γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Αν κάποιος σπάει στο ξύλο τη γυναίκα του κάθε μέρα, φταίνε οι φίλοι του και οι γνωστοί του; Ή μήπως φταίει ο προϊστάμενος του που τον κουράζει και τον νευριάζει; Μάλλον όλοι αυτοί δεν έχουν καμία ποινική ευθύνη για το έγκλημα που διαπράττει ο θύτης. Είναι όμως σίγουρο ότι οι φίλοι και οι γνωστοί του γνωρίζουν ότι ο θύτης είναι βίαιος; Και οι γείτονες που τόσα χρόνια άκουγαν τις φωνές; Έχουν την ίδια ευθύνη με τους φίλους και τους γνωστούς;
Η διάχυση της ευθύνης σε φίλους, γνωστούς, γείτονες ήταν πολύ διαδεδομένη στη Χιτλερική Γερμανία. Στην Ελλάδα του 2021 βλέπουμε την ευθύνη ακόμα και σοβαρά εγκλήματα να διαχέεται προς όλους και πολύ εύκολα και άνετα αν έχεις φωτογραφηθεί με τον θύτη ή σε έχει φίλο στο fb… Μια κοινωνία που έχουμε δει πάρα πολλές φορές και στο πρόσφατο αλλά και στο μακρινό παρελθόν πως όλοι κάτι ήξεραν, όλοι είχαν κάτι ακούσει και πολλά είχαν φανταστεί αλλά όχι και έτσι…
Έχουμε μπερδευτεί με το τι είναι εγκληματικό, τι είναι ποινικό, τι είναι αυτονόητο, τι είναι ηθικό. Άλλο το λάθος, άλλο το βάθος και άλλο το πάθος. Θυμίζω ότι σε αυτή η κοινωνία, έχουν γίνει πολλά στιγμιαία λάθη και έχουμε βιώσει και πολλές κακές στιγμές…
Ο κύριος ο επονομαζόμενος μοντελοπνίκτης, ισχυρίστηκε ότι σαν νομικός, ορκίστηκε να ΜΗΝ υπερασπίζεται ΜΟΝΟ αθώους. Και εμμέσως πλην σαφώς ότι έχει υπερασπιστεί κατά καιρούς, όλη τη γκάμα από ποινικούς. Να αγιάσει το χέρι της Βατίδου που του έριξε τη τακουνιά. Μας είπε ότι σε αυτή τη χώρα εάν δεν είσαι επώνυμος, εάν δεν είσαι διάσημος, εάν δεν είσαι ταλαντούχος, εάν δεν είσαι ευφυής, εάν δεν είσαι «μορφωμένος» και αν δεν είσαι δυνατός και μεγαλόσχημος…είσαι ένας παρίας. Οπότε σκάσε και κολύμπα και βούλωσέ το. Και μην τολμήσεις να μιλήσεις. Να είσαι και ευχαριστημένος που σε αφήνουν και ζεις.
Σας παρακαλώ να κοιτάξετε όλοι το λεξικό αυτό το Σαββατοκύριακο και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να είναι του Μπαμπινιώτη. Άλλο ομοφυλοφιλία, άλλο ναρκισσισμός και φιλαυτία, άλλο παρενόχληση, άλλο κακοποίηση και φυσικά άλλο βιασμός και παιδοφιλία. Είμαστε μια πολύ μικρή χώρα σε έκταση και σε πληθυσμό και τα σκατά μας όσο και να τα θάψουμε βρωμάνε. Και αυτοί που χρόνια είναι βουτηγμένοι σε όλους τους χώρους, τα επαγγέλματα και τις κοινωνικές τάξεις βρωμάνε. Σημειωτέων, όσο πιο ψηλά τόσο περισσότερη βρωμιά. Άλλωστε ο θυμόσοφος λαός λέει «αν ανακατευτείς με τα πίτουρα, θα σε φάνε οι κότες» και «πες μου τους φίλους σου και με ποιους κάνεις παρέα, να σου πω ποιος είσαι». Άλλωστε θυμίζω, είπαμε και τις προάλλες, θέλεις να κάνεις παρέα με μύγες ή με μέλισσες;
Μπράβο στη Σοφία που έβαλε τέλος στον φόβο. Και χρησιμοποιώ τα λόγια της για να κινητοποιηθούμε όλοι μας «η κακοποίηση είναι τραύμα που δεν ξεχνιέται. Είναι σαν πένθος που πρέπει να βρεις τον τρόπο να το διαχειριστείς».
Δεν φοβόμαστε, δεν σωπαίνουμε.
Ζούμε τη ζωή μας με το να αγαπάμε και να σεβόμαστε.
Ζεν καταλαβαίνουμε τίποτα άλλο διαφορετικό.
