γράφει ο Νικόλας Χρ. Γκίκας
Μερικούς μήνες νωρίτερα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Ξάφνου η κοινωνία απέκτησε κλέφτες και φοροφυγάδες. Στο πρόσφατο βέβαια παρελθόν, στην πρώτη γενιά κυβερνητικών αριστερών «ο σκοπός αγίαζε τα μέσα». Η εργαλειοποίηση της οργής των μικροεπαγγελματιών έφερε την εξουσία. Οι πύλες της ουτοπίας ήταν ορθάνοιχτες, οι πολυπόθητες αρμογές έτριζαν, με την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη έτοιμες να κατακτήσουν την κοινωνία.
Η ετεροτοπία τους όμως σκόνταψε στον άξονα των μνημονίων. Για τον Ιβάνοφ, την παλιά γενιά του κόμματος στο μυθιστόρημα «Το μηδέν και το άπειρο» του Α. Καίσλερ, δεν υπάρχουν τύψεις, ούτε δισταγμοί. Η εξόντωση των παρασίτων χάριν δικαιοσύνης θεωρείται νόμιμη.
Η αδυσώπητη κομματική λογική εξαφανίζει το εγώ και κατ’ επέκταση κάθε ικανότητα και κάθε υποψία κέρδους ενάντια στο λαό. Ο Κατρούγκαλος το έκανε συνειδητά. Θα το επαναλάμβανε μάλιστα με χαρά. Μετά την ολοσχερή κατάρρευση, στο νέο περιβάλλον της μονοκρατορίας του φιλελεύθερου Φουκογιάμα, ο κατήγορος Γκλέτκιν, εφαρμόζει νέες μεθόδους. Με πανομοιότυπο μοραλίστ υβρεολόγιο, για το απόλυτο δίκιο της συλλογικότητας και το άδικο της ατομικότητας. Στη σύγχρονη γλωσσοπλαστική ο κεφαλικός φόρος γίνεται τομή, ενώ η αύξηση φόρου δέσμη παρεμβάσεων.
Ο νέος «Νεάντερταλ» λοιπόν, ενδυσάμενος δημοκρατικήν δοράν, μετέρχεται νέες σύγχρονες τεχνολογικές μεθόδους∙ POS, κατάργηση μετρητών και αδιέξοδα μαχητά τεκμήρια στο λαβύρινθο μιας εξοντωτικής γραφειοκρατίας. Με λογικές πλάνες αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους για τις αποτυχίες, την κλιματική καραμέλα, τα αυταρχικά καθεστώτα, τους φοροφυγάδες.
Όλοι αθώοι και όλοι ένοχοι ταυτόχρονα. Όπως στο πρώτο κύμα έτσι και τώρα πλείστοι αναστοχάζονται τον εφιάλτη του φιλελεύθερου, τη διαδρομή στο κόμμα, καθώς «το Κόμμα δεν μπορεί να κάνει λάθος».
Οι τελευταίες απανωτές κρίσεις, με κύρια την κρίση αξιών, επαναφέρουν στο επίκεντρο της επικαιρότητας τον φιλελεύθερο κοινωνισμό, κάνοντας τους κυβερνώντες νέο – Μακιαβελλικούς. Γιατί η αλήθεια του πράγματος καθιστά ηθικά και πολιτικά επιλήψιμη την αθέτηση του λόγου. Αντίστοιχα, η καταναγκαστική ομολογία ανομημάτων που δεν έχουν διαπραχθεί, η συλλήβδην οριζόντια αντιμετώπιση χωρίς αποδεικτικά, δεν είναι παρά ένας κυνικός αυταρχισμός.
Ο αναγκαστικός λογαριασμός στοχεύει στα 600 εκατομμύρια κι όχι στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Η νέα φορολογική μεταρρύθμιση είναι ανόητη πράξη ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν από κοινωνικά οικονομικά. Αυτή η ιδιόμορφη αυταρχική “ΤΙΝΑ” παράγει αμοραλισμό και αποτελεί επίφαση κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατικότητας κι όχι πράξη κοινωνικής ενσυναίσθησης.
Για τους επαγγελματίες, τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τους αξίζει να φορολογηθούνε δίκαια γι’ αυτά που πραγματικά κερδίζουν κι όχι για όσα το κράτος τυχοδιωκτικά υποθέτει πως κερδίζουν. Είναι ζήτημα αρχής και αξιών.
