γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ήταν απολύτως βέβαιο πως οι υποτιθέμενες προγραμματικές συμφωνίες θόλωναν τα νερά.
Η αυτόνομη κάθοδος ήταν προειλημμένη για διαφορετικούς λόγους. Ο Κυριάκος με τον αέρα του επιτυχημένου γενικά πρωθυπουργού, ο Αλέξης με τη φόρα του επίδοξου της δεύτερης φοράς μετά την κατακραυγή της πρώτης και ο Νίκος με τη λάμψη του νέου αρχηγού. Στον πηγαιμό ωστόσο, λίγο οι υποκλοπές και περισσότερο το δυστύχημα στα Τέμπη εκτροχίασαν την παραδεδομένη αρχή των σημείων. Ο γαλάζιος Μέρφυ χτύπησε. Το αφήγημα των υποκλοπών δακρύβρεχτο μεν για το δημοκρατικό κοινό που ταλαντεύονταν στο κέντρο, αλλά δεν συγκινούσε. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά το σκάνδαλο της Καϊλή. Καθιστούσε απλά το θύμα ένα συμπαθούμενο πρόσωπο, ενώ εκείνος περισσότερο είχε ανάγκη την αποτελεσματική δράση, ως ένα σύνολο θετικών πολιτικών και πρακτικών και όχι την παρηγορητική διάθεση.
Το φιλοθεάμον κοινό , άλλωστε, ψηφίζει πρωθυπουργό. Έτσι ο αχός μοιραία καταλάγιασε και τη θέση του έλαβαν, έστω και καθυστερημένα, οι προτάσεις του κόμματος. Ουσιαστικές προτάσεις που η προσέγγισή τους ενίοτε υπερβαίνει θετικά τις “ισορροπίες” που μια αυτοδύναμη κυβέρνηση οφείλει να κρατήσει.
Στο πρόσφατο παρελθόν, λοιπόν, ο Ανδρουλάκης, με αίσθημα ευθύνης, τόνισε πως δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη. Ακόμη και από την πρώτη εκλογή αν χρειαστεί. Ο υπαινιγμός είναι προφανής λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις. Προφανώς προς ώρας προέχει η συσπείρωση, αλλά η αριθμητική της κάλπης μπορεί να οδηγήσει σε κυβέρνηση ΝΔ με ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος και ο τρίτος δηλαδή. Το στραπάτσο της νεφελώδους προοδευτικής κυβέρνησης, οδήγησε στην κυβέρνηση ανοχής και κατόπιν στην κυβέρνηση του πρώτου με τον τρίτο που ο Αλέξης εσχάτως, με τη θεατρικότητα και παραστατικότητα που ο Ανδρέας είχε στις ομιλίες του, διατυμπανίζει.
Πράγματι υπάρχουν ορισμένοι αγνώμονες και θρασύς, που συγκρίνουν τον Αλέξη με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για το λαό μας αποτυπώνεται εμφατικά στο «Βροντάν τα σίδερα, βροντά και η σακοράφα!». Οι πολιτικές παλινωδίες ωστόσο του Αλέξη, δείχνουν την αποτυχία επιρροής στη δημιουργία νεοαγανακτισμένων κοινωνικών ταυτοτήτων, την αποτυχία του νιτσεϊκού ressentiment, στην ανάπτυξη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αποτυπώνουν την αγωνία της επόμενης ημέρας, τόσο στο εσωτερικό του κόμματος, όσο και των στελεχών που οι εκλογές αυτές θα αποστρατεύσουν πολιτικά.
Ο συγκολλητικός ιστός του ΣΥΡΙΖΑικού ιδεολογικού μωσαϊκού, η εξουσία δηλαδή, θα χαθεί και μοιραία η περισσότερο κεντρώα και κεντροαριστερή πτέρυγα θα φυλλοροεί, λοξοκοιτώντας προς την κυβέρνηση. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και η απόδοσή της είναι στα χέρια του τυχαίου. Ενίοτε βέβαια, παρά τη μνησικακία που αποπνέει η τυχαιότητα, αποδίδει δικαιοσύνη.
