γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για να κερδίσει κανείς τις εκλογές πρέπει πρώτα να κερδίσει στις δημοσκοπήσεις.
Παρότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια απόσταση ασφαλείας 6-7 μονάδων της ΝΔ, εντούτοις στο ΣΥΡΙΖΑ ξιφουλκούν με τον αέρα «πάμε μωρέ δυνατά” και “με φόρα», όπως το ’19. Τότε ο Βερναδάκης έβλεπε ελάχιστη διαφορά 1-2 μονάδες και επομένως η νίκη ερχόταν. Τώρα βλέπουν μάχη στήθος με στήθος. Αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία των δημοσκόπων, αλλά παραβλέπουν πως στις πρότερες εθνικές, ευρωπαϊκές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, εκείνοι προέβλεπαν νίκη του Κυριάκου. Οι ίδιοι που προβλέπουν την ήττα στις εθνικές και τη συντριβή στις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές των υποψηφίων του Αλέξη.
Ωστόσο, η πρωτιά του Κυριάκου και μάλιστα με σημαντική διαφορά, είναι εκείνο που ο Αλέξης ξορκίζει στους δημοσκόπους. Oι παροικούντες γνωρίζουν το φαινόμενο του βαγονιού, ως bandwagon effect. Η ψυχολογία και η διαισθητική λογική ευνοούν τον αναμενόμενο νικητή, καθώς όλοι θέλουν να ανέβουν στο βαγόνι του νικητή, ψηφοφόροι και υποψήφιοι.
Τις τελευταίες ημέρες των εκλογών οι πολίτες στοιχίζονται πίσω από τον προβλεπόμενο πρωτοπόρο των δημοσκοπήσεων, ως μια ταύτιση μαζί του. Αυτή η συνειδητή και ασυνείδητη συμμόρφωση των ψηφοφόρων με την πλειοψηφία που οι δημοσκόποι αναδεικνύουν, δίνει σημαντικό πλεονέκτημα στον Κυριάκο και τρομάζει τον Αλέξη. Συνηγορούν μάλιστα εμφατικά δύο επιπλέον παράμετροι. Αφενός το ότι αμετανόητοι πατριδοκάπηλοι, θεομπαίχτες, τσαρλατάνοι και δημαγωγοί, κατσικωμένοι στα τηλεπαράθυρα της Δημοκρατίας διεκδικούν ένα δυστοπικό μέλλον. Λίγο οι νεοφασίστες, λίγο το μπάχαλο των χριστεπώνυμων επιστολών και καταγγελιών, λίγο το κουρελιασμένο ηθικό πλεονέκτημα των Γεωργούληδων και λίγο οι ευφάνταστες ιδεοληψίες των IOU σε παραλλαγή φαντασιακής Δημητρούλας, αρκούν για να τρομοκρατήσουν τους νουνεχείς πολίτες. Αντιλαμβάνονται πως η συμμετοχή αυτών σε κυβέρνηση οιονδήποτε σκοπού, “σωτήρων προοδευτικής διακυβέρνησης” δηλαδή, θα προκαλέσει bank run χειρότερο του ΄15. Αλίμονο στη φτωχολογιά.
Αφετέρου πάλι, η πλουράδα επιχειρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μια θεσμοθετημένη κωμωδία, μια καθαγιασμένη από τις αυταπάτες υποκρισία. Από το «αλλάζουμε την Ευρώπη» ανακαλύψαμε “το στοίχημα να γίνουμε Ευρώπη”, ενώ η συστηματική καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης γίνεται εκ νέου ένα ρεαλιστικό κρεσέντο ιδεοληπτικού αλτρουισμού.
Γενικότητες, ασαφείς δημιουργικότητες, φορολαγνεία, έωλος νεομπολσεβίκικος κρατισμός και μεταναστευτική κρίση προ των πυλών. Η εξακριβωμένη αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα του Αλέξη προδικάζει το αποτέλεσμα. Οι προσπάθειες εξωραϊσμού είναι προφανείς, αλλά για τους πολίτες ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα, Κυρίτσιδων, Παπάδων, Πολάκηδων και Σπίρτζηδων, άσχετο με τις σύγχρονες δυτικού τύπου Δημοκρατίες. Ένα βούτυρο στο ψωμί του Κυριάκου, παρά τα λάθη στη διακυβέρνησή του.
