γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Αυτή η άνοιξη καθόλου δεν με αγγίζει μου έλεγες χθες το βράδυ, αγάπη μου, σκεπτική. Πάσχα χωρίς βουνό, χωρίς νησί, χωρίς αρνί, χωρίς χωριό. Πάσχα χωρίς Γαϊτάνο, χωρίς λαμπάδα από τα Jumbo και με το κόκκινο αβγό στο χέρι που ο μόνος που επιτρέπεται φέτος να στο τσουγγρίσει είναι ο Χαρδαλιάς και αυτό από απόσταση.
Αυτή τη φορά δεν μας την έκανε ο Πόντιος Πιλάτος αλλά ο νέος κορωνοϊός. Αλλά εμείς όμως νίπτουμε τας χείρας μας για να αφήσουμε μακριά τον κορωνοϊό, αλλά δεν νίπτουμε τα χείρας μας από ανευθυνότητα και χλιαρότητα. Παιδιά δεν είναι πρόβα, δεν είναι ντοκιμαντέρ, είναι η ζωή μας. Η ζωή είναι εδώ. Εμείς είμαστε εδώ;
Εγώ παιδιά που έχω ένα μέσο μυαλό και είμαι και χοντροκέφαλος –γιατί πάει ασορτί με το αρκουδίσιο μου κορμί- αναρωτιέμαι, ότι οι Έλληνες, είναι ικανοί και υπεύθυνοι και συγκρατημένοι και οργανωμένοι να κάθονται με τάξη ανά δεκάδες, εκατοντάδες σε στρατιωτική σειρά που θα ζήλευαν ακόμα και οι Γιαπωνέζοι, έξω από τράπεζες, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία. Λέτε για αυτούς να ήταν τόσο δύσκολο να κρατήσουν σειρά και τάξη στην εκκλησία;
Δεν είμαι θρησκόληπτος, ούτε τυπολάτρης. Πίστευα και πιστεύω ότι η θρησκεία- έχει δείξει και η ιστορία- ότι πολλές φορές ελέγχεται, συνεργάζεται, ενισχύει την εξουσία. Και μάλιστα εννοώ την εκάστοτε εξουσία με ό,τι περιτύλιγμα εμπεριέχει αυτό. Τα ιερατεία όλου του κόσμου είχαν και θα έχουν συνεργασία και συνδιαλλαγή για των δυνατών τη προκοπή.
Σίγουρα είναι πιο εύκολο να δηλώσεις ότι δεν πιστεύεις πουθενά, και εκεί σταματάει η συζήτηση και δεν αγχώνεσαι αν πρέπει να απαντήσεις σε ερωτήσεις. Εντάξει, αν υπάρχει Θεός είναι πανταχού παρών. Είναι όλη η φύση, είναι και του ανήκει όλος ο κόσμος και όλο το σύμπαν άρα μπορεί να ακούσει τις προσευχές μας ακόμα και σε πυρηνικό καταφύγιο αν είμαστε κλεισμένοι.
Επίσης δεν καταλαβαίνω, πόσο επικίνδυνο είναι να υπάρχουν μεγάφωνα στις εκκλησίες και να ακούγονται οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τώρα βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Θα μου πει κάποιος, ρε φίλε ζεν καταλαβαίνω, εσύ την Κυριακή ξυπνάς νωρίς μόνο όταν είναι να πας εκδρομή ή για να πας πρωί πρωί στη πλαζ για να προλάβεις τη ξαπλώστρα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι που τελευταία φορά που πήγαν στην εκκλησία είναι στον γάμο τους και στη βάφτιση του παιδιού τους.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που λένε, ότι αυτές οι ιστορίες, είναι μυθολογία των Εβραίων. Κάποιοι άλλοι επίσης, πως αυτά είναι μαγαζιά των παπάδων και τα οικονομάνε και βέβαια υπάρχει και αυτή η μεγάλη κατηγορία που άνηκα και εγώ για πολλά χρόνια, το Πάσχα είναι φολκλόρ, του πάει το χωριό, του πάει με την άνοιξη και φοριέται πολύ με λαμπάδα και αρνί.
Και τα κλασσικά βέβαια, περιπατητική βόλτα τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ με τη περιφορά του Επιταφίου, κους-κους και κουτσομπολιό υπό το φως των κεριών και φυσικά Μεγάλο Σάββατο δώδεκα παρά δέκα στο προαύλιο της εκκλησίας και δώδεκα και δέκα συνάντηση με τη μαγειρίτσα. Και ολοκληρώνεται με θρησκευτική ευλάβεια μαραθώνιο φαγοπότι και γλέντι τη Κυριακή του Πάσχα.
Πριν 200 χρόνια είχαμε τα κρυφά σχολειά και απ΄ό,τι φαίνεται φέτος θα έχουμε τα κρυφά σουβλιστά αρνιά. Οι μόνοι φέτος που μπορούν να καταφέρουν να φύγουν εκτός Αθηνών, φυσικά δεν είμαστε εμείς, που είμαστε i-four και κάναμε στρατό Ναυτικό, γραφεία, Αεροπορία. Αυτοί που μπορούν να φύγουν είναι μόνο οι Έλληνες καταδρομείς.
Θα μου πει κάποιος άλλος, ότι η εκκλησία σε δύσκολες εποχές επιβίωσε όταν ο θεός φαίνεται «να είχε πάει διακοπές» και φυσικά μιλάω για τον Μεσαίωνα. Όλοι βέβαια θυμόμαστε τις «ιερές αποκαλύψεις και τα ιερά καλέσματα», σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, σχίσματα, εικονομαχίες και εικονολατρίες.
Και τώρα πια στα γεράματα, απαντάω, όπως μου αρέσει να συζητάω με τους μαθητές μου στο σχολείο -που είναι ενήλικα παιδιά 18, 19, 20 χρονών- ότι άλλο είναι θρησκεία και άλλο πνευματική ζωή. Και να προσέχουμε όλοι μας πετώντας το βρώμικο νερό να μην πετάξουμε και το μωρό. Δηλαδή την αλήθεια. Να θυμάστε παιδιά μου γιατί μέσα στα μάτια τους, βλέπω το πόθο και τη λαχτάρα για την αναζήτηση της αλήθειας γιατί το ρούχο της ψυχής τους, είναι φυσικά πιο καθαρό από εμένα τον σαψοκοιλιά μεσήλικα, διαφθαρμένο και συμβιβασμένο.
Ο φόβος και η ενοχή είναι εργαλεία του διαβόλου. Ο φόβος και η ενοχή είναι εργαλεία ελέγχου. Θέλω να σκεφτούμε βαθιά πάνω σε αυτό. Ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι Θεός όμως. Ένδειξη πραγματικής αγάπης είναι ο σεβασμός της ελευθερίας, της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας. Ρώτησαν οι μαθητές του Χριστού πως θα καταλάβουν κάτι ότι προέρχεται από το καλό ή το κακό και Εκείνος απάντησε με το παράδειγμα του δέντρου. Πως το καλό από το κακό δέντρο ξεχωρίζει από τον καρπό του.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Ήταν το πέρασμα των Εβραίων από την Αίγυπτο στη γη της επαγγελίας. Ας μην είναι Πάσχα για μας το πέρασμα από τα διόδια, το πέρασμα της σούβλας από το αρνί ή το απλό πέρασμα…
Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα, όλα τα θρησκευτικά συστήματα σίγουρα εμπεριέχουν αλήθειες. Σίγουρα όλοι κατανοούμε ότι υπάρχουν νόμοι στη φύση και νόμοι στο σύμπαν. Και η γη μας, δηλαδή το σπίτι μας, είναι ένας κόκκος άμμου μέσα σε αυτό τον κόσμο και εμείς είμαστε αστρόσκονη. Για άλλους είμαστε πολύ νερό και λίγο χώμα, για άλλους ίσως μια σκατοσακούλα (τρώμε, χέζουμε, αναπνέουμε, γ@μ@με, γεννάμε, γερνάμε και πεθαίνουμε).
Συνήθως όταν μιλάμε γενικά περί Θεού η συζήτηση δεν έχει εντάσεις. Πριν πολλά πολλά χρόνια σε ένα Μοναστήρι στη Βόρεια Εύβοια, σε μια συζήτηση με έναν γέροντα του μετέφερα το σκεπτικισμό μου, γιατί και εγώ σαν γνήσιος Έλληνας είχα θεοποιήσει για χρόνια τη λογική και την επιστήμη, την ανάλυση, την έρευνα και την απόδειξη. Δύο ερωτήσεις μου έκανε ο γέροντας. «Νικόλαε τι δεν καταλαβαίνεις; Αυτή τη στιγμή κάθεσαι σε μία καρέκλα ξύλινη και στο ξύλινο τραπέζι που είναι μπροστά σου έχεις τον καφέ και τα τσιγάρα σου. Αυτά τα έφτιαξε κάποιος, τη καρέκλα και το τραπέζι», με ρώτησε. Εγώ απάντησα πως φυσικά, κάποιος έκοψε τα δέντρα και κάποιος μαραγκός έφτιαξε τη καρέκλα και το τραπέζι. Άρα μου λέει Νικόλαε για το τραπέζι και τη καρέκλα υπήρχε ένας δημιουργός. Το Μοναστήρι κάποιος το σχεδίασε, το έχτισε και το δημιούργησε. Άρα τι πιστεύεις; Όλους αυτούς τους γαλαξίες, όλη αυτή τη φύση κάποιος δεν πρέπει να τα έφτιαξε; Και του απάντησα πως έχει δίκιο, κάποιος πρέπει να τα σχεδίασε, να τα κατασκεύασε και να δημιούργησε όλα αυτά. Έλα ντε όμως, ποιος είναι αυτός γέροντα; «Νικόλαε τον πατέρα σου πως τον λένε;». «Περικλή. Αλλά έχει πεθάνει.». «Εγώ τον γνωρίζω; Τον ξέρω τον πατέρα σου;». «όχι γέροντά μου». Αυτό τότε τι σημαίνει μου λέει. Επειδή δεν γνωρίζω τον πατέρα σου εγώ προσωπικά, εσύ δεν είχες πατέρα;
Θα περάσει και η Μεγάλη Βδομάδα αδέλφια μου. Άλλοι θα προσευχηθούμε, άλλοι θα φαγωθούμε από τη γκρίνια και τη μιζέρια μας, άλλοι θα μαλώσουμε με τη γυναίκα μας και θα πούμε ότι φταίει η καραντίνα. Άλλοι θα κάνουμε τη καρδιά μας πέτρα και θα φάμε αρνί στο φούρνο, παϊδάκια, σουβλάκια και ό,τι άλλο κινείτε. Θα κυκλοφορήσουμε γύρω από το τετράγωνο το πρωί με μάσκα και γάντια και τον σκύλο φυσικά. Αν παρατηρήσατε δεν υπάρχουν πλέον αδέσποτα στους δρόμους, έχουν υιοθετηθεί όλα.
Μου λέει προχθές η γυναίκα μου «με την ευκαιρία που φοράς γάντια και μάσκα, δεν κάνεις και καμιά δουλειά στο σπίτι; Τρίψε καμιά λεκάνη, κατέβασε και τα σκουπίδια, πήγαινε και καμιά βόλτα και άμα είναι, δεν πειράζει. Θα σου πληρώσω εγώ το πρόστιμο ». Και φυσικά σαν θηλυκός Χαρδαλιάς στο σπίτι, αφού θα φάμε και μέρες του Μαΐου όπως φαίνεται, μετά την εργατική πρωτομαγιά ξεκινάς με τα χαλιά είπε. Τίναγμα, καθάρισμα, αποθήκευση.
Φέτος αφού θα περάσουμε καταπληκτικές εβδομάδες στο σπίτι με όλους αυτούς τους εφευρετικούς, χαρισματικούς, χαρούμενους celebrities, που τραγουδούν, που παίζουν επιτραπέζια, που μαγειρεύουν, γυμνάζονται, που θα βάψουν τα αβγά μόνοι τους, που θα φτιάξουν σπιτικά ψωμιά και τσουρέκια, που μένουν στο σπίτι και η ζωή είναι ωραία και ας μην έχουμε παρέα…. Τόση πια καταπιεσμένη δημιουργικότητα, τέτοια πια συνειδητοποίηση, αλληλεγγύη και χαρά και είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα και κάνουμε όλοι μαζί ένα παγκόσμιο διαλογισμό για να νικήσουμε τον κακό κορωνοιό. Τόση πια χαρά χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς συντροφιά, στη Γλυφάδα και στη Κηφισιά και στα 200 τετραγωνικά.
Προτείνω να δείτε μια ταινία, το PASSION του Μελ Γκίμπσον, του 2000 περίπου, που αναφέρετε στα πάθη του Χριστού τις τελευταίες ώρες με βάση τα Ευαγγέλια. Οι διάλογοι είναι στα Αραμαϊκά και Εβραϊκά. Σε πολλές χώρες αυτή η ταινία απαγορεύτηκε να παιχτεί, ακόμα και στη προοδευτική Γαλλία και φυσικά δεν θα την δείτε να παίζετε στα κανάλια. Τυχαίο; Δε νομίζω. Σας παρακαλώ να την δείτε, γιατί μετά το Πάσχα θα βάλω διαγώνισμα!!!!
Αυτή η πανδημία, πέρα από τις απώλειες των ανθρώπινων ζωών, που είναι πολύ σημαντικές, τα προβλήματα στις εργασίες και στις αγορές πλήττει βαθιά πολύ ευαίσθητα της ζωής και της ψυχής. Δυσκολεύετε ποικιλοτρόπως η φυσική και διαπροσωπική επικοινωνία με τον συνάνθρωπο, τον σύντροφο, τον φίλο, τον γείτονα, τον συγγενή, τον συνεργάτη, αλλά δυσκολεύετε και η κοινωνία με τον Θεό…
Αυτός ο κορωνοιός έχει χτυπήσει στο πυρήνα της ύπαρξής μας ευαίσθητες χορδές και δεδομένα που τόσο καλά δεν μπόρεσε να το καταφέρει ούτε ο κουμμουνισμός αλλά ούτε και ο φασισμός. Βέβαια αγαπητοί μου φίλοι η ελευθερία, όπως λέει και ο ποιητής, χρειάζεται αρετή και τόλμη. Είναι η ώρα να εξασκήσουμε την αρετή μας, με εγκράτεια, προσευχή, ταπείνωση, ελπίδα, πίστη και αγάπη. Και να είστε σίγουροι, στο τέλος της ιστορίας πως το καλό θα νικήσει, το καλό θα επικρατήσει.
Ζεν καταλαβαίνουμε τίποτα από δυσκολίες και καραντίνες.
Καλό Πάσχα.
