γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Ο κύκλος έκλεισε. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια αυτό που ξέραμε. Τον Παναθηναϊκό τον κατατρέχει στη μακρόχρονη ιστορία του η εθνική, φυλετική μας κατάρα, η διχόνοια. Μας έφαγαν τα μεγάλα λόγια «είμαστε πιο δυνατοί και από τον Αμπράμοβιτς», η «Παναθηναϊκή Συμμαχία» και πόσα μυστικά και ψέματα έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια. Ειδικά σε αυτόν το πολύπαθο ποδοσφαιρικό τμήμα και τον ταλαίπωρο, ιστορικό Ερασιτέχνη.
Η ιστορία του Παναθηναϊκού μας είναι μικρογραφία της ιστορίας της νεότερης Ελλάδος. Γεμάτη ένδοξες στιγμές, ηρωικές πράξεις, αλλά και γεμάτη εμφύλιους, διχόνοιες, πόνο και πικρίες. Εμείς οι Παναθηναϊκοί έχουμε ταλέντο να τρωγόμαστε μεταξύ μας και για άλλη μια φορά, βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.
Δύο οικογένειες πρόσφεραν τα μέγιστα στα χρόνια της μεταπολίτευσης στον Παναθηναϊκό. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη με το ποδοσφαιρικό τμήμα τη ΠΑΕ, με ηγέτη τον καπετάνιο, Γιώργο Βαρδινογιάννη και η οικογένεια Γιαννακόπουλοι στον Ερασιτέχνη και στη ΚΑΕ, με ηγέτη τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο.
Μια γρήγορα ματιά στην ιστορία του Παναθηναϊκού…
3 Φεβρουαρίου 1908, ιδρυτής ο Γιώργος Καλαφάτης. Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με αριθμούς και στατιστικές. Από πού να ξεκινήσουμε; Διάφορα γεγονότα ανάγκασαν να αλλάξει ονόματα και να φτάσουμε στο 1918 να πάρει την ιστορική ονομασία ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, το πράσινο και άσπρο χρώμα στη φανέλα και να καθιερωθεί το τριφύλλι ως έμβλημα του συλλόγου.
Το 1931 οδηγεί σε αποχώρηση του Γιώργου Καλαφάτη από τον σύλλογο. Η κατάρα του γηπέδου υπήρξε και τη δεκαετία του 20 για να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Η επόμενη μεγάλη κρίση ήταν 1931-1932, υπήρξαν δραματικές διοικητικές εξελίξεις που τάραξαν την ομάδα. Μετά ήρθε η δραματική αποχώρηση του Άγγελου Μεσσάρη μετά από έντονη λογομαχία με τον Απόστολο Νικολαΐδη.
Ο θρύλος για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Πάλι είχαμε στις αρχές της δεκαετίας του 50 τα γνωστά πάθη και τις γνωστές αντιθέσεις στον σύλλογο. Σιωπηρός εσωτερικός πόλεμος με μεγάλες εσωτερικές αναταράξεις και έτσι χάθηκε σχεδόν μια δεκαετία.
Μετά είχαμε έναν νέο εμφύλιο στα μέσα της δεκαετίας του 60. Με ύποπτες εμφανίσεις της ομάδας και «σαμποτάζ». Χωρίστηκαν οι ποδοσφαιριστές σε δύο στρατόπεδα και ο σύλλογος οδηγείται σε αυτοκαταστροφή. Είχαμε πάλι εσωτερικό πόλεμο, άλλοι ήταν με τον Απόστολο Νικολαΐδη και άλλοι με το μέρος του Ματζαβελάκη. Η διοίκηση και ο κόσμος είχαν χωριστεί στα δύο.
Εμείς οι Παναθηναϊκοί, μας αρέσει να τρώμε τις σάρκες μας. Επίσης στον Παναθηναϊκό τους αρέσει να τρώνε τα παιδιά τους. Και αυτό φαίνεται στη συμπεριφορά του συλλόγου, στον Μίμη Δομάζο, στον Τάκη Οικονομόπουλο, στον Αντώνη Αντωνιάδη, στον Τάκη Λουκανίδη, στον Δημήτρη Σαραβάκο και άλλους πολλούς.
Και τελειώνοντας 30 χρόνια περίπου ζήσαμε τον διχασμό του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού της ΠΑΕ με τον υπόλοιπο Παναθηναϊκό και κυρίως με την ΚΑΕ. Η αιώνια κόντρα Βαρδινογιαννική με Γιανακοπουλική. Μια ιστορία γεμάτη με Φουρτουνάκηδες και Σιφουνάκηδες, μαζί με τη νεράιδα που μας έφυγε όταν ο Παναθηναϊκός έκλεισε τα 100 χρόνια ιστορίας. Μόλις πριν λίγες ώρες μας έφυγε και το παλικάρι.
Αυτή η ομάδα με πληγώνει. Αλλά όταν αγαπάς, πονάς. Ό,τι δεν κατάφερε τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός, η «παράγκα», η εγκληματική οργάνωση, τα συμφέροντα, ο «κορωνοϊός» τα κατάφερε μονός του ο Παναθηναϊκός. Από το «άλλος για το κότερο;» πήγαμε στο «άλλος για το νεκροταφείο». Ο «πατέρας» της αρχής της καταστροφής του Παναθηναϊκού – γιατί τα κάστρα πέφτουν από μέσα – ο Παναθηναϊκός της φαβλότητας και της πολυμεχικότητας, ο ίδιος άνθρωπος που διάλυσε τον Εθνικό Πειραιώς, έγινε πρόεδρος στον σύλλογο χωρίς να έχει ιστορικό παρελθόν με την ομάδα αλλά αντιθέτως πλούσιο ιστορικό παρελθόν, φιλικό και επιχειρηματικό, με ανθρώπους του Πειραιά.
Αυτοί που αγόραζαν το σπουργίτη, το φεγγίτη, το μελίσσι, εκατομμύρια. Για να μην αναφέρω και κάποιον άλλον έτερο ιδιοκτήτη, που σαν σύγχρονος «Κοσκωτάς» ήταν παντού ανακατεμένος σε αυτή τη χώρα. Είναι αυτός που πλήρωνε τα αστερόπαιδα της Θύρας 13 που φώναζαν και έβριζαν «Τζίγκερ, πούλα και φύγε». Ο Τζίγκερ ήταν ένα πρόβατο ανάμεσα σε λύκους. Αυτός νόμιζε πως το ποδόσφαιρο είναι εκκλησία και διοικείται η ομάδα σαν να είναι επιχείρηση.
Ο Παναθηναϊκός είχε μία από τις καλύτερες ομάδες που πέρασαν από την Ελλάδα, αλλά είχε στο τιμόνι του έναν αξιοπρεπή, ευγενή άνθρωπο με σπουδές και μεταπτυχιακά αλλά η άλλη πλευρά είχε γνωστό «κολλεγιόπαιδο» τον κο Μητρόπουλο Aigaleo City University.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις διαιτησίες; Τις θυγατρικές ομάδες; Την Ριζούπολη; Τη ποδοσφαιρική μαφία; Τον κούρευαν τον Παναθηναϊκό και τον καθάριζαν σαν αβγό. Ο Τζίγκερ, που ήταν και είναι καλός και έντιμος άνθρωπος και καλός επιχειρηματίας, αλλά εάν είχε δεξί χέρι έναν άνθρωπο της νύχτας «του ποδοσφαίρου», ο Παναθηναϊκός θα είχε πάρει τουλάχιστον πέντε πρωταθλήματα εκείνη τη περίοδο.
Ο κόσμος ήξερε πως ο Παναθηναϊκός έπαιζε τη καλύτερη μπάλα, αλλά ήξερε επίσης και πώς χάναμε τους τίτλους. Άλλωστε αυτή η ομάδα είναι που έπαιξε στους οχτώ στο Champion League με τη Μπαρτσελόνα το 2002, αλλά και στους οχτώ του UEFA με τη Πόρτο το 2003. Άλλωστε αυτή η ομάδα ήταν ο βασικός κορμός της Εθνικής Ελλάδος που πήρε το Euro στη Πορτογαλία το 2004.
Τα παλιά χρόνια ίσχυε η παροιμία «σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει». Τα τελευταία όμως χρόνια, αυτό δεν ισχύει στη πατρίδα μας. Και φυσικά μιλάω για τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Γιάνη Αλαφούζο. Και οι δύο γράφουν το Γιάνης με ένα ν. Ο πρώτος αν και ενήλικος στο δωμάτιο, κατά τ’ άλλα πανέμορφος, πανέξυπνος, πάνσοφος κατέστρεψε μια χώρα μέσα σε λίγε βδομάδες και ο έτερος Γιάνης Αλαφούζος πήρε μια ιστορία μιας ομάδος 100 χρονών και πάνω και την έκανε κομμάτια. Ο πανέξυπνος, ευφυής επιχειρηματίας, παλιός φίλος και συνεταίρος του κου Μαρινάκη, αυτοδιορίστηκε πρόεδρος και σωτήρας της ομάδος και φυσικά δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, ο ίδιος άνθρωπος ισχυρίζεται πως έχει προσφέρει στον Παναθηναϊκό όταν χρώσταγε χρήματα σε όποιον μιλάει ελληνικά και όχι μόνο. Ακούγεται ότι είχε αφήσει απλήρωτες μέχρι και τις καθαρίστριες και τους φύλακες του γηπέδου και παρακαλούσε τον κόσμο να έρθει να βάψει το γήπεδο και να κουρέψει το γκαζόν.
Ο άνθρωπος φαίνεται να έχει ένα και μοναδικό σχέδιο… να καταστρέψει τον σύλλογο και να τον απαξιώσει, να διώξει τον κόσμο από το γήπεδο, να ατιμάσει την ιστορία και το γόητρο του συλλόγου. Άκουσον άκουσον… φτάσαμε να μας τιμωρήσει η Ουέφα με αποκλεισμό και ο Ολυμπιακός να ψηφίζει για να σωθούμε…. Ρε που πάμε ρε, που πάμε;
Να δεις στο τέλος που θα πουλήσει και θα κερδίσει και από τον Παναθηναϊκό πολλά.
Έχω αποδείξεις και όχι ενδείξεις κάθε φορά που η ομάδα πάει να πάρει μια ανάσα, έρχεται και της δίνει μια στο κεφάλι και της κόβει το οξυγόνο. Βλέπε Γιάννη Αναστασίου, Μαρίνο Οζουνίδη, Γιώργο Δώνη.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο και Δημήτρη και σε όλη τους την οικογένεια, έκαναν τον Παναθηναϊκό μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, μαζί με την Ρεάλ, την Τσε Ες Κα, τη Μακαμπί.
Θέλω να παρακαλέσω μέσα από τη καρδιά μου, τις δύο μεγάλες οικογένειες που αγάπησαν τον Παναθηναϊκό και τον υπηρέτησαν πάνω από 30 χρόνια, την οικογένεια Βαρδινογιάννη και την οικογένεια Γιαννακόπουλου, και είμαι σίγουρος πως μαζί τους θα ακολουθήσουν επώνυμοι Παναθηναϊκοί αλλά και τα εκατομμύρια αγνών φιλάθλων της ομάδος και οπαδών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Να συνεργαστούν στη ΠΑΕ, στη ΚΑΕ και στον Ερασιτέχνη. Για να μετατρέψουμε όλοι μαζί αυτή τη στιγμή τον Pao Die σε Pao Alive. Προσδοκώ ανάσταση νεκρών γιατί ο αθλητισμός ομορφαίνει τη ζωή και ο Παναθηναϊκός πλημυρίζει τη ψυχή.
Ο Παναθηναϊκός του Καλαφάτη, του Νικολαίδη, του Μεσσάρη, του Πανάκη, του Μπόμεκ, του Πούσκας, του Γουέμπλει, του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Οικονομόπουλου, του Λουκανίδη, τον Παναθηναϊκό του Γκόρσκι, του Γκμόχ, του Σαραβάκου, του Βαζέχα, του Ρότσα, αλλά και τον Παναθηναϊκό των 17 αθλημάτων και των 500 τίτλων.
Τον Παναθηναϊκό όλων των αγνών, ρομαντικών φιλάθλων, των έντιμων μαχητών, των τελευταίων των Μοϊκανών σε αυτή τη σκληρή εποχή που δυστυχώς εμπλέκονται στον αθλητισμό επιχειρηματικά συμφέροντα, πολιτικές σκοπιμότητες, μπίζνες πλαν.
Παναθηναϊκέ μου όλων των γενεών ανήκεις στην ιστορία σου, ανήκεις στους αθλητές σου, ανήκεις σε όλους αυτούς που σε υπηρέτησαν, σε πολέμησαν και στο τέλος σε τίμησαν και σε αγάπησαν.
Αιώνια πιστός.
Ζεν καταλαβαίνετε, πονάμε όσοι αγαπάμε….
