γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ…
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ…
ΕΔΩ ΠΑΠΠΑΣ, ΕΚΕΙ ΠΑΠΠΑΣ…
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΖΟΚΕΡ;
Είναι πίσω μας; Είναι δίπλα μας; Είναι μέσα μας; …Είναι παντού.
Είναι το γινγκ και το γιανγκ, είναι το καλό και το κακό, είναι οι άγγελοι και οι δαίμονες, είναι ο θεός και ο διάβολος.
Για τους αριστερούς ο Τζόκερ είναι «επαναστάτης», για τους φτωχούς και όλους κατατρεγμένους της γης είναι «ήρωας», για τους πατριώτες και τους πλούσιους είναι «τρομοκράτης».
Φίλε αναγνώστη, το Γκόθαμ είναι παντού. Είναι στο χωριό, είναι στο βουνό, είναι στις πόλεις, είναι παντού. Όλοι μας υπηρετούμε το Γκόθαμ και όλοι μας συνειδητά ή ασυνείδητα άμεσα ή έμμεσα το στηρίζουμε. Να μην πω ότι τα υπηρετούμε όλοι μας από διάφορες θέσεις.
Κάποιοι είναι λάτρεις να ασκούν εξουσία και να έχουν εξουσία και για κάποιους είναι αφροδισιακό πότε ενεργοί ως εραστές και πότε παθητικοί και τους αρέσει να κάθονται στα 2, στα 4 και μπρούμυτα να γλύφουν να στηρίζουν και να την υποστηρίζουν.
Με αφορμή τη ταινία υπάρχουν πολλές συνιστώσες ανάλυσής της. Πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, συναισθηματική. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις κατά τη γνώμη μου είναι εκ φύσεως επιδερμικές, ρηχές και εύκολες.
Όταν όλες οι κοινωνίες κομουνιστικές, του υπαρκτού και ανύπαρκτου σοσιαλισμού, του καπιταλισμού με ανθρώπινο ή μη ανθρώπινο πρόσωπο εκθειάζουν τον ατομικισμό, τη προσωπική επιτυχία, τη προσωπική ευημερία και ευτυχία.
Ναι, αξίζεις…. Μπορείς…. Θα τα καταφέρεις….. Η ζωή σου ανήκει….. Προχώρα….. Ζήσε τη κάθε στιγμή.
Ένας κόσμος που οι Batman γίνονται Τζόκερ και οι Τζόκερ Batman, ένας κόσμος φτιαγμένος για τους δυνατούς και φυσικά οι πλούσιοι για να παραμένουν πλούσιοι οι φτωχοί πρέπει να παραμένουν φτωχοί και να γίνουν και φτωχότεροι.
Όλοι στηρίζουμε, όλοι ψηφίζουμε, όλοι αδιαφορούμε. Όλοι κάνουμε ότι πολεμούμε και ότι δεν ψηφίζουμε και ότι δεν στηρίζουμε σε ένα κόσμο που έχει θεό το χρήμα, γιατί το χρήμα πολύ το μίσησαν αλλά το πολύ πολύ χρήμα κανείς.
Τραπεζιτικό σύστημα, χρηματιστήρια και ΜΜΕ. Αναρωτηθείτε ποιοι τα έχουν και φυσικά όχι όλα. Συνήθως τι πρεσβεύουν και τι υπηρετούν το κέρδος και τη δύναμη.
Ποιος δικαιώνεται να σκοτώνει τη μάνα του, ποιος δικαιώνεται ό,τι γύρω του τον ενοχλεί ή δεν το καταλαβαίνει να το καταστρέφει, να το σκοτώνει, να το «τελειώνει». Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι είναι υγιές το κακό να το νικάς με κακό, την αδικία να την γιατρεύεις επιβάλλοντας το δικό σου δίκαιο. Ο φυσικός νόμος είναι σπέρνουμε-θερίζουμε σε αυτό το σύμπαν.
Θυμίζω ότι όλοι μας κατοικούμε πάνω στο ίδιο αστέρι και περπατάμε στον ίδιο φλοιό. Μερικοί ζούμε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο. Άλλοι ζούμε το σήμερα και το αύριο σαν να είμαστε άφθαρτοι και μερικοί ζούμε σαν να μην υπάρχει αιωνιότητα.
Φίλοι μου καλοί, πατριώτες – φασίστες – επαναστάτες, πλούσιοι – φτωχοί, μαύροι – άσπροι – κίτρινοι, ψηλοί – κοντοί, αδύνατοι – χοντροί, η μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή στο ορατό και στο αόρατο σύμπαν, σε αυτά που βλέπουμε και σε αυτά που δεν βλέπουμε δεν είναι ούτε η βαρύτητα, ούτε η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, ούτε οι πυρηνική ασθενής και η ισχυρή… Είναι η αγάπη.
Μου έκανε σχεδόν 55 χρόνια για να το καταλάβω. Δηλαδή πάνω από μισό αιώνα. Αγάπη για τον θεό, αγάπη για τον συνάνθρωπο, αγάπη για τον διπλανό, αγάπη για τον φίλο, αγάπη για τον εχθρό (πολύ δύσκολο αυτό), αγάπη για την φύση, αγάπη και σεβασμό για την διαφορετικότητα.
Αλλιώς το μίσος, η οργή, ο θυμός, η εκδίκηση, η μισαλλοδοξία δηλητηριάζει τη σάρκα, μολύνει τον νου και βρωμίζει τη καρδιά. Μάλλον αυτό πρέπει να είναι η κόλαση…
Όταν κάποιος σκοτώνει τη μητέρα του λέγεται μητροκτόνος. Όταν δολοφονεί κάποιον, λέγεται δολοφόνος. Όταν δολοφονεί πολλούς λέγεται κατά συρροή δολοφόνος. Αυτά για να μην έχουμε αυταπάτες σχετικά με τον «ήρωα».
Ευτυχώς εγώ δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον Τζόκερ και να ταυτιστώ με τον ήρωα γιατί είμαι αρκετά χοντρός και αρκετά χαζός για να καταλάβω τη χρησιμότητα της ταινίας…
