Οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα και ο “Λιάκος” ετοιμάζονταν να βάλει τα καλά του, παρότι οι εποχές άλλαξαν. Δένδρα βαθύσκια δε χρειάζονται πλέον, το δε καθαρό και διαυγές ύδωρ έγινε μπύρα και πολυεθνικό αναψυκτικό ακολουθώντας τα κελεύσματα της εποχής, ενώ οι μαϊμούδες και οι αρκουδιάρηδες σκόνταψαν στον έλεγχο της φιλοζωικής. Η συρροή ζωντανών που έκανε τα περίχωρα ένα απέραντο μαντρί σταμάτησε. Άλλωστε οι όνοι και οι ημίονοι ζούνε αναμεσά μας ενώ το τσίρκουλο περιττεύει σε μια κοινωνία που έχει να δείξει πάμπολα τέτοια στην καθημερινότητα.

Η τσίπα, κόκκινη ή μη, αναζητείται πλέον σε μια κοινωνία ξετσίπωτη που αλλάζει ραγδαία. Η “Γκόλφω” και ο “Αγαπητικός της Βοσκοπούλας” δεν ανεβαίνουν σε καμία σκηνή λαϊκού θεάτρου ενώ τα παραδοσιακά δημοτικά και ρεμπέτικα τραγούδια αντικαταστάθηκαν από τα εκκωφαντικά ντεσιμπέλ του λούνα παρκ. Οι ανέστιοι αθίγγανοι, έστω και για λίγες ημέρες, παραγκοποιήθηκαν, ενώ πλήθος αλλοδαπών διεκδικεί τα πανηγυριώτικα μεροκάματα επάξια. Και οι αγαπητικοί ακόμη, στο βωμό των social media που έχουν προνοήσει γι’ αυτό. Βλέπεις τα παιδιά του λαού, υπό τις σειρήνες του κακού καπιταλισμού, κορτάρουν δια των smartphone πλέον. Η διασκέδαση στριμώχνεται στην ακραία φαγοποσία και τα συγκρουόμενα. Φωνές, κακό, πανδαισία κόσμου παντού ολόγυρα.

Το πανηγύρι ποτέ δεν ήταν κιτς. Από μόνο του εξαγνίζει και λυτρώνει κάθε παρουσία. Ένα αιώνα τώρα, καθώς συμπυκνώνει όλα τα βαλάντια, όλες τις δοξασίες. Και θα μετεξελιχθεί με τρόπους και εκδηλώσεις άγνωστες στο σήμερα. Έτσι είναι το πανήγυρι και ακόμη κι αν η αίγλη του έχει ξεφτίσει στο πέρασμα του χρόνου, καθώς σηματοδοτεί μίαν άλλη εποχή, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δεν τους φοβάται, καίτοι αρκετές φορές κινδύνευσε να ματαιωθεί. Σε πείσμα καταστροφολόγων και αυτόκλητων σωτήρων της πόλης και εφέτος μεγάλη η χάρη του.

Η στενόμυαλη πανηγυριώτικη αντίληψη παραβλέπει πως τα πάντα πλέον υπόκεινται σε κανόνες και νόμους. Κανείς δεν είναι υπεράνω. Ούτε ακόμη και οι κατά γης πραματευτάδες. Πιθανά για κάποιους να είναι οδυνηρό να διαχωρίσουν το παρόν από το παρελθόν προκειμένου να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Ίσως να χρειάζεται η φροντίδα ενός ειδικού. Ακόμη και για τους επίδοξους influencer. Οι προσπάθειες ωστόσο καπηλείας των κοινών, πέρα από το ότι ενώνουν εχθρούς και δαίμονες αποκαλύπτοντας μια αυταρέσκεια και ένα ναρκισσισμό, πάντα θα περιορίζονται στο “αγιέμ τι πάθαμαν” και θα προσπερνιούνται από τους πολίτες και το χρόνο. Του χρόνου και πάλι με χαρά.