Το ρεσάλτο στην εξουσία ως απώτερος στόχος έχει τραγικά αποτελέσματα για την κοινωνία. Πράγματι, εάν συνεννοούνταν νωρίτερα, από τις εκκλήσεις του Σαμαρά ακόμη, από τότε που το πρόβλημα ήταν πλέον γνωστό σε όλους, είναι σίγουρο πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά δεν θα είχαμε την εθνοσωτήριο αριστερή κυβέρνηση.
Και αυτό είναι το πρόβλημα του κάθε αφιονισμένου αριστερού. Διότι κυβερνούν με ρητορική μίσους, με γερμανοτσολιάδες, μνημονιακούς, και προδότες, ενώ τώρα, μετά από 2 επιπλέον μνημόνια εκλιπαρούν για δανεικά και κατηγορούν την αντιπολίτευση, τους εχθρούς του αριστερού οράματος, για έλλειψη κατανόησης. Θα είχαμε αποφύγει όλο αυτό τον ορυμαγδό και την καταστροφή εάν οι ίδιοι έδειχναν την ανάλογη συνεννόηση στον Σαμαρά.
Στην πραγματικότητα επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την αποτυχία τους βάζοντας στο ίδιο αδιέξοδο κάδρο και τους λοιπούς αρχηγούς των κομμάτων. Αλλά το παραμύθι του αντιστασιακού πλέον δεν περνάει στους πολίτες. Είναι παντελώς αναξιόπιστοι καθότι οι συναινετικές αερολογίες τους δημιουργούν μόνο ενόχους. Η πολιτική εξαπάτηση και η συνήθης επαμφοτερίζουσα στάση τους επιδιώκει να δημιουργήσει μια πολιτική αιχμαλωσία στηριζόμενη σε επίπλαστη αυτοπεποίθηση.
Το σωτηριολογικό αφήγημα των νέοκομμουνιστών, της φυγής προς τον ουρανό που αγάλλεται και ο Σάκης, έχει ολοκληρωτικό χαρακτήρα, καθώς μεταχειρίζεται τους πάντες υπό το πρίσμα της κομματικής στοχοπροσήλωσης, ως το μέσον δηλαδή για την ικανοποίηση των συλλογικών και ατομικών στόχων. Του καθεστώτος πατερούλη δηλαδή που είναι και ο σκοπός της ματαιοδοξίας τους.
Και ενώ ο κομμουνισμός πέθανε, τα ιδεολογήματα της σωτηριολογικής αιχμαλωσίας του υφίστανται ακόμη σε ανεγκέφαλους θύλακες. Υπό το εσχατολογικό αυτό πρίσμα αντιλαμβάνονται τη συνεννόηση. Η προσγείωση ωστόσο είναι για πολλοστή φορά ανώμαλη. Συναίνεση λοιπόν σε τι; Στην εξαπάτηση, στην περιρρέουσα αγανάκτηση, στους φόρους; Και ποιοι είναι εκείνοι οι ηθοπλάστες κύκλοι της συναίνεσης; Αντιλαμβάνονται στο μεδούλι πλέον την προϊούσα λογική του χρήσιμου ηλίθιου.
Στην πραγματικότητα το ζήτημα δεν είναι η εθνική συνεννόηση αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης και η απουσία ύπαρξης ορθολογικού αναπτυξιακού σχεδίου από την κυβέρνηση. Εμπιστοσύνης πρώτιστα, καθώς οι δανειστές γνωρίζουν καλά πως έχουν να κάνουν με αυταπατώμενους και αλλοπρόσαλλους πολιτικούς λαϊκιστές και επομένως θα περιμένουν να εφαρμοστούν μέχρι κεραίας οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν και δευτερεύοντος, η εστίαση στο μότο του χρέους αποκρύπτει τις λογής αδυναμίες και την ουσιαστική απροθυμία τους για μεταρρυθμίσεις. Αποκρύπτει την απουσία ενός σχεδίου πέρα από ιδεοληψίες και αυταπάτες, που θα προσφέρει την ανάλογη αξιοπιστία προκειμένου να διεκδικήσει η χώρα το μέλλον που της αναλογεί. Οι θεατρινίστικες παρόλες πλέον είναι μονότονες.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
