Αλλά πριν τα μνημόνια η ΔΕΘ και η Θεσσαλονίκη ήταν οι μεγάλοι παράγοντες για το ποιος πολιτικός θα «τάξει» τα περισσότερα. Άλλες φορές η ΔΕΘ παγίδευσε κυβερνήσεις, όπως το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή να πηγαίνει με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου με το γνωστό εδώ και χρόνια «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Γυρνάει πίσω, δεν ανακάμπτει ποτέ. Ο Παπανδρέου το 2008 ανεβαίνει και αποκηρύσσει την λιτότητα. Ένα χρόνο μετά επιστρέφει με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», κερδίζει τις εκλογές και το 2010, δύο χρόνια μετά την αποκήρυξη της λιτότητας, πάει ως ο πρώτος που την έχει επιβάλει.
2014 ο κ. Τσίπρας υπόσχεται τα πάντα και εδραιώνει τη νίκη του στις επόμενες εκλογές.
Αυτή τη φορά ο κ. Μητσοτάκης ως πρόεδρος της ΝΔ έχει την ευθύνη να πείσει, να δείξει τον δρόμο, που θα έχει φως στον τούνελ. Μέχρι στιγμής δείχνει, ότι κάτι πάει να κάνει, αλλά ακούει και πολλές κριτικές, ότι μιλάει με την αγορά και δεν ακούει τα δυτικά προάστια.
Επιχειρεί μία συμφωνία αλήθειας και εμπιστοσύνης με τους πολίτες, φαίνεται ότι έχει συσπειρώσει το κόμμα του, αλλά το μεγάλο στοίχημα του είναι να πείσει τους πολίτες που είναι δυσαρεστημένοι αλλά και αυτούς που μπορούν να πάνε σε κάτι πιο λαϊκίστικο.
Θα κάνει μεταρρυθμίσεις λέει όπου σταθεί και όπου βρεθεί με βασικό επιχείρημα ότι «εγώ πιστεύω στις μεταρρυθμίσεις και κάνοντας τις θα κερδίσω την εμπιστοσύνη των έξω».
Ωραία τα λόγια, αλλά πια ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει άλλο, θέλει πράξεις. Εάν αποδειχθεί και ο Μητσοτάκης και αυτός ένας μνημονικός πρωθυπουργός, μετά δεν ξέρω τι θα γίνει.
Μάλλον έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας».
Όπως έλεγε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Θέλω να πω, ότι όποιος πέσει στην οργή, στο θυμό και τον λαϊκισμό όλων με μόνο σκοπό να ευχαριστήσει το ακροατήριό του, θα τον καταπιεί το κτήνος του λαϊκισμού, που διψάει για αίμα.
Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος μιας εθνικής κρίσης.
