γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Από την πρώτη στιγμή της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι, όσοι μπορούν να αντιληφθούν πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις, διαπίστωσαν την αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να απεκδυθεί τις ευθύνες και να διαχειριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα επικοινωνιακά, το πρόβλημα που «έσκασε στη βάρδια της».
Στην προσπάθειά της αυτή η κυβέρνηση διέπραξε ένα στρατηγικού χαρακτήρα τραγικό επικοινωνιακό – και όχι μόνο- λάθος. Διαχειρίστηκε το πρόβλημα ωσάν να επρόκειτο για οποιοδήποτε άλλο σύνηθες ζήτημα της καθημερινότητας που υπήρξε μια μικρή παρασπονδία. Και ακολούθησε την πάγια τακτική της: Χρησιμοποίησε ψέματα και προσπάθησε να αποκρύψει γεγονότα και την αλήθεια, ενώ υπάρχουν καταγγελίες, που εξετάζει η Δικαιοσύνη, ακόμα και για πλαστογράφηση στοιχείων.
Σε τραγωδίες με 91 (μέχρι στιγμής) νεκρούς, δεν προσπαθείς να κρύψεις ευθύνες. Τις αναδεικνύεις. Λες όλα στο φως. Και το πράττεις. Στέλνεις τους υπευθύνους σπίτι τους βάζοντας βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο. Δεν αντικαθιστάς τις κεφαλές της αστυνομίας και της πυροσβεστικής για να βάλεις στη θέση τους, τους υπαρχηγούς τους και φυσικά, συνυπεύθυνους στην τραγωδία. Γιατί έτσι το μόνο που δείχνεις είναι ότι ψάχνεις για εξιλαστήρια θύματα μόνο και μόνο για να φορτώσεις κάπου τις ευθύνες. Και αφού τα κάνεις όλα αυτά, στέκεσαι ενώπιον του ελληνικού λαού και του λες το αυτονόητο: «Το φορτίο των 91 νεκρών είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσω χωρίς την στήριξη του λαού. Γι’ αυτό πάω σε εκλογές και ζητώ και πάλι την εμπιστοσύνη του».
Θα μου πείτε, «σιγά και μη συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ σε χώρα όπως η Ελλάδα».
Κι όμως πρέπει κάποτε να συμβεί. Και θα συμβεί όταν προσέχουμε ποιους και για τι τους ψηφίζουμε.
Δεν κάνουμε όλοι για πρωθυπουργοί. Δεν κάνουμε όλοι για υπουργοί. Δεν κάνουμε όλοι για βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι. Δεν σημαίνει ότι επειδή είναι κάποιος δημοφιλές πρόσωπο στα media θα μπορέσει να διαχειριστεί με αποτελεσματικότητα τα προβλήματα του ελληνικού λαού ή μιας περιοχής. Και φυσικά, δεν σημαίνει ότι αν κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί με ωραία ρητορικά σχήματα το λόγο ή υπόσχεται να κάνει τα πάντα, μπορεί να υλοποιήσει έστω και τα μισά. Ας ανατρέξουμε πριν από τριάμισι χρόνια στη μνήμη μας και ας θυμηθούμε τι ακούγαμε στους χώρους συνάθροισης των πολιτών: «μωρέ και τα μισά να κάνει από όσα λέει ο Αλέξης, κερδισμένοι θα είμαστε». Και βέβαια δεν έκανε ούτε τα μισά από όσα υποσχέθηκε. Έκανε όμως τα διπλά από όσα έκαναν οι προκάτοχοί του πρωθυπουργοί, σε ό,τι αφορά τον αριθμό των μνημονίων και δυσβάστακτων μέτρων λιτότητας.
Η ανικανότητά του στη διαχείριση προβλημάτων που απαιτείται απλή λογική και μόνο, φάνηκε από το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του. Και συνεχίσθηκε. Η οικονομία ξαναμπήκε στη δίνη της αβεβαιότητας και αντί να βγούμε στις αγορές, χρειάσθηκαν άλλα δύο μνημόνια (το φανερό τρίτο και το κρυφό τέταρτο) για να ξαναφτάσουμε τους δείκτες, περίπου εκεί που βρισκόντουσαν όταν ανέλαβε ο ίδιος την εξουσία. Παράλληλα όμως στην προσπάθειά του να καταλάβει και την εξουσία (κατά δήλωση της συζύγου του και του Παύλου Πολάκη, των δύο προσώπων δηλαδή που ομιλούν αντ’ αυτού, έχουν καταλάβει την κυβέρνηση αλλά, ακόμη, όχι την εξουσία), διέλυσε το κράτος. Και αντί να περιορίσει τις παθογένειες και τα περιττά έξοδα που υπάρχουν στην λειτουργία της κρατικής μηχανής, περιόρισε αναγκαίες δαπάνες με αποτέλεσμα σε περιπτώσεις όπως στην τα τραγωδία στο Μάτι, να μη λειτουργούν ούτε οι ασύρματοι των ανδρών που έπρεπε να συντονίζουν την πυρόσβεση ή την διαφυγή των πυροπλήκτων.
Από τη μια ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε να δημιουργεί αχρείαστα υπερπλεονάσματα, αλλά από την άλλη βύθιζε το κράτος στην ανυποληψία στερώντας ακόμα και τη δυνατότητα να λειτουργεί στοιχειωδώς και να εκπληρώνει την αποστολή του, που δεν είναι άλλη από την προστασία του πολίτη και των συμφερόντων και η παροχή βασικών υποδομών που θα ενισχύουν την ασφάλεια και υπηρεσιών σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία.
Δημιούργησε αχρείαστα υπερπελονάσματα από το υστέρημα των Ελλήνων καταδικάζοντας την οικονομία, γιατί αν δεν υπάρχει χρήμα δεν λειτουργεί η αγορά. Υπερπλεονάσματα, τα οποία σκοπεύει να τα χρησιμοποιήσει για να διαχειριστεί μέσω επιδομάτων τη φτώχεια των Ελλήνων, στη διαμόρφωση της οποία ο ίδιος συνέβαλε καθοριστικά.
Το Μάτι θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του Αλέξη Τσίπρα. Όχι τόσο γιατί την ώρα της τραγωδίας δεν έπραξε όσα έπρεπε να πράξει ο κρατικός μηχανισμός που στα δικά του χέρια διαλύθηκε, αλλά για όσα έπραξε μετά την τραγωδία, σε μια δόλια επιχείρηση να βγει ο ίδιος αλώβητος από την εθνική τραγωδία, αποκρύπτοντας ή μεταθέτοντας ευθύνες.
Τα λάθη όμως του κ. Τσίπρα, οι νεκροί και η τεράστια καταστροφή, είναι τεράστιο φορτίο για να το αντέξουν οι ώμοι του. Το μαύρο της καρβουνιασμένης γης και των άταφων, ακόμα, νεκρών θα ακολουθούν τον 44χρονο, σημερινό πρωθυπουργό, από εδώ και πέρα σε όλη τη διάρκεια του πολιτικού του βίου. Δεν μπορούν να το ξεπλύνουν, πλέον, ούτε οι κάλπες. Και όσο κι αν λέμε ότι ο Έλληνας έχει πολιτική μνήμη χρυσόψαρου, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται. Και η εθνική τραγωδία στο Μάτι και όσα ακολούθησαν, είναι ένα από αυτά.
