γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Το προσφυγικό ήρθε ξανά στο προσκήνιο με τις ροές από τον Αύγουστο να είναι αυξανόμενες, τα ναυάγια να γίνονται ξανά και με εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές που δεν ήξεραν εάν θα είναι ζωντανοί όταν θα πατήσουν στην στεριά. Ο βυθός του Αιγαίου έχει γίνει υγρός τάφος για πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες από το 2015 μέχρι και σήμερα.
Η κυβέρνηση όμως από το καλοκαίρι τι έκανε όταν ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας; Μάλλον νόμιζε ότι η κατάσταση δεν θα γίνει ανεξέλεγκτη και ήταν ο υπουργός ΠΡΟΠΟ που τα έβλεπε όλα καλά στην Μόρια το καλοκαίρι, αλλά η πραγματικότητα τον διέψευσε με τον χειρότερο τρόπο.
Μπορεί στην οικονομία να τα πηγαίνει καλά η κυβέρνηση, αλλά σε αυτό το θέμα πήγαινε στην λογική «βλέποντας και κάνοντας» και τώρα τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Η Μόρια ήταν γνωστό ότι είχε φτάσει στα όριά της και η προηγούμενη κυβέρνηση -που δεν έκανε τίποτα να την αποσυμφορήσει- ήταν αυτή που έλεγε για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι χρειάζονται καλύτερη προστασία.
Εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργός την Παρασκευή έδειξε τον νέο τρόπο που σκέφτεται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό-μεταναστευτικό, χωρίς ακρότητες και κυρίως χωρίς να υιοθετεί την ρητορική της άκρας δεξιάς. Δήλωσε περήφανος για την πολυπολιτισμικότητα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήρθε αντιμέτωπη με το προσφυγικό-μεταναστευτικό όταν ήταν στην έξαρσή του και το αντιμετώπισε, αλλά το χάος στα νησιά και οι συνθήκες ζωής στα ΚΥΤ δεν ήταν και οι καλύτερες, ειδικά για μία αριστερή κυβέρνηση. Η ζωή στα ΚΥΤ ήταν απάνθρωπη και προσέβαλε τους ίδιους τους πρόσφυγες και μαζί και την χώρα μας φυσικά.
Η συμφωνία του Μαρτίου του 2016 που υπέγραψε η Τουρκία με την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να λειτούργησε στην αρχή, αλλά δεν υποστηρίχθηκε ούτε από την Τουρκία, ούτε από εμάς, αλλά και από τις άλλες χώρες που είχαν κλείσει τα σύνορα και τον Βαλκανικό διάδρομο.
Το 2016 πολλοί έλεγαν ότι η χώρα μας θα γίνει η Νήσος Έλις της Ευρώπης. Είναι ωστόσο σωστό να πούμε ότι η Ευρώπη δεν μας βοήθησε ουσιαστικά στο προσφυγικό· ήταν ένα πολιτικό πρόβλημα και μετά από κακούς χειρισμούς εξελίχθηκε σε κοινωνικό. Η Ευρώπη δεν πίεσε τις χώρες που έκλεισαν τα σύνορα, δεν τις τιμώρησε όπως απατούσαν οι ευρωπαϊκοί κανόνες και μείναμε να σηκώσουμε όλο το βάρος εμείς. Μία χώρα που δεν είχε ούτε τις υποδομές, ούτε και τα κατάλληλα μέσα. Οι ΜΚΟ το εκμεταλλεύτηκαν και από το παράθυρο είδαν με το «γυαλί» τους ότι μπορούν να πλουτίσουν. Η Τουρκία έκανε ό,τι ήθελε, εκβίαζε την Ευρώπη, έκανε τουρκικά παζάρια. Είχε πάρει πολλά δισεκατομμύρια σε βοήθεια και τώρα θέλει ακόμα περισσότερα. Οι απαιτήσεις της είναι να πάρει και άλλα χρήματα, να απελευθερωθεί η βίζα και να μελετήσει ουσιαστικά η Ευρώπη το θέμα της τελωνειακής ένωσης.
Ο Ερντογάν το παιγνίδι με τις ροές ξέρει να το διαχειρίζεται σωστά. Όταν δεν παίρνει αυτά που θέλει, πιέζει και όταν τα παίρνει, σταματάει.
Το πρόβλημα ξανά με τις συνεχείς και αυξανόμενες ροές φέτος οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει αρχίσει μία επιχείρηση που θα στέλνει τους πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη κοντά στα σύνορα με την Συρία, μερικοί όμως δεν το θέλουν και προσπαθούν να φύγουν χωρίς να τους «μαζέψει» η αστυνομία. Ακόμη και σε τενεκομαχαλάδες μπορεί να μείνουν κάποιοι.
Η Αραβική Άνοιξη έδωσε στον Ερντογάν το όραμα να προστατεύσει τους «αδελφούς μουσουλμάνους». Με την ζώνη ασφαλείας στην Συρία και τα χρήματα που θέλει να πάρει, επιθυμεί να φτιάξει μία «χώρα» που θα έχει εκεί τους πρόσφυγες, αλλά μακριά από τους Κούρδους της Συρίας, γιατί φοβάται την δημιουργία Κουρδικού κράτους.
Μπορεί να συμβιβαστεί ο Ερνογάν; Αυτό είναι το ερώτημα. Με τις κινήσεις του και την στρατηγική που φαίνεται να χαράσσει, μάλλον δύσκολο. Το κλειδί αυτή τη στιγμή το κρατάει ο ίδιος.
Επίσης, η κλιματική αλλαγή αναμένεται να φέρει κλιματικούς μετανάστες. Επιπλέον η Αφρικανική ήπειρος μεγαλώνει ραγδαία σε πληθυσμό, πώς θα μπορέσει να απορροφήσει όλο τον κόσμο; Και από εκεί θα έρχονται ροές σε λίγα χρόνια. Φυσικά ροές θα συνεχίσουμε να έχουμε και από χώρες που δεν υπάρχει ελευθερία και που η χώρα τους δεν σέβεται τις ατομικές και θρησκευτικές ελευθερίες.
Η ανθρώπινη ανοχή είναι δύσκολη να ελεγχτεί και δεν πρέπει να υποτιμάται. Όταν φτάσει στα όριά της γίνεται επικίνδυνη και εκρηκτική.
