γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Να μια είδηση που από τις πολλές πληροφορίες είναι δύσκολο να ακολουθήσεις.
Έγινε μία απόπειρα ληστείας στο κέντρο και πέθανε ο δράστης. Πριν όμως πεθάνει ξυλοφορτώθηκε άγρια από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και από κάποιον άλλο που δεν γνωρίζουμε. Πέρα όμως από αυτούς τους δύο ίσως τον έδειραν και ο άνδρας του ΕΚΑΒ που τον φρόντιζε, πιθανότατα για να τον ακινητοποιήσει όταν ο δράστης προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά και ο αστυνομικός που τον συνέλαβε. Ο δράστης ήταν ακτιβιστής και γνωστό μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και μάλλον βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών την ώρα της επίθεσης. Αλλά μπορεί αιτία θανάτου να είναι κομμάτια γυαλί που τον τρύπησαν στην προσπάθειά του να διαφύγει από το κοσμηματοπωλείο, το οποίο ίσως να μην ήθελε καν να ληστέψει. Μπέρδεμα.
Δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω κάτι ή κάποιον από την όλη υπόθεση. Δεν γνωρίζω τον καταστηματάρχη, τον νεκρό πλέον δράστη, τους υπόλοιπους που ήταν μπροστά ή συμμετείχαν με κάποιο τρόπο στο όλο περιστατικό. Ούτε γνωρίζω τι σκέφτηκαν εκείνη την ώρα και ποια ακριβώς ήταν τα κίνητρά τους για τις πράξεις τους. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι αν δεν αλλάξει κάτι, αυτό όλο θα επαναληφθεί.
Πριν σχεδόν έναν χρόνο, ένας 79χρονος από τη Δράμα είχε πυροβολήσει και σκοτώσει έναν διαρρήκτη. Συζητώντας τότε με κάποιους φίλους διαπίστωσα αυτό που βλέπαμε και στις ειδήσεις ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: όχι μόνο ήταν διχασμένοι σχετικά με το αν είχε δίκιο που ο 79χρονος πυροβόλησε τον κλέφτη ή όχι, αλλά η θέση που είχε ο καθένας του φαινόταν και αυτονόητη. Στη συνέχεια της κουβέντας διαπιστώσαμε ότι κάποιοι ήδη είχαν στα σπίτια τους όπλα από κάποιον συγγενή και ότι τουλάχιστον ένας θα έβγαζε άδεια οπλοφορίας για να έχει κάποιο τρόπο να αμυνθεί μέσα στο σπίτι του. Αυτά πέρυσι. Όχι φέτος, που καταλάβανε πλέον τα ΜΜΕ ότι η εγκληματικότητα είναι στα ύψη. Πέρυσι.
Από τότε λοιπόν έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος όπου η ανασφάλεια και η εγκληματικότητα δεν έχουν σταματήσει να αυξάνονται. Ακούμε καθημερινά για ληστείες, ακόμα και στο κοντινό μας περιβάλλον. Μιας γειτόνισσάς μου της έκλεψαν το αμάξι δύο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ενός φίλου μου του το έκλεψαν τρεις φορές, δεν θυμάμαι πόσες από αυτές ήταν κάτω από το σπίτι του. Όταν πριν λίγα χρόνια μετακόμισα εδώ τις πρώτες ημέρες νόμιζα ότι πάνω στην γνωστή αφηρημάδα μου είχα κάνει κάποια βλακεία με τα κλειδιά και είχα χαλάσει την πόρτα της πολυκατοικείας. Τελικά μάθαμε ότι η πόρτα είχε μπλοκάρει από αποτυχημένη προσπάθεια διαρρηκτών να την παραβιάσουν μεσημεριάτικα. Και αυτά όλα που προανέφερα έγιναν στα Βριλήσσια, σε μία –υποτίθεται- ήρεμη και ασφαλή περιοχή, με καλό φωτισμό και ανοιχτούς δρόμους. Σε άλλες περιοχές όπως το Μενίδι οι πυροβολισμοί είναι καθημερινό φαινόμενο –ίσως θυμάστε την περίπτωση του παιδιού που σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα, λίγο αφού το άφησε ο πατέρας του στο σχολείο.
Σε όλα αυτά προσθέστε τον νόμο Παρασκευόπουλου. Είτε πρόκειται για τους ληστές που πέρυσι σιδέρωσαν με αναμμένο σίδερο μια γιαγιά, είτε για μεγαλοεπιχειρηματίες/μεγαλοαπατεώνες, τακτικότατα ακούμε περιπτώσεις αποφυλακισθέντων που έπρεπε να είχαν παραμείνει πίσω από τα σίδερα ενώ τα θύματά τους συνεχίζουν να ζουν καθημερινά με τις επιπτώσεις.
Όταν λοιπόν, μετά από όλα αυτά, οι πολίτες ακούν από την Κυβέρνηση συμβουλές τύπου «κάντε ότι κοιμάστε» (παρά το ότι είναι σωστή συμβουλή) και δηλώσεις υποστήριξης σε οργανώσεις όπως ο Ρουβίκωνας και η 17 Νοέμβρη, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι πολλοί θα σκεφτούν ότι ο μόνος τρόπος να αποδοθεί δικαιοσύνη είναι αν πάρουν οι ίδιοι τον νόμο στα χέρια τους.
Θέλω να είμαι σαφής: ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ. Αν, έστω και καταλάθος, έστω και υπερασπιζόμενος τη ζωή σου, σκοτώσεις έναν άνθρωπο θα πρέπει να ζήσεις όλη σου την υπόλοιπη ζωή κουβαλώντας τις επιπτώσεις ενός φόνου. Αν μπορείς, άσε τον να κλέψει και να φύγει. Μπορεί να χάσεις πολλά λεφτά, αλλά ειλικρινά είναι πολύ μικρό το αντίτιμο.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι περισσότεροι διαφωνείτε μαζί μου. Οι περισσότεροι συμφωνείτε με τη λογική που λέει ότι «αν δεν με προστατέψει το κράτος, θα πρέπει εγώ να προστατέψω τον εαυτό μου» και ειλικρινά δεν είναι εύκολο να πείσω κάποιον να εμπιστευτεί ένα κράτος που προσπαθεί να μας εξηγήσει με κάθε δυνατό τρόπο ότι δεν πρέπει ποτέ να το εμπιστευόμαστε.
Άρα;
Άρα αυτό που μένει είναι να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια το πότε θα σκοτωθεί ένας ακόμα άνθρωπος –και δεν έχει σημασία το αν πάει να κλέψει ή όχι, παραμένει συμπολίτης μας για τη ζωή του οποίου είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι- ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια και ωθούνται ακόμα περισσότεροι πολίτες στην αυτοδικία. Μπορεί αυτή η υπόθεση να έχει διαφορετικά περιστατικά και πάρα πολλές λεπτομέρειες, αλλά τελικά παραμένει μια υπόθεση όπου ένας άνθρωπος πέθανε επειδή το κράτος δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Σε αντίθετη περίπτωση ο καταστηματάρχης δεν θα έπαιρνε τον νόμο στα χέρια του, ο επίδοξος ληστής θα το ξανασκεφτόταν πριν προσπαθήσει να κλέψει και, σε ένα πολύ καλό κράτος, δεν θα είχε καν δημιουργηθεί σε αυτόν η ανάγκη να κλέψει.
Δεν ζούμε όμως ούτε σε ένα πολύ καλό κράτος, ούτε σε ένα απλά φυσιολογικό. Ζούμε σε ένα κράτος που σε κάθε τομέα του είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και αυτό το ζούμε καθημερινά. Άρα, όσο δεν αλλάζουν τα πράγματα, να περιμένετε να ξανακούσετε για τον επίδοξο ληστή που δολοφονήθηκε από το θύμα του και εγώ θα περιμένω να δω τους πάντες να ξαναξαφνιάζονται και να ξαναδηλώνουν έκπληκτοι για το που έχει φτάσει η κατάσταση.
