γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η κυβέρνηση σήμερα, μετά την κατακραυγή των πολιτών, αναγνωρίζει το προφανές της καθημερινότητας. Την ακρίβεια ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας. Ωστόσο, παρά τον ορυμαγδό μέτρων το πρόβλημα διογκώνεται, ιδιαίτερα στα τρόφιμα.
Η αγορά σε μια ελεύθερη οικονομία, σε γενικές γραμμές, ρυθμίζεται από τη ζήτηση και όχι από τη διατίμηση ή τον περιορισμό στην επιβολή κέρδους. Παρότι υποτίθεται φιλελεύθερη η κυβέρνηση, εντούτοις παράτεινε τον περιορισμό μικτού περιθωρίου κέρδους μέχρι το καλοκαίρι του ΄24.
Η απόδοση μάλιστα των τελευταίων μέτρων αναμένεται μετά το Μάρτιο, σε ένα κρεσέντο κυνισμού. Η επιθυμία των κυβερνώντων για προσφορά προϊόντων με περιορισμένο κέρδος δείχνει λανθασμένη εστίαση και είναι εκτός πραγματικότητας. Μοιραία θα αποφέρει ελλείψεις και περισσότερη ακρίβεια.
Παράλληλα, η μείωση του όγκου κατανάλωσης σε συνδυασμό με την χαμηλή κερδοφορία, θα οδηγήσει σε ασφυξία τις επιχειρήσεις. Ωστόσο δύο πεδία προσέγγισης θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά την κατάσταση. Αφενός σε επιχειρήσεις με μεγάλο χαρτοφυλάκιο προϊόντων. Αντί λοιπόν να κυνηγούμε χίμαιρες, μια συμφωνία θα τους έδινε τη δυνατότητα να διατηρούν χαμηλά ή και να μειώνουν τις τιμές στα προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, επιτρέποντάς τες να κερδίζουν με καλύτερο περιθώριο κέρδους στα περισσότερο εξιδεικευμένα προϊόντα, τα οποία αφορούν μικρότερο, αλλά περισσότερο εύρωστο μερίδιο πολιτών. Τα οφέλη είναι για όλους προφανή.
Το δεύτερο πεδίο σχετίζεται με τη διαισθητική ιδέα περί δίκαιων τιμών παραγωγού. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της παραγωγικής διαδικασίας και του πληθωρισμού της κερδοσκοπίας. Προφανώς η ορθή δίκαιη τιμή δεν ορίζεται από το εισόδημα των φτωχότερων, ούτε βέβαια από τα καπρίτσια δικαιοσύνης των παραγωγών. Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο εισαγωγής του ευρώ, όπου σε μια νύκτα το ματσάκι μαϊντανού των 50 δραχμών, έγινε 50 λεπτά του ευρώ. Για τους παραγωγούς δίκαιη τιμή είναι οποιαδήποτε πάνω από τον τρέχοντα μέσο όρο της αγοράς. Αλλά ποιος ορίζει το μέσο όρο ψηλά, όταν τα κόστη ενέργειας και υλών είναι πλέον χαμηλά;
Με σημαντικά μειωμένο τον εισαγόμενο πληθωρισμό, γίνεται φανερό πως οι αυξήσεις δεν αντανακλούν την αύξηση στο κόστος παραγωγής, παρά ένα προσυμφωνημένο πλαίσιο ανταγωνισμού και αισχροκέρδειας. Τα κατεστημένα συμφέροντα των παραγωγών επομένως κρύβονται πίσω από τον πληθωρισμό.
Οι κυβερνώντες λοιπόν, απαλλαγμένοι από ψηφοθηρικούς εναγκαλισμούς, ας τολμήσουν αντίστροφα το ταξίδι. Από το ράφι στο χωράφι δηλαδή, για να διαπιστώσουν ότι η προστασία ομάδων ολιγοπωλιακών συμφερόντων οδηγεί σε μικρότερη παραγωγή, αλλά ταυτόχρονα σε μεγαλύτερα κέρδη εις βάρος των πολιτών.
