Ο λαϊκισμός είναι η χείριστη μορφή διαφθοράς του ανθρώπου. Όταν εθίζεις κάποιους σε λογικές βολεμένου… ζήτουλα, τότε αυτό που θα εισπράξει η χώρα στο τέλος είναι μια γενικευμένη χρεοκοπία. Το να έχεις επαγγελματικό ή προσωπικό βίο σε συνθήκες παράσιτου είναι ό,τι πιο καταστροφικό μπορεί να τύχει σε κάποιον. Ας σκεφτούμε πώς ήταν η Ελλάδα έως τα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Είχε δημιουργικούς ανθρώπους που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα και παρήγαγαν. Μάλιστα, θεωρούσαν μειωτικό για την προσωπικότητά τους να τους προτείνει κάποιος εργασία στον δημόσιο τομέα. Και βεβαίως, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, η εργασία στον δημόσιο τομέα είναι κοινωνική προσφορά η οποία και πρέπει να αμείβεται με βάση τα προσόντα αλλά και τα δεδομένα της συγκυρίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, άρχισε να φουντώνει ο λαϊκισμός με συνθήματα όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο«, «Έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων«, «Ο λαός στην εξουσία«. Το τελευταίο σύνθημα ήταν το πιο καταστροφικό για μια κοινωνία η οποία άρχισε να διαμορφώνει τον βηματισμό της σε αξιακό, θεσμικό, πολιτισμικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Ήταν τότε που στο πλαίσιο του… εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, ξεκίνησαν να μπαίνουν οι βάσεις για να πάμε στο άλλο άκρο. Έτσι η ελευθερία και η ισότητα πέρασαν σε φάση κατάχρησης και πολλοί πολίτες έμαθαν να θεωρούν την αυθάδεια δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία. Σιγά σιγά αυτό το μειοψηφικό ρεύμα έγινε πλειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία.
Από το 1982 και μετά άρχισαν σιγά σιγά οι… αμύητοι πολίτες να αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή στη νομή της εξουσίας ως αυτονόητη. Και από τη στιγμή που δίνεις θάρρος στον χωριάτη, τότε θα ανέβει στο… κρεβάτι. Όσο προχωρούσαμε στον… εκδημοκρατισμό της κοινωνίας πλήθαιναν τα φαινόμενα της απαίτησης για βόλεμα κατά τρόπο αυθάδη και προκλητικό. Η αυθάδεια αυτή έλαβε τον χαρακτήρα δικαιώματος και από τη στιγμή που σκέφτεσαι έτσι, το επόμενο στάδιο είναι να αρχίσεις να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου τους νόμους καθώς αισθάνεσαι… ελεύθερος. Και επειδή κανείς δεν μπορούσε να στερήσει την… ελευθερία του πολίτη που είχε….. κατακτήσει την εξουσία, τότε τι απέμεναν; Το θράσος και η αναρχία.
Όλα τα παραπάνω διαμόρφωσαν ανάλογα και το πολιτικό προϊόν που σερβίριζαν και σερβίρουν διάφοροι σφετεριστές της εξουσίας, οι οποίοι δεν έχουν ιερό και όσιο. Άνθρωποι οι οποίοι λαϊκίζουν αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι είναι έτοιμοι να διορίσουν συγγενείς τους σε καθηγητικές έδρες, επικεφαλής οργανισμών κλπ. Έτσι το Κράτος κομματικοποιείται και το κόμμα κρατικοποιείται. Όταν ένα κόμμα κρατικοποιείται και θεωρεί ως λάφυρο την εξουσία μέσα από την ψήφο του λαού, τότε έχει κάθε… δικαίωμα να υπόσχεται ό,τι θέλει. Άλλωστε, αυτό απαιτεί και η…. πελατεία. Αν δεν υποσχεθείς στην πελατεία, τότε δεν έχεις καμία τύχη. Αν μάλιστα η… πελατεία διαπιστώσει ότι βολεύεις τους συγγενείς σου σε καίρια πόστα, τότε θεωρεί ότι από τη στιγμή που αυτή ψηφίζει, τότε έχει δικαίωμα να απαιτήσει. Και όταν απαιτείς, έχεις θράσος. Όταν μάλιστα συναντάς… αντίσταση, τότε γίνεσαι… επαναστάτης. Αισθάνεσαι ότι είσαι ίσος επιδεικνύοντας περισσή μαγκιά!
Ο εθισμός των Ελλήνων στον διορισμό, στην παρασιτική ιδιωτική πρωτοβουλία, στις επιδοτήσεις χωρίς ή με πλημμελή έλεγχο, το δικαίωμα στην πάσης φύσεως παρανομία (από την επικίνδυνη οδήγηση έως την απάτη) κ.ά., θεωρήθηκαν περίπου ως αυτονόητα, φέροντας μάλιστα την κωδική ονομασία «κεκτημένα»! Όλο αυτό το μοντέλο διαμόρφωσε μια κοινωνία βολεμένων, παράσιτων και τραμπούκων σε πολύ σημαντικό βαθμό. Αυτό το μοντέλο οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας το 2009 και μάλιστα στα… μνημονιακά χρόνια γιγάντωσε μια σειρά χυδαίων τυχοδιωκτών ώστε να μπουν στη Βουλή και να γίνουν εξουσία.
Ποιος ξεχνά αυτούς που έκλειναν ή κλείνουν τις εισόδους επιχειρήσεων με κόκκινα πανό και πλακάτ; Ποιος ξεχνά ένα σημαντικό τμήμα που λειτουργούσε και λειτουργεί ως υπόκοσμος με μαύρα ρούχα; Ποιος ξεχνά τους «αγανακτισμένους» που καθοδηγούνταν από έμμισθους τραμπούκους οι οποίοι έφεραν κόκκινες σημαίες και έκαιγαν κτίρια προκαλώντας ακόμη και θανάτους; Ποιος ξεχνά αυτούς που έκαιγαν ή καίνε την ελληνική σημαία και διακηρύσσουν την αναρχία, την ασέβεια προς τα εθνικά σύνορα και την υπερ-ανοχή σε κάθε λαθραίο μετανάστη που εισέρχεται στη χώρα; Άραγε οι ίδιοι, ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους στον πρώτο τυχόντα; Αυτοί που… υποδύονται τους συγκεκριμένους «ρόλους», στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ήταν αμούστακοι ή… αγέννητοι. Είναι οι απόγονοι των 20άρηδων της γενιάς του ΄80 που σήμερα είναι σχεδόν εξηντάρηδες. Αυτό το… DNA έβγαλε τη σημερινή φουρνιά παρασίτων, βολεμένων και… μπαχαλάκηδων.
Αυτοί οι λίγοι, με «εφόδια» την αναίδεια, το θράσος και την αναρχία παρουσιάστηκαν από τις δυνάμεις του λαϊκισμού ως «αγωνιστές». Είτε φορώντας κόκκινα, είτε φορώντας μαύρα. Αυτονόητο είναι βεβαίως ότι ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, καθώς στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις! Όλοι αυτοί οι τύποι έδρασαν κάτω από συνθήκες χυδαίου λαϊκισμού. Ήταν οι ομάδες κρούσης που υπηρετούσαν τους πολιτικούς τους προστάτες. Αυτούς που συμπεριφέρονταν με αναίδεια, που προκαλούσαν με το θράσος τους και που παρανομούσαν θεωρώντας την αναρχία ευδαιμονία.
Η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα που αδικεί την ιστορία και τον πολιτισμό της. Αυτή η Ελλάδα του βολέματος, του ωχαδερφισμού, της μαγκιάς, της αλητείας, του τραμπουκισμού, του θράσους και της… υπανθρωπιάς είναι ο μεγάλος εχθρός τους Έθνους. Κανένας ξένος δεν μας τους φόρτωσε όλους αυτούς. Είναι δημιούργημα καταστάσεων ασυδοσίας κατά το παρελθόν. Θεώρησαν ως αυτονόητο να πορεύονται με όρους σύγχρονου ελληνικού μπάχαλου. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα που μας άφησαν ως κληρονομιά οι πρόγονοί μας. Αυτή η Ελλάδα είναι η Ελλάδα του λαϊκισμού και της παλιανθρωπιάς. Είναι η Ελλάδα που δεν δημιουργεί, αλλά καταστρέφει. Είναι η Ελλάδα που κλείνει τ΄ αυτιά της στις υπεύθυνες και ψύχραιμες φωνές και τα έχει τεντωμένα όταν ακούει ψεύτες, απατεώνες, παράσιτα και λαμόγια. Έχετε καμιά αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη μορφή διαφθοράς που μπορεί να καταδικάσει μια χώρα σε οικονομική και γεωπολιτική περιθωριοποίηση ξεκινάει από τον λαϊκισμό και όσους τον υποστηρίζουν ή τον ασπάζονται;
Για περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
