γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η κατάτμηση του κοινωνικού γίγνεσθαι σήμερα είναι φανερή. Οι κοινωνικές τάξεις μεταβάλλονται. Νέες, όπως το πρεκαριάτο, αναδύονται συνάμα με τη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης. Οι παλιές πολιτικές απαξιώνονται ενώ ο ρόλος και η ειλικρίνεια της Αριστεράς απορρίπτεται.
Στο περιβάλλον αυτό, το αφήγημα της ΝΔ εκτείνεται στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, περικλείοντας και ιστορικά κεκτημένα της σοσιαλδημοκρατίας. Οι πολίτες επιλέγουν τον ήπιο Κυριάκο που οικοδομεί εμπιστοσύνη και ασφάλεια και εγγυάται την εφαρμογή ενός σαρωτικού κύματος μεταρρυθμίσεων το οποίο θα καταστήσει την οικονομία ανταγωνιστική και το κράτος λειτουργικό. Επί των ημερών του η αντιπολιτευτική τακτική έχει στραφεί στο ρεαλισμό, μακριά από λαϊκίστικες δοξασίες. Με το μειλίχιο και λιτό ύφος του αναδεικνύει τα αυτονόητα, δίνοντας απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών.
Εξανίστανται βέβαια οι λογής ελληναράδες, που ενίοτε εκφράζονται με ασήμαντους κύκλους, διεκδικώντας την ιδεολογική καθαρότητα της παράταξης, πέρα από μουσαφιραίους και Τατσόπουλους· εκείνη του πουριτανικού καθωσπρεπισμού, του Έβερτ και Αντώναρου, που στο παρελθόν συρρίκνωσε το κόμμα και καταχράστηκε τη Δημοκρατία.
Χειρότερα αμφισβητούν τα δεξιά τρωκτικά, που στο παρελθόν είχαν αγκαλιάσει το κράτος, με τις νόμιμες και ηθικές offshore, τις επιδοτήσεις και διεκπεραιώσεις δια των ΑΓΡΟΓΗ και ΘΕΜΙΣ, έως το σκάνδαλο των ομολόγων του Σάββα και πόσα άλλα. Και αφού προσέφεραν ύψιστη αγυρτεία, όλοι τους καραμανλοποιήθηκαν μετά την απομάκρυνση. Άλλωστε στο όνομα του Εθνάρχη ασέλγησαν πλείστοι όσοι. Προσεχώς στα γνωστά μετερίζια, γόνοι, επίγονοι και κλώνοι, εσχάτως ως τιμητές της Εκκλησίας, που τόσο πολυσχιδώς καπηλεύθηκαν στο παρελθόν. Το τερπνό μετά του ωφέλιμου δηλαδή.
Σήμερα, ένα αδιόρατο δίπολο πλανάται, καθώς η κατάπνιξη του φρονήματος και η δουλαγωγία των πολιτών, ως λαϊκίστικα πάθη, κείνται πρόσκαιρα σε υποπιασμό. Οι δεξιότερα του Κυριάκου στην πλειονότητα είναι κατά βάση κρατιστές. Δημόσιο, οικονομικός προστατευτισμός, συντήρηση. Ο συντηρητισμός τους μοιάζει με αυτοσυντήρηση. Μια λαϊκή δεξιά, διανθισμένη και με τον αέρα του μητρώου, που συγκαλυμμένα ταυτίζεται με την ομιχλώδη αριστερά, καθότι αμφότεροι νοσταλγοί του πελατειασμού. Ένας ετερόκλιτος αχταρμάς του κρατισμού. Αντίθετα, οι αριστερότερα διακείμενοι του Κυριάκου, οι κεντρώοι, ρέπουν προς τον εκσυγχρονισμό, σε πρακτικά προοδευτικότερη κατεύθυνση. Μικρότερο κράτος, συνετή διαχείριση, ελευθερίες κοινωνικές και οικονομικές.
Είναι μονόδρομος για τη ΝΔ να συνθέσει διαλεκτικά το δίπολο αυτό, παραμερίζοντας κάθε λαϊκισμό, προκειμένου να εκφράσει προοδευτικές πολιτικές, τα εργατικά δικαιώματα, τη συμμετοχή στα κοινά, την οικονομική και κοινωνική ελευθερία, το επιχειρείν επίσης. Χρειάζονται νέες δεσμεύσεις και νέες πολιτικές στην κοινωνία των πολιτών και στα κινήματα που αναδύονται, καθότι ο κίνδυνος των άκρων, αριστερών και δεξιών, ελλοχεύει.
