αρκετά λεπτά για να ελέγξω. Μέσα σε αυτά τα λεπτά από το μυαλό μου πέρασαν εικόνες από εξαήμερο σχολείο που το Σαββάτο συμπεριελάμβανε λειτουργία, από υποχρεωτικό κατηχητικό τις Κυριακές μέχρι πρωινή προσευχή στην έκτη γυμνασίου με τους μαντράχαλους αξύριστους και αγουροξυπνημένους να το παίζουν ευλαβείς παρθένες με τα χέρια μπροστά σταυρωμένα.

Εγώ του εξήγησα αλλά τι να καταλάβει τώρα ο Φινλανδός που ναι μεν όπως ομολόγησε ο ίδιος στη συνέχεια και αφού άκουσε τις εξηγήσεις μου, είναι πιστός διαμαρτυρόμενος και φροντίζει να πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, αλλά το όνομά του το πήρε μόλις γεννήθηκε στο νοσοκομείο και χωρίς παγανιστικές τελετές, πνίξιμο στην κολυμπήθρα και ακριβοπληρωμένους παππάδες και που έγινε πιστός με δική του επιλογή στην επιτρεπόμενη ηλικία των 16. Που να καταλάβει, ε; Απλά χαμογέλασε με θρησκευτική κατανόηση. Εγώ…

Εγώ συνεχίζω παρόλη τη δημόσια αποδέσμευσή μου από την συνομοταξία και συντεχνία ορθοδόξων και καθέτων χριστιανών,  να αναφέρομαι παντού και πάντα σαν ορθόδοξος χριστιανός από τον έβδομο μήνα της ζωής μου, μου αρέσει δεν μου αρέσει. Απόκτησα ταμπέλα πριν ακόμα μπορέσω να μπουσουλίσω ή να μην μιλήσω και μου την φόρεσαν εφ’ όρου ζωής επίτηδες πριν καταλάβω. Και μάλιστα τώρα όταν αναφέρομαι στην σχέση μου με την εκκλησία τους μου βάζουν καινούργια ταμπέλα. Αυτή του προδότη, Γιατί Έλληνας και μη ορθόδοξος δεν γίνεται. Τότε είσαι προδότης.

Προδότες δεν είναι οι γερμανοτσολιάδες, ούτε οι χουντικοί, οι ναζιστές και οι εφιάλτες της Χρυσής Αυγής, είμαι εγώ που δεν σκύβω στον κάθε χρυσοστόλιστο παραχαράκτη συνειδήσεων Αμβρόσιο.

Γιατί;

Πίστευε και μη ερεύνα.
Μυστήριο η ψυχή του Έλληνα.
Τον Άδωνή σου όσο κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς.