Η αστυνομία λοιπόν θεώρησε ατύχημα ότι δυο παιδιά βρεθήκαν με όπλα, ότι το τρίχρονο έπαιζε με αυτό – άραγε που βρισκόταν αυτό το όπλο για να το βρει ένα τρίχρονο που με δυσκολία ανακαλύπτει τον κόσμο και να παίξει μαζί του – και ξαφνικά το ένα πίεσε την σκανδάλη και το άλλο βρέθηκε με μια σφαίρα στο σωματάκι του. Για να ξαναβάλουμε την ερώτηση λοιπόν σε σωστό ρυθμό. Πως βρέθηκε σε σημείο που να μπορεί ένα τρίχρονο παιδί να το πάρει ένα γεμισμένο όπλο; Τώρα εγώ ειδικός δεν είμαι αλλά όλο και κάπου έχω διαβάσει ότι τα όπλα έχουν και ασφάλεια. Για να ξαναθέσουμε λοιπόν την ερώτηση από την αρχή. Πως βρέθηκε σε σημείο που να μπορεί ένα τρίχρονο παιδί να το πάρει ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο;
Οι ερωτήσεις δεν τελείωσαν αλλά πάμε για λίγο και στο δεύτερο γεγονός. Πατέρας με γιο ξεκινάνε για κυνήγι πάπιας στη λίμνη, φορτώνουν λοιπόν το βαρκάκι τους με δυο όπλα, ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο. Την ώρα που επιβιβάζονται στη βάρκα ο εννιάχρονος κατά λάθος πατάει το όπλο – έτσι ακριβώς το αναφέρει η αστυνομία – το όπλο εκπυρσοκροτεί και η σφαίρα καρφώνεται στην κάρδια του παιδιού. Τώρα εγώ ντετέκτιβ δεν είμαι ούτε τα μαλλιά του Κότζακ έχω, αλλά για να λέει η αστυνομία ότι το όπλο που ήταν ξαπλωμένο οριζόντια στη βάρκα εκπυρσοκρότησε με το στραβοπάτημα του παιδιού και έστειλε μια σφαίρα κάθετα στην κάρδια του …ε, για να το λέει η αστυνομία κάτι θα ξέρει. Αλλά το γιατί το εννιάχρονο είχε δικό του όπλο – αυτό το δεύτερο ‘μικρό όπλο’ όπως και να το κάνουμε κάτι υποδηλώνει ακόμα και σε ένα Κλουζώ. Και μάλιστα το εννιάχρονο ήταν εξοικειωμένο; Δηλαδή πόσο εξοικειωμένο και από πότε είχε αρχίσει να εξοικειώνεται; Μήπως από τριών; Μήπως από τότε που σαν τρίχρονο παιδί μπορούσε να βρει και να παίξει με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο; Και μέχρι που φτάνει αυτή η εξοικείωση;
Το 2007 ένας δεκαοκτάχρονος εισέβαλε στο λύκειο που φοιτούσε με ένα περίστροφο και με ένα ημιαυτόματο και σκότωσε έξη συμμαθητές του, τη νοσοκόμα και τον διευθυντή του σχολείου. Αργότερα όλοι πληροφορηθήκαμε ότι το παιδί μεγάλωσε σε ένα σπίτι με «παράδοση» στο κυνήγι. Μήπως από τότε που σαν τρίχρονο παιδί μπορούσε να βρει και να παίξει με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο; Το 2008 ένας φοιτητής σχολή μαγείρων εισέβαλε στη σχολή του και σκότωσε εννέα συμφοιτητές του και έναν από το διδασκαλικό προσωπικό. Μήπως από τότε που σαν τρίχρονο παιδί μπορούσε να βρει και να παίξει με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο; Πριν από ένα χρόνο ένας δεκαοκτάχρονος με δυο καραμπίνες σκότωσε δυο άτομα και τραυμάτισε μια αστυνομικό. Η αστυνομία το χαρακτήρισε μεμονωμένο γεγονός – κάτι σαν να λέμε ατύχημα – διαψεύδοντας ότι το σημείο που ο νεαρός έβαλε σαν στόχο είναι σημείο συγκέντρωσης νέων, πολλές φορές μεταναστών που επιστρέφουν από βραδινή διασκέδαση. Μήπως από τότε που σαν τρίχρονο παιδί μπορούσε να βρει και να παίξει με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο; Πέρσι ο νορβηγός Anders Breivik σκότωσε εν ψυχρώ 77 νέους ανθρώπους στη Νορβηγία. Μήπως από τότε που σαν τρίχρονο παιδί μπορούσε να βρει και να παίξει με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο;
Τώρα θα μου πείτε πως τα σύνδεσα όλα αυτά, τι έχουν να κάνουν με ένα ελληνικό περιοδικό και τελικά τι θέλει να πει ο ποιητής. Πάταξον μεν, άκουσον δε!
Πρώτα από όλα ας πιάσουμε τα τωρινά γεγονότα στη Φιλανδία. Η Φιλανδία είναι μια από τις πιο …οπλισμένες χώρες της δύσης. Σε μια χώρα πέντε εκατομμυρίων υπάρχουν περισσότερα από ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες (1,600,000) δηλωμένα όπλα. Δικαιολογία η παράδοση. Το κυνήγι θεωρείται παράδοση αλλά τι θα κυνηγήσεις με ένα σαρανταπεντάρη περίστροφο ή με ένα ημιαυτόματο αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Οι περισσότεροι που κατέχουν κυνηγετικά όπλα κατέχουν και όπλα που δεν είναι κυνηγητικά. Μάλιστα υπάρχει και μεγάλος αριθμός αυτών που έχουν άδεια οπλοφορίας. Φαντάζομαι φοβούνται τις πολικές αρκούδες που κυκλοφορούν στο κέντρο του Ελσίνκι τις καθημερινές πλην Τετάρτης.
Σύμφωνα με μια μελέτη στη Φιλανδία – νόμιμα και παράνομα – αντιστοιχούν 35 όπλα ανά 100 κατοίκους. Αυτά περί εξοικείωσης! Μέχρι πέντε όπλα μπορούν να φυλάσσονται στο σπίτι αρκεί να είναι κλειδωμένα. Όταν λέμε κλειδωμένα φαντάζομαι δεν εννοούν με κλειδωμένη την εξώπορτα, στο πάτωμα του σαλονιού για να παίζουν τα τρίχρονα. Στη Φιλανδία για να πάρεις άδεια οπλοκατοχής πρέπει να δηλώσεις τον λόγο που το θέλεις και μπορεί να είναι κυνήγι, χόμπι, αθλητισμός κλπ αλλά όχι για λόγους άμυνας. Άδεια οπλοχρησίας δικαιούνται όσοι είναι άνω των 15 μόνο που για το διάστημα 15 έως 18 κάνουν χρήση με τη συνοδεία ενηλίκου, όπου ο ενήλικος μπορεί να είναι …18 ετών! Α ναι, ξέχασα να συμπληρώσω ότι χρειάζεται καθαρό ποινικό μητρώο!
Ο δεκαοκτάχρονος που εισέβαλε στο λύκειο είχε καθαρό ποινικό μητρώο, ο εικοσιτριάχρονος φοιτητής στη σχολή μαγείρων είχε καθαρό ποινικό μητρώο, ο δεκαοκτάχρονος με τις δυο καραμπίνες είχε καθαρό ποινικό μητρώο. Εδώ που τα λέμε και ο Anders Breivik, ξέρετε ο Νορβηγός που σκότωσε 77 παιδιά πριν από ένα χρόνο, κι αυτός είχε καθαρό ποινικό μητρώο!
Στη Φιλανδία γίνεται πολύ συζήτηση για το θέμα αλλά καμία πράξη. Υπάρχουν πολλές προτάσεις που οι περισσότερες συμφωνούν ότι σαν πρώτη κίνηση πρέπει να αυξηθεί το όριο ηλικίας σε τουλάχιστον τα 25 έτη. Και παράλληλα να γίνει αυστηρότερος έλεγχος στα πόσα όπλα υπάρχουν. Οι προτάσεις υπάρχουν αλλά σκοντάφτουν. Η πρώτη πέτρα που σκοντάφτουν είναι η …παράδοση. Μάλιστα η παράδοση, γιατί σου λέει ο Φιλανδός, εγώ σε αντίθεση με τους άλλους λαούς από τους αρχαίους χρόνους για να επιβιώσω κυνηγούσα. Οι υπόλοιποι βλέπετε είχαν άλλες παραδόσεις, τρώγαν το μάνα από τον ουρανό. Αλλά η δεύτερη δικαιολογία είναι η πιο καλή, η εγκληματικότητα που έχει αυξηθεί ειδικά με τους μετανάστες. Δεν κάνω πλάκα! Και μάλιστα οι πιο θερμοί υπερασπιστές αυτών των δυο πετριών είναι οι Αληθινοί/γνησιοι Φιλανδοί, ξέρετε αυτοί οι μπρατσαράδες με τα μαύρα που υπερασπίζονται γριούλες όταν περνάνε τα φανάρια.
Αυτά σε μια χώρα που το μάτι του μεγάλου αδελφού είναι παντού και τα παράνομα όπλα σε ακραίους υπολογισμούς άντε να είναι 10,000 το πολύ. Για πάμε λοιπόν λίγο πιο νότια. Στην Ελλάδα πόσα όπλα υπάρχουν; Σύμφωνα με εκτιμήσεις υπάρχουν δυόμιση εκατομμύρια όπλα (2,500,000) αναλογία 22,5 ανά 100 κατοίκους. Δηλωμένα; Κρατηθείτε γιατί θα πέσετε όπως έπεσα κι εγώ. 3,180 έλληνες έχουν άδεια οπλοκατοχής με δηλωμένα λιγότερα από 100,000 όπλα! (για όσους ενδιαφέρονται οι αριθμοί είναι από τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ). Εδώ δεν μιλάμε για δέκα η είκοσι χιλιάδες αδήλωτα, γεμισμένα και ανασφάλιστα όπλα. Αλλά για δυο εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες και κάτι ψιλά! Που είναι αυτά τα όπλα; Και με πια δικαιολογία είναι εκεί που είναι. Και με πια δικαιολογία θα χρησιμοποιηθούν;
Όταν ανάφερα προηγουμένως τις δυο περιπτώσεις των παιδιών στη Φιλανδία είμαι σίγουρος ότι ανατριχιάσατε. Ανατριχιάσατε και με την ανικανότητα της πολιτείας και του κράτους να προφυλάξει αυτά τα δυο αγγελάκια από ένα βίαιο και άδικο θάνατο. Και μάλιστα στη συνέχεια με την βοήθεια των ΜΜΕ τα αποκάλεσε …ατύχημα! Δεν ήταν ατύχημα, ήταν εγκληματικό δυστύχημα που θα καλυφτεί στο όνομα της παράδοσης, αν είναι δυνατόν. Και οι γονείς αντί για να δικαστούν για εγκληματική αμέλεια ανηλίκου και ηθική αυτουργία θα έχουν την συμπόνια της τοπικής κοινωνίας – είναι καλοί άνθρωποι και υπόδειγμα γονέων – και θα πάνε όλοι μαζί για κυνήγι!
Δυόμιση εκατομμύρια όπλα; Πόσα τρίχρονα παιδιά μπορούνε να βρουν και να παίξουν με ένα γεμισμένο και ανασφάλιστο όπλο; Και πόσο εξοικειωμένα θα είναι όταν δεκαοκτάχρονα πια ποτισμένα με μίσος και έτοιμα να τα χρησιμοποιήσουν γιατί η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ειδικά με τους μετανάστες και όλοι κινδυνεύουμε; Γιατί οι Αληθινοί Φιλανδοί – λέω εγώ τώρα – μας λένε ότι οι μετανάστες φέρνουν την εγκληματικότητα, γατί η αστυνομία είναι ανυπεράσπιστη μπροστά σε αυτούς τους εγκληματίες γιατί το κράτος δεν μπορεί να βοηθήσει τους ένστολους, γιατί αν δεν υπήρχαν οι μαυροφορεμένοι δεν θα μπορούσαν αθώες γριούλες να περάσουν το πεζοδρόμιο και γιατί ένα δεκαοκτάχρονο παιδί σκότωσε με το νόμιμο (;) όπλο τον αλβανό. Κι όταν αυτό το δεκαοκτάχρονο θα μπει στο σχολείο με το όπλο, το ένα από τα δυόμιση εκατομμύρια, ποιος θα φταίει; Ποιος αλήθεια έριξε το πρώτο αίμα;
Αφήστε την απάντηση την ξέρω! Οι μετανάστες! Τέσσερα παράνομα όπλα για κάθε παράνομο μετανάστη! Η ειρωνεία!
Τα υπόλοιπα τα αφήνω για το μέλλον, όπως και στη Φιλανδία το μέλλον σε αυτές τις περιπτώσεις έχει …κοντά ποδάρια!
