γράφει η Δήμητρα Καραντζένη
Οι τελευταίες ημέρες του χρόνου είναι αφιερωμένες στον απολογισμό. Ένα άλλοτε γρήγορο κι άλλοτε πιο προσεκτικό flash back της χρονιάς που πέρασε, ένα ζύγισμα των βιωμάτων, των εμπειριών, μία κατάταξη των αναμνήσεων ανάλογα με το πρόσημο που φέρουν. Άνθρωποι που ήρθαν, έμειναν ή έφυγαν, ταξίδια, εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές, ότι κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν οι πέντε αισθήσεις, ότι κατέγραψε ο νους και φύλαξε σαν κατάκτηση ή δίδαγμα.
Μια ακόμα χρονιά πάνω στη γη. Βήματα δειλά ή διστακτικά, καμιά φορά αδέξια και παρορμητικά, πότε μπροστά και πότε πίσω, όλα τους αντικατοπτρίζουν όσα επιθυμεί κανείς, όσα ονειρεύεται καθώς και τις αποφάσεις εκείνες που τον οδηγούν να προσεγγίζει το στόχο του ή να απομακρύνεται σημαντικά από αυτόν. Λάθος ή σωστές, δεν έχει τόση σημασία. Κάθε μονοπάτι έχει κάτι να σου αποκαλύψει, αρκεί να κρατάς τα μάτια ανοιχτά στη διαδρομή.
Για πολλούς, οι τελευταίες ώρες του χρόνου κρύβουν μια βαθιά μελαγχολία. Για εκείνα που περιμέναμε και δεν ήρθαν, για όσα δεν ευόδωσαν, για όσα μας απογοήτευσαν. Στην πραγματικότητα όμως, καμιά χρονιά δεν είναι χαμένη. Όσο η ζωή κυλά, κάθε χτύπος της καρδιάς που επιβεβαιώνει το θαύμα της ύπαρξης, είναι μια ευκαιρία, μια επιλογή, μια μοναδική στιγμή στην αιωνιότητα. Το ζήτημα είναι πώς αφουγκράζεται ο καθένας την εκάστοτε στιγμή και κατά πόσο επιλέγει να επενδύσει κομμάτια από τον εαυτό του, ώστε να την κάνει πραγματικά ξεχωριστή.
Ο Άγιος Βασίλης της παιδικής μας ηλικίας, ο παχουλός συμπαθητικός γεράκος με την κόκκινη φορεσιά και την κατάλευκη γενειάδα δε χάνεται στη σφαίρα της φαντασίας, ούτε εξαντλείται στα χρόνια της παιδικής αθωότητας. Απλώς, αλλάζει μορφή. Είναι ο εσωτερικός Εαυτός, ο πυρήνας της ψυχοσύνθεσης, η φωνή εκείνη που ζητά αχόρταγα όσα τολμά να ονειρεύεται.
Όλοι κάτι ζητούν για τη νέα χρονιά, ενδόμυχα ή ρητώς εκπεφρασμένα. Ακόμα και αν δυσκολεύονται να το προσδιορίσουν, αυτό έχει ήδη βρει το δρόμο του. Γιατί είναι το κομμάτι που λείπει. Αυτό, που εδώ και λίγο καιρό, αποκτούσε αθόρυβα, τόση σημασία..
Μετράμε τη ζωή μας σε χρόνια, σπάζοντάς τη σε κομμάτια, για να αισθανόμαστε ότι την ορίζουμε.. Κάθε 365 μέρες και μια ακόμα ευκαιρία, μια άλλη διαδρομή, κάθε μέρα και μια νέα ανατολή. Μα ο πανδαμάτωρ χρόνος δε σταματά να κυλά. Η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα για τους κοινούς θνητούς και συνεχίζει αμείλικτα την προδιαγεγραμμένη της πορεία. Ας είναι κάθε κόκκος άμμου που πέφτει, να σηκώνει θύελλα που ταράζει τα πάντα συθέμελα και κάνει την ύπαρξή μας να αξίζει. Για όλα τα θέλω, τα μπορώ και τα σ’ αγαπώ του κόσμου.
