γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στην Μόρια αποδεικνύουν ότι, δυστυχώς, το μεταναστευτικό ήλθε για να μείνει. Τουλάχιστον, όσο δεν λαμβάνονται οι απαραίτητες αποφάσεις, κυρίως από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Γιατί η αλληλεγγύη δεν μπορεί να χρησιμοποιείται μόνον σαν ένα ωραίο σύνθημα, την ώρα που στην πράξη επικρατεί ο πιο στενόκαρδος ωφελιμισμός. Σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με τις βασικές ευρωπαϊκές αρχές η άρνηση όσων τους ζητούμε να αναλάβουν μερικές εκατοντάδες ή έστω δεκάδες ασυνόδευτα παιδιά.
Πριν λίγες εβδομάδες ευρισκόμενος σε επίσημη αποστολή στην Πράγα, σε γεύμα εργασίας στη Γερουσία της Τσεχίας, προσπαθώντας να τους πείσω για την ανάγκη αλληλεγγύης στη Ελλάδα, τους θύμισα ότι και το 1453 τα χριστιανικά έθνη της Ευρώπης αδιαφόρησαν για την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Τις συνέπειές της αντελήφθησαν λίγες δεκαετίες αργότερα όταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έφτασε με τις τουρκικές ορδές στα κράσπεδα της Βιέννης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεταναστευτικό έχει επιδράσει καταλυτικά στα πολιτικά πράγματα της ΕΕ. Το οδυνηρό BREXIT, η άνοδος ακραίων πολιτικών σχηματισμών σε όλη την γηραιά ήπειρο, η δημιουργία ατμόσφαιρας που παραπέμπει στον μεσοπόλεμο, σε μεγάλο βαθμό έχουν τις ρίζες τους σε αυτό το ζήτημα. Δυστυχώς, όμως, για πολλά χρόνια οι ιθύνοντες είχαν την τάση να το υποβαθμίζουν, ή ακόμη χειρότερα να κουνούν το δάκτυλο σε όσους αντιδρούσαν, εν ονόματι της πολιτικής ορθότητας. Τα προβλήματα, ωστόσο, δεν λύνονται κρύβοντάς τα κάτω από το χαλί, ούτε αν τα ντύνουμε με βολικές και ωραιοποιημένες ιδεοληψίες.
Ειδικά στην Ελλάδα, ο δημόσιος λόγος είχε κατακλυστεί από τέτοιου είδους παράξενες έως παράλογες και, σίγουρα, επικίνδυνες αντιλήψεις, όπως ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, ότι τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά, ότι όλοι πρέπει να παίρνουν άσυλο και άλλα τινά. Αυτές οι απόψεις έφθασαν να γίνουν κυβερνητική πολιτική επί ΣΥΡΙΖΑ, και να αφήσουν μια βαριά κληρονομιά που καλείται να διαχειριστεί η Νέα Δημοκρατία.
Και πράγματι, αν εξαιρέσουμε την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το μεταναστευτικό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι αυτό αποτυπώνεται και στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Οι πολίτες αγωνιούν μήπως η Ελλάδα καταλήξει να μετατραπεί σε ένα είδος μόνιμης νήσου Έλις για την ευρωπαϊκή ήπειρο, απ’ όπου όμως οι μετανάστες που θα εγκλωβίζονται δεν θα έχουν καμία ελπίδα να ζήσουν στην γη της επαγγελίας.
Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε δικαιολογία για καθυστέρηση. Ούτε έχουμε την πολυτέλεια να αναμένουμε στροφή από την Ευρώπη ή την καλή προαίρεση του Ερντογάν να κλείσει τις «κάνουλες». Μόνοι μας πρέπει να πάρουμε κρίσιμες και επώδυνες αποφάσεις. Ήδη από την κυβέρνηση ανακοινώθηκε μια δέσμη μέτρων, που πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα: τα κλειστά κέντρα, η ενίσχυση των χερσαίων συνόρων στον Έβρο, η επιτάχυνση της διαδικασίας εξέτασης ασύλου και της διαδικασίας επιστροφών, το ξεκαθάρισμα των ΜΚΟ με τον ύποπτο ρόλο, ο πλωτός φράχτης. Όλ’ αυτά αν γίνουν γρήγορα και συντονισμένα μπορούν να στείλουν το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, κι αυτό είναι μια καλή αρχή.
Σε κάθε περίπτωση, όσο η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει ενιαία και αποτελεσματικά το μεταναστευτικό, τόσο θα υπονομεύονται τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση πληθυσμών που δεν ασπάζονται τις ευρωπαϊκές αξίες είναι εν δυνάμει απειλή για την ανοιχτή κοινωνία του δυτικού τρόπου ζωής. Ας ελπίσουμε ότι η ευρωπαϊκή απάντηση θα έρθει πριν να είναι αργά…
