γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Φόβος, φόβος, φόβος…
Ντου, ντου, πανικός παντού.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ ο αόρατος εχθρός ο κορωνοιός. Θυμίζει την αόρατη παγκόσμια τρομοκρατία και τώρα έχουμε μια παγκόσμια τρομακτική πανδημία. Ο αόρατος εχθρός που χτυπάει κοντούς, χοντρούς, ψηλούς. Μαύρους, κίτρινους. Πλούσιους και λευκούς. Άθεους και θρησκευόμενους. Αριστερούς και δεξιούς. Παναθηναϊκούς και Ολυμπιακούς.
Σύσσωμη όλη η επιστημονική κοινότητα απαντά σε όλα τα σοβαρά ερωτήματα κάθε μέρα τι θα γίνει με το φάρμακο, ποιος θα βγάλει πρώτος το εμβόλιο; Ο κινέζος; Ο αμερικανός; Ο ευρωπαίος; Ο γιαπωνέζος; Ειπώθηκε ότι μπορεί και ο καπνός μπορεί να κάνει καλό. Θα πάρω κούτες Άσσος σκέτο και Σαντέ άφιλτρο να θυμηθώ τα νιάτα μου και τα φοιτητικά μου χρόνια, θα πλακωθώ και στις ρακές και στα τσίπουρα ως φυσικό θεραπευτικό αντισηπτικό και έξω από τη παράγκα κορωνοϊέ.
Τελικά να φορέσω μάσκα ή να μην φορέσω μάσκα; Μην κάνετε τα στριγκάκια μάσκες. Μόνο τα σλιπάκια. Τελικά κύριε καθηγητά μου επιτρέπετε να αναπνέω; Ο ιός ταξιδεύει στον αέρα; Ο ιός ταξιδεύει στο νερό; Τα παιδιά του ιού κάνουν μπάνιο στον βυθό; Και εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον κορωνοϊό. Τελικά το air condition ρουφάει τον κορωνοϊό;
Όσα καταλήγουν σε -ος είναι επικίνδυνα τελικά σε αυτόν τον πλανήτη. Όπως … κουμμουνισμός, σοσιαλισμός, φασισμός, νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός, παγανισμός, ιμπεριαλισμός, φονταμενταλισμός. Όπως και τα παράγωγά του … εφοριακός, αστυνομικός, πολιτικός, ….
Εσύ φίλε μου που ανησυχείς τόσο πολύ και καλά κάνεις που ανησυχείς για τον εαυτό σου και για τους άλλους, καταρχήν να βάλεις τη ζακέτα σου γιατί ο καιρός είναι ακόμα κρύος. Πρόσεχε τα μυαλά σου μην πάρουν αέρα γιατί ακόμα είμαστε στο τέλος της αρχής … τώρα ποια είναι η αρχή και πιο το τέλος, μην με ρωτήσεις. Ψάξε και διάβασε για να μπορέσουμε να συζητήσουμε μετά το Πάσχα την ιστορία από τις πηγές της και ας μην πάμε πάρα πολύ παλιά. Μιλάμε για την ιστορία του 20ου αιώνα. Διάβασε και μάθε γιατί έγινε ο Α και Β παγκόσμιος πόλεμος, για τον πολυετή ψυχρό πόλεμο και για τη διεθνή και παγκόσμια τρομοκρατία.
Ναι φίλε, μένουμε στο σπίτι, εντάξει για όσο χρειαστεί. Γιατί αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας. Μένουμε στο σπίτι και σκεφτόμαστε, δεν μας δίνονται και πολλές ευκαιρίες.
Παραφράζω μία φράση του εθνάρχη, όχι φυσικά του Μαρινάκη αλλά του παλιού εθνάρχη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ποιος τελικά κυβερνάει αυτόν τον κόσμο; Να είστε σίγουροι ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν βγάλει όλοι οι μεγάλοι εμβόλια και θα παρακαλάμε γονυπετείς να μας το κάνουν. Μην σας νοιάζει, μπόρα είναι θα περάσει. Και μετά θα παίξουν τα κανάλια για πάρα πολύ καιρό τι θα γίνει με τους ρυθμούς ανάπτυξης, με τις θέσεις εργασίας, με την οικονομία και πάει λέγοντας.
Από ό,τι καταλαβαίνεις φίλε μου, αν σωθείς από τον αόρατο εχθρό, τον κακό μαύρο νέο κορωνοϊό, το πήδημα που σου έρχεται και θα είναι και μεγάλο και δεν φταίνε όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι οι άρχοντες του κόσμου τούτου, δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να κάτσεις να το φας, να σιωπήσεις και να μην μιλάς.
Ρε τι δύναμη που έχει αυτός ο κορωνοϊός. Καμία χούντα μέχρι τώρα, κανένα μνημόνιο, κανένας κατακτητής δεν μπόρεσε να χώσει μια χώρα σε έλεγχο και καραντίνα. Ούτε οι Ναζί στη κατοχή, ούτε η χούντα με το πουλί της και τα τανκς και ούτε οι ευρωπαίοι και τα ΔΝΤ. Φαίνεται η επαναστατικότητα του μέσου Έλληνα αρχίζει και τελειώνει με το «αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε κάνει να κόψεις».
Θυμάστε τι αντίδραση έκανε ο μέσος Έλληνας για το κάπνισμα; Την επανάσταση για το καπνίζει και ατμίζει; Τώρα που η «προσωπική του ζωή» έγινε καπνός και ο τρόπος ζωής ατμός και αυτός είναι διαρκώς αγχωμένος, μπερδεμένος, συγχυσμένος αι αορίστως φοβισμένος.
Φέρτε πίσω τη ζωή μας.
Μια γρήγορη ανάλυση της ζωής μας. Γεννιέσαι, θα κάνουμε ένα γρήγορο time line για χάρη του παραδείγματος. Οκτώ ώρες ύπνο, πάνε τα πρώτα 25 χρόνια. Οκτώ ώρες δουλειά (αυτό ισχύει μόνο για Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους και για όσους είναι δηλωμένοι για μερική απασχόληση), πάνε άλλα 25 χρόνια, δηλαδή στο σύνολο πενήντα. Το υπόλοιπο οκτάωρο, που είναι άλλα 25 χρόνια, έχεις το κουράγιο να το αναλύσω ή να το αφήσω έτσι το θέμα; Αυτό που θα σου πω θα πονέσει πολύ, αλλά η συγχωρεμένη η μάνα μου έλεγε πως αυτοί που σε αγαπάνε σε πονάνε λέγοντάς σου την αλήθεια.
Σε αυτά τα 25 χρόνια θες περίπου 8-10 χρόνια για μετακινήσεις και θες πάλι 8-10 χρόνια το λιγότερο για να μαγειρέψεις το φαγητό σου, να πλύνεις τα πιάτα σου και για τη προσωπική σου υγιεινή. Βάζω προσδόκιμο ζωής τα 80 χρόνια. Τώρα για τους άντρες βέβαια είναι τζακ ποτ να φτάσουμε τα 80. Κάτι η γκρίνια της γυναίκας σου, οι μισές κατάρες να πιάσουν της πεθεράς σου, κάτι το αφεντικό που σε ξεζουμίζει, κάτι η γειτόνισσα που δεν σου κάθεται, κάτι η εφορία, κάτι ο λογιστής σου, κάτι το ΕΝΦΙΑ, το ΦΠΑ, το ΕΦΚΑ, κάτι ο παλιός και ο νέος κορωνοϊός, κάτι που πίνεις και τρως γουρουνοειδώς, κάτι για να ξεχάσεις και να πνίξεις στη ζωή σου ότι δεν είσαι οδηγός.
Τα 5 πρώτα χρόνια της ζωής σου τρως, χέζεις και κοιμάσαι, άντε και μαθαίνεις να μιλάς και να περπατάς. Ρε φίλε έχεις 5 χρόνια για όλα τα υπόλοιπα. Για να σκεφτείς, να ονειρευτείς, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να ζήσεις. Και φυσικά αφού ζεις στο σύμπαν δουλεύω άρα υπάρχω, καταναλώνω άρα ζω.
Ο μέσος άνθρωπος δουλεύει 12 ώρες την ημέρα. Που σημαίνει ότι δουλεύει τη μισή του ζωή παίρνοντας χρόνο από το 8ωρο του ύπνου του και από το υπόλοιπο 8ωρο που είναι η οικογένεια του, η ξεκούραση του, τα ενδιαφέροντα του, οι φίλοι του…
Μένουμε στο σπίτι, αγαπιόμαστε και σκεφτόμαστε. Αυτό το Πάσχα έχουμε δουλειά. Δεν θα σουβλίσουμε αρνιά και ούτε θα τσουγκρίσουμε κόκκινα αβγά. Καθόμαστε στα αβγά μας – όχι γιατί είμαστε κότες – και δεν κλωσάμε και δεν αναμασάμε ότι μας πετάνε. Καθόμαστε στο κοτέτσι μας και αξιολογούμε τα αγαθά, την έννοια χρόνος, την έννοια ποιοτικός χρόνος στη ζωή μας και την έννοια προσωπική ελευθερία, πνευματική ελευθερία.
Και εκεί στο κοτέτσι καθώς θα είμαστε κάμποσες μέρες και βδομάδες, ας σκεφτούμε και ας αποφασίσουμε αν θα μείνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας μέσα στο κοτέτσι. Περιμένοντας να έρθει εκείνο το χέρι που θα μας αρπάξει από το λαιμό και θα μας σφάξει και θα μας βάλει στον φούρνο με πατάτες. Ή θα είμαστε από εκείνες τις λίγες τις κότες που δεν τρώνε και χοντραίνουν και περιμένουν να γεράσουν και να πεθάνουν. Διακινδυνεύουν να τραυματιστούν και να πεθάνουν στη προσπάθειά τους να φάνε με το ράμφος τους το σύρμα και να την κάνουν και να απελευθερωθούν.
Και τότε ζεν καταλαβαίνετε αδέλφια; Κάποιοι θα πουν, δεν θα το πιστέψετε, αυτό που συνέβηκε «οι κότες το σκασαν» …
