γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, ο αυτάρεσκος νεωτερισμός και η επέλαση της δυτικής κουλτούρας έχει αναγάγει τον άνθρωπο σε καταναλωτή. Στα πλαίσια των Χριστουγέννων μάλιστα σ’ έναν Advent Calendar τύπο, που χρησιμοποιείται για την αγορά προϊόντων, από σοκολάτες και αλκοόλ, μέχρι προϊόντα ομορφιάς και λιχουδιές για κατοικίδια ζώα. Τα πάντα είναι φτιαγμένα για εκείνον. Ακόμη και η νηστεία ακολουθεί τη βιομηχανοποιημένη λογική του θεάρεστου. Το υπαρξιακό αποτύπωμα γεμίζει με ψευδαισθήσεις κενότητας και καταναγκασμού, καθώς οι στρεβλώσεις και οι παρερμηνείες εγκλωβίζονται από τον ατομισμό στην εφημερότητα του χρόνου.
Ως νέοι δεσμώτες αδυνατούμε να προσεγγίσουμε «το φως το της γνώσεως», όπως ψάλλει το απολυτίκιο της μεγάλης σημερινής εορτής. Και το ερώτημα παραμένει. Τι ή ποιος κρύβεται πίσω από την ατελείωτη σειρά επιθυμιών μας; Ποια είναι η πηγή που προστάζει την περιφορά γύρω από τον εαυτό μας; Αν ο άνθρωπος πέτυχε τόσες ανακαλύψεις, τι τον εμποδίζει άραγε να ενδοσκοπήσει μέσα του, απομακρύνοντας τον Κυρίαρχο στις αλόγιστες επιθυμίες του. Τι περισσότερο μένει στην ανθρώπινη ύπαρξη αν δεν υπάρχει ανησυχία, προσμονή και επιθυμία, πέρα από το τραγικό κενό της καρδιάς!
Η πίστη δεν είναι φανατισμός, η «γέννηση» δεν είναι φαντασίωση, ανθρωπομορφισμός ή επανάσταση. Αυτές ρέπουν στον μικροαστισμό. Είναι η συνέργεια του Θείου στην πραγματοποίηση της αιωνιότητας. Η ευκαιρία διαλεύκανσης και κατανόησης των βαθύτερων ενστίκτων του ανθρώπου που προστάζουν την περιφορά γύρω από τον εαυτό του. Είναι η εκπληρωμένη ρήση του Κυρίου για την φανέρωσή του και η υπόσχεση εκπλήρωσης της δεύτερης παρουσίας του. Ψάχνουμε το Βασιλιά και βρίσκουμε ένα βρέφος. Αναζητούμε το Βασίλειο, το θρόνο και βλέπουμε τη φάτνη. Αναμένουμε τη δύναμη και λαμβάνουμε την αδυναμία, τη φτώχεια. Περιμένουμε από τον «ήλιο της δικαιοσύνης» τη ρομφαία της δικαιοσύνης, αλλά χάρη αυτής οδηγήθηκε στο σταυρό. Η αναζήτηση αυτή μας στοιχειώνει. Ακυρώνει τις εκκοσμικευμένες προσδοκίες μας. Αλλά όποιος περιμένει το θρίαμβο της γέννησης στην δημόσια σφαίρα θα απογοητευθεί. Η εξουσία, αήθης και ιδιοτελής σχετίζεται με την ματαιότητα και το εφήμερο. Με αξιώσεις αφροσύνης και προσκαιρότητας.
Το χαρμόσυνο «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14) αφουγκράζεται τη γέννηση του “νέου” ανθρώπου, της “καινούργιας” εν Χριστώ ανθρωπότητας. Την ελεύθερη δημιουργική πράξη κατά το Μπερντιάεφ, χωρίς προαπαιτούμενα. Το νέο μεταμορφωμένο μονοπάτι που καλούμαστε να βαδίσουμε πάνω στο οικουμενικό αίτημα της αδελφοσύνης, της αγάπης και της ειρήνης.
