ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Υπάρχουν λέξεις
Υπάρχουν λέξεις τυμβωρύχοι.
Κάθε που ξεπετάγονται εμπρός σου, νιώθεις πως σου …παίρνουν,
και ψάχνεσαι να δεις τι λείπει από τα καταχωνιασμένα.
Υπάρχουν λέξεις που τις ακούς ευάρεστα και άλλες που σε καταθλίβουν, γιατί η μνήμη είναι κι αυτή ανθρώπινο υλικό και έχει τις διαθέσεις της.
Υπάρχουν λέξεις που τις συναντάς καθημερινά, πάμπολλες φορές, αλλά τις προσπερνάς με τη ορμή της συνήθειας, με τον τρόπο που ξεχνάς ότι αναπνέεις.
Υπάρχουν και λέξεις, καρτερικές αυτές, που κρύβονται, που περιμένουν να συστηθούν –άμποτες συμβεί- εμποτισμένες προς τούτο με το λάδι της υπομονής.
Υπάρχουν κι άλλες, που ζουν μακριά, άγνωστες, ξένες τις λένε, που δεν θα τις συναντήσεις ποτέ.
Υπάρχουν λέξεις επίσης, παρεξηγημένες, που άλλα σου έλεγαν κι άλλα νόμιζες.
Υπάρχουν και τοπικίστριες, αυτές που κάνουν τη χάρη να συνομιλούν μόνο με το μικρό κοινό τους.
Υπάρχουν και άλλες, παλαιές, παμπάλαιες, που ζουν σε νεκροφάνεια, αλλά και άλλες που γεννιούνται μόλις, με την ελπίδα να μακροημερεύσουν.
Υπάρχουν γενεές λέξεων που έρχονται, ενηλικιώνονται, γερνούν σαν νέες ή αποσύρονται μακράν. Με παππουδικά και διαδόχους.
Υπάρχουν, υπάρχουν, υπάρχουν…
Μια κοινωνία ανθρώπινη είναι η κοινωνία των λέξεων.
Τώρα που τις ξανακοιτώ, που τις ξανακούω, που τις ακουμπώ ή τις οσφραίνομαι, συνειδητοποιώ τον λόγο που δεν μ’αφήνουν σε ησυχία.
Υπάρχει κοινωνία χωρίς να κοινωνεί;
