Πριν δυο μέρες, έφυγε από τη ζωή ο γνωστός κορυφαίος Βρετανός μουσικός της ροκ, David Bowie. Αγαπητός στο ευρύ κοινό, με τεράστια πορεία μέσα στον χώρο και τον χρόνο, ο θάνατός του ήταν πραγματικά ένα γεγονός που ταρακούνησε την καθημερινότητά μας. Μέχρι εδώ καλά. Κι εδώ που τα λέμε, το ταρακούνημα είναι και μια εντελώς ανθρώπινη αντίδραση, γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα ερεθίσματα, για να εκτονώνει όσα έχει μέσα του εγκλωβισμένα (εμείς παράπονο δεν έχουμε – έχουμε πια πολλά μαζεμένα μέσα μας), ε… και η μουσική είναι από τους καλύτερους τρόπους εκτόνωσης. Αλλά…
… τρίτη μέρα σήμερα, και το διαδίκτυο σφύζει από φωτογραφίες, βίντεο και τραγούδια του. Πολλοί – όχι, μην βιαστείτε να σκεφθείτε ότι κρίνω, απλώς παρατηρώ – πολλοί λοιπόν, έχουν κάνει τη φωτογραφία του, φωτογραφία προφίλ ή εξωφύλλου τους στο facebook. Το μόνο που δεν έχω δει ακόμα, είναι τη λεζάντα “Je suis David”. Γιατί να σας θυμίσω, πριν από λίγο καιρό και για αρκετό διάστημα, ήμασταν όλοι “Je suis Paris”. Και πριν από έναν σχεδόν χρόνο, “Je suis Charlie”. Τα θυμάστε ή τα έχετε ξεχάσει; Αναφέρομαι στην τρομοκρατική ενέργεια που έγινε στο Παρίσι και στην προγενέστερή της, στην εφημερίδα Charlie Hebdo. Αυτό που επακολούθησε και των δύο περιστατικών, ήταν μια απίστευτου μεγέθους αντίδραση, που πήρε διαστάσεις προσωποποιημένης εκτόνωσης, για πολύ καιρό. Μέχρι την ημέρα που συνέβη το περιστατικό στην Hebdo, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν την ύπαρξη της εφημερίδας και το τι ακριβώς εκπροσωπούσε. Και ξαφνικά, μέσα σε λίγα λεπτά, όλοι γίναμε… Charlie. Από πού κι ως πού; Όχι, για να καταλάβω δηλαδή. Και μετά, κάποια τηλεοπτική σταρλετίτσα και τα καμώματά της – δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο, αλλά σίγουρα κάπως έτσι θα συνέβη – μας έβγαλε από το “βαρύ μας πένθος” και επιστρέψαμε στην ομαλότητα της καθημερινής μας ηλιθιότητας και στις κανονικές φωτογραφίες των προφίλ μας στο facebook. Κι αφού πέρασε κάποιο διάστημα, συνέβη το τραγικό περιστατικό του Παρισιού και τότε, ξαναβγάλαμε τις κανονικές μας φωτογραφίες και γίναμε όλοι… Paris! Από πού κι ως πού, ρε παιδιά; Και ενώ οι Παριζιάνοι προσπαθούσαν ήδη να ξαναβρούν τους φυσιολογικούς καθημερινούς ρυθμούς της ζωής τους, έστω και κάτω από δύσκολες και διαφορετικές συνθήκες (επιτήρησης, ελέγχων κλπ.), εμείς στην Ελλάδα “πενθούσαμε” ακόμα το Παρίσι. Και να οι φωτογραφίες ολονών μας, φιλτραρισμένες πίσω από τη γαλλική σημαία! Να ψάχνεις την κολλητή σου και να τη μπερδεύεις με τον Μήτσο, ένα πράμα! Κι αν είσαι και σε λίγο προχωρημένη ηλικία, άστα να πάνε στο διάολο χωρίς τα γυαλιά της πρεσβυωπίας! Να την αναζητάς, για να της στείλεις μήνυμα, ότι βρήκες τις γόβες σε καλή τιμή και να στέλνεις το μήνυμα για τις γόβες… στον Μήτσο! Ρε, ας σοβαρευτούμε λιγάκι! Να και τώρα λοιπόν… ψάχνω να βρω τη Μαρία και την μπερδεύω με τον Γιάννη, γιατί κι οι δυο έχουν κάνει φωτογραφία προφίλ, τη φωτογραφία του Bowie! Ήμαρτον, ρε παιδιά! Πάλι καλά δηλαδή, που επειδή μεσολάβησαν και οι εκλογές της ΝΔ, δεν υπήρξε περίοδος με φωτογραφίες προφίλ Τζιτζικώστα και Άδωνη – να θυμηθούμε κι αυτήν την περίοδο! Φανταστείτε, λέει, να μπαίνετε το πρωί στο facebook, να ψάχνετε τους κολλητούς σας και να είναι όλοι τους κρυμμένοι πίσω από το φίλτρο του… Άδωνη! Έλεος!!! Γιατί, να τα λέμε κι αυτά, κι ο Αλέξης όταν ήταν στα ντουζένια του, ήμασταν όλοι… Αλέξης! Και οι φωτογραφίες εξωφύλλου μας ήταν φωτογραφίες του… Σύριζα! Πού είναι τώρα ο Σύριζα, οεο; Δεν υπάρχει ούτε στον χάρτη! Ούτε και η Hebdo υπάρχει! Ούτε και η γαλλική σημαία!
Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε κάποτε! Ωραίο το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, με όλα τα υπέροχα χαρακτηριστικά του, τον γνωστό αυθορμητισμό μας και το στοιχείο της πληθωρικότητας που μας διακατέχει. Τα ‘παμε, τα ξανάπαμε και θα τα ξαναπούμε, ότι είμαστε ωραίοι άνθρωποι και σε πολλές περιπτώσεις, πολύ παρεξηγημένοι, αλλά… αλλά, ρε παιδιά, ας βάλουμε κάποτε ένα μέτρο σε κάτι και κυρίως, σ’ αυτήν τη δίχως όρια υπερβολή μας! Ας μάθουμε, επιτέλους, να φιλτράρουμε την πληροφορία και να την αναλύουμε μέσα στο κεφάλι μας! Λίγη σκέψη, να πάρει η ευχή! Λίγη κρίση! Δεν θα μας κάνει κακό! Και επιπλέον, λίγη μνήμη! Αυτή η έρημη η έλλειψη μνήμης, μας έχει καταστρέψει. Και δεν αναφέρομαι στη μακρινή μνήμη. Όχι! Στην πιο πρόσφατη αναφέρομαι, αυτήν την προ ολίγων μηνών! Δεν είναι δυνατόν, να κολλάμε σε ένα περιστατικό για μέρες, εβδομάδες και μήνες, περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμο που μας πλασάρεται από οποιαδήποτε πλευρά, όταν τα γεγονότα γύρω μας τρέχουν εντός και εκτός των συνόρων μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Δηλαδή, αυτές τις μέρες που πέθανε ο Bowie έχουν σταματήσει να πνίγονται παιδιά στο Αιγαίο; Έχει επιλυθεί το τεράστιο πρόβλημα της μετεγκατάστασης των προσφύγων στον “ευρωπαϊκό παράδεισο”; Έχει μειωθεί παγκοσμίως η βία και ο ρατσισμός; Έχει μειωθεί η ανεργία στη χώρα μας; Έχει βρεθεί λύση, ώστε να μην λιποθυμούν μαθητές στα σχολεία; Έχουν βρει στέγη οι άστεγοι; Έχει ομαλοποιηθεί η οικονομία; Επιλύθηκε το ζήτημα των κόκκινων δανείων; Τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι, που μας οδήγησαν στο σημερινό μας χάλι; Τι;…
Ποιος Bowie, ρε σεις; Εδώ χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια κι εσείς πενθείτε τον Bowie; Πάμε καλά; Λοιπόν, ρίχνω το σύνθημα και πάμε από σήμερα όλοι μαζί “Je suis… στεγαστικό” ή “Je suis… ΔΕΗ”, πού σίγουρα οι περισσότεροι την αφήσατε απλήρωτη μπροστά στα εξτραδάκια του εορταστικού χριστουγεννιάτικου προγράμματος, που προηγήθηκε.
Επιτέλους!… αν δεν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σαν ενήλικες, αν δεν βάλουμε στη ζωή μας ένα μέτρο, ας πενθήσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας κι ας φορέσουμε πια τα ρημάδια τα μαύρα μια και καλή, χωρίς να τα ξαναβγάλουμε ποτέ από πάνω μας!..
Εξάλλου… black is beautiful!
