γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Φίλοι και φίλες σας θυμίζω ότι ίσως μένουμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, ακόμα και αν είμαστε μια μικρή χώρα σε έκταση και σε δείκτες και σε μεγέθη ανάπτυξης και μακροοικονομίας. Άλλωστε εμείς οι ‘Έλληνες δεν δίνουμε βάση στο μέγεθος… αλλά στην ευχαρίστηση.
Συμπυκνωμένη ομορφιά, μακρόχρονη ιστορία, μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά. Ό,τι και να κάνουν όλοι οι διάβολοι, οι τριβόλοι , σκοτεινά κέντρα, διεθνή κατεστημένα, όσα μνημόνια και να μας φορέσουν και όσο και αν προσπαθούν τους μισθούς μας και τα υπάρχοντα μας να μας κουρέψουν και όσους κορωνοιούς και μάσκες μας φορέσουν, την καρδιά μας και την ψυχή μας δεν θα μπορέσουν να την ελέγξουν και ούτε θα καταφέρουν ποτέ την ιστορία και τον πολιτισμό και την ομορφιά αυτού του τόπου να κλέψουν.
Όποια Ελλάδα και να διαλέξεις σε μερικές λέξεις δεν μπορείς να την χωρέσεις. Η Ελλάδα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Η Ελλάδα του Δημόκριτου και του Ιπποκράτη. Η Ελλάδα των γραμμάτων, των τεχνών, του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη. Η χώρα της Δημοκρατίας, του Ομήρου, του Οδυσσέα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Λεωνίδα.
Κάποτε μου είπε ένας φίλος κάποιοι λαοί περπατούσαν και έβλεπαν μόνο έρημο ή μόνο φύση και ζώα και άλλοι έβλεπαν την Ακρόπολη. Ο Αθηναϊκός πολιτισμός, ο Κυκλαδίτικος πολιτισμός, ο Μινωικός πολιτισμός και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός. Οι περσικοί πόλεμοι και οι μεγάλες ναυμαχίες.
Για να σχεδιάσουμε το μέλλον και για να αξιολογήσουμε όσο γίνεται αντικειμενικά το τώρα, πρέπει να γνωρίζουμε καλά την ιστορία μας και το παρελθόν μας. Από πού ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Η χώρα των ποιητών, του Καβάφη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Σολωμού και άλλων. Η χώρα του Παπαδιαμάντη, του Καζαντζάκη, των Βαλκανικών πολέμων και των 2 Παγκοσμίων πολέμων. Αυτός ο λαός που λέει όχι στο ψέμα, όχι στους διδάκτορες, όχι στους κατακτητές, στους ιμπεριαλιστές και πάσης φύσεως φονταμενταλιστές. Ένας λαός που δεν του αρέσει ούτε ο μιλιταρισμός, ούτε η ανελευθερία και ο ιμπεριαλισμός.
Η χώρα του Μακρυγιάννη, του Ρήγα Φεραίου, η χώρα του Κολοκοτρώνη.
Ελευθερία ή θάνατος.
Μας αρέσει να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε, να τσακωνόμαστε, να μαχόμαστε. Και μερικές φορές να τρωγόμαστε. Αλλά είμαστε και η χώρα του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη, του Τσαρούχη, του Μυταρά, του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη, αλλά και η χώρα του Σαββόπουλου, του Λουκιανού, του Ρασούλη, του Σμαραγδή, του Αγγελόπουλου, του Γκάτσου, της Ευτυχίας, του Λευτέρη, της Μελίνας.
Αφέντες όλου του κόσμου και εξουσιαστές είναι πολλά τα λεφτά…. Συνεχίστε να πουλάτε όπλα, φάρμακα, εμβόλια, μεταλλαγμένα. Σκορπίστε φόβο και πανικό. Εσείς τη δουλειά σας και εμείς τη δουλειά μας. Είναι νόμος του σύμπαντος το καλό στο τέλος θα νικήσει και θα κυριαρχήσει. Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε περπατάμε αυτά τα άγια χώματα που έχουν ποτιστεί με πολύ αίμα και ιδρώτα από τους προγόνους μας.
Εμείς πονάμε για όλους τους φτωχούς και αδύναμους ανθρώπους του πλανήτη, για τους ταλαίπωρους πρόσφυγες, για την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, γα τη καταστροφή του περιβάλλοντος, για τη σκληρή βία και για την Αγία Σοφιά.
Σεβόμαστε όλες τις θρησκείες, όλα τα φιλοσοφικά συστήματα. Είμαστε ανεκτικοί στη διαφορετικότητα και σεβόμαστε την ελευθερία των λαών και των ανθρώπων. Γιατί το πνεύμα μας είναι φωτισμένο από τον πολιτισμό, την επιστήμη και την φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η ψυχή μας είναι γεμάτη Χριστό – τον αληθινό τριαδικό Θεό – που έχει πρόσωπο και μπήκε στον χωρόχρονο, περπάτησε δίπλα μας, δίδαξε, θεράπευσε, πόνεσε, σταυρώθηκε, θυσιάστηκε, αναστήθηκε.
Η καρδιά μας είναι γεμάτη από τις εικόνες και τον βίο των αγίων μας. Ζούμε μια ζωντανή εκκλησία του Χριστού και δεν είμαστε απλοί οπαδοί μιας θρησκείας. Άλλωστε κάποιοι πολύ έξυπνα λένε και ο Ολυμπιακός θρησκεία είναι. Για άλλους ίσως και ο κουμμουνισμός. Πάντως όταν ήμουν μικρός ήμουν ΠΑΟ, θρησκεία, θύρα 13! Βλέπετε κάτι τέτοια πίστευα, για αυτό πάει ο Παναθηναϊκός κατά διαόλου.
Εμείς μάθαμε όταν αστοχούμε να κλαίμε, να πονάμε και να μετανοούμε. Εμείς μάθαμε να συγχωρούμε και να παρακαλάμε να μας συγχωρέσουν. Μάθαμε να βριζόμαστε αλλά και να προσευχόμαστε. Να πεθαίνουμε και να ξαναγεννιόμαστε. Να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε. Μάθαμε να σεβόμαστε, να ταπεινωνόμαστε.
Αν ο Χριστός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Ας είναι πάντα αναμμένα μέσα στη καρδιά μας όλα τα καντηλάκια όλων των ανθρώπων μας –και κοιμιμένων και ζώντων – και ας ευωδιάσει ο τόπος μας από το λιβάνι και θυμίαμα της ελπίδας και της αγάπης.
Ωραία και αν δεν σου φτάνουν όλα τα παραπάνω να είσαι χαρούμενος, χαμογελαστός, ευδιάθετος, αισιόδοξος και γιατί όχι και ευτυχισμένος; Δεν πειράζει… απλά ζήσε…. Ζήσε… ζήσε.
Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα, παραλία, βουνά, νησιά, μικρά χωριά, στιγμές. Ελληνικός καφές. Ανατολή, ηλιοβασιλέματα. Ξαστεριές , φεγγαράδες. Βαρκάδες, ποδηλατάδες. Χρώματα, αρώματα. Γιασεμιά. Θερινά σινεμά. Έρωτες, αγάπες. Τριζόνια, τζιτζίκια. Βοκαμβίλιες. Καλντερίμια, σοκάκια. Ουζάκια, παγωμένες μπυρίτσες, φουσκωμένες κοιλίτσες. Μαγιουδάκια, μαυρισμένα κορμάκια. Τραπεζάκια έξω, βυζάκια έξω. Μπυρίτσες και καλαμαράκια, χωριάτικες και τηγανιτές πατάτες και ψαράκια και το βράδυ μπαράκια.
Γρανίτες, παγωτά χωνάκια και συζητησούλα στα παγκάκια. Μεσημεριανή σιέστα και α χρόνια περνάνε και τα άλλα χέστα. Σουβλάκι στο χέρι και το άλλο χέρι χούφτωστην χούφτωστην.
Ε και μην ξεχάσω να φάτε όλοι πολύ καρπούζι, κάνει καλό. Έτσι είναι η ζωή. Σαν ένα καρπούζι. Τρώγεται φρέσκο και δροσερό. Και δεν θέλει μαχαίρι, το τρως με το χέρι. Και φτύστε τα άχρηστα από τη ζωή σας όπως τα κουκούτσια.
Ζεν καταλαβαίνετε; Είναι καλοκαίρι. Μένουμε Ελλάδα. Να περνάτε καλά και να είστε όλοι καλά.
