γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η ιστορία της Νεότερης Ευρώπης γνώρισε στην αρχή δύο μεγάλες επαναστάσεις, πρώτα την Αμερικανική Επανάσταση εναντίον της Βρετανίας και μετέπειτα την Γαλλική Επανάσταση. Αυτές οι δύο επαναστάσεις όρισαν εν πολλοίς και το σύγχρονο «εθνικό-κράτος». Η Γαλλική επανάσταση εμπνεύστηκε από την Αμερικανική, είναι η επανάσταση που ανακήρυξε τα ιδανικά του διαφωτισμού, αλλά ήταν και η επανάσταση που καθιέρωσε και τον σύγχρονό εθνισμό.
Μετά από τις δύο μεγάλες επαναστάσεις ακολουθούν οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι, ο Ναπολέοντας χάνει το 1813 στα σύνορα Γαλλίας- Γερμανίας, μια ολοκληρωτική ήττα της Γαλλίας. Στο συνέδριο της Βιέννης (1815) το πρώτο μεγάλο συνέδριο που συμμετείχαν όλες οι αυτοκρατορίες της τότε Ευρώπης δεν ταπεινώνουν την Γαλλία για την ήττα του Ναπολέοντα, αλλά διακηρύσσουν στο συνέδριο της Βιέννης ότι θα διατηρηθούν οι αυτοκρατορίες και η παλινόρθωση των παλαιών τάξεων.
Και ερχόμαστε στην εξέγερση των Ελλήνων. Η πρώτη επανάσταση που ξενικά από τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες δεν πετυχαίνει και αποβαίνει άκαρπη, γιατί ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρος Υψηλάντης ήλπιζε στη βοήθεια της Τσαρικής Ρωσίας, που δεν ήρθε ποτέ. Έτσι φτάνουμε στην ύψωση της σημαίας στην Αγία Λαύρα όπου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δίνει το σύνθημα της εξέγερσης και το ξεκίνημα της επανάστασης.
Όσο προχωράμε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπάρχουν έριδες μέσα στην επανάσταση, είναι από τους πρώτους εμφύλιους που γνώρισε το έθνος. Υπήρχε η κόντρα μεταξύ Μοραϊτών και Ρουμελιωτών, στην Μονή Καλετζών ο Ζαΐμης έκανε «αντιπολίτευση» στους επαναστάτες.
Τα πρώτα σύνορα της Ελλάδας ήταν μεταξύ Αμβρακικού και Ισθμού. Ο Καποδίστριας έρχεται σε μία Ελλάδα που είναι διχασμένη και προσπαθεί να αλλάξει την νοοτροπία. Αλλά οι Μαυρομιχάληδες, οι Μιαούληδες δεν τον θέλουν. Ο Καποδίστριας δολοφονείται και έτσι λήγει άδοξα η προσπάθειά του για την Ελλάδα.
Στα χρόνια που περνάνε η Ελλάδα δεν είναι και το πιο αναπτυγμένο κράτος. Έχει καταφέρει να αποκτήσει σύνταγμα από το 1830, αλλά πάσχει σε πολλά άλλα σημεία.
Το 1875 ο Χαρίλαος Τρικούπης γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, είναι ο πολιτικός που εκσυγχρονίζει δίκτυα, υποδομές της χώρας και της «Δεδηλωμένης».
Το 1897 είναι ένα σημαντικό έτος, η Ελλάδα χάνει τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και είναι το σημείο που ωριμάζουν κάποιες ιδέες για αλλαγές. Το 1909 αποτελεί τομή στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ο Βενιζέλος αναλαμβάνει την εξουσία, κερδίζει τις εκλογές και συμμετέχει και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1915 γίνεται ο Εθνικός Διχασμός, η Ελλάδα χωρίζεται στα δύο και φυσικά σε δύο στρατόπεδα. Αργότερα ο Βενιζέλος πετυχαίνει αυτά που ήθελε, ενσωματώνει την Ήπειρο, τη Θράκη και την Μακεδονία στον εθνικό κορμό και διαμορφώνει την Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα. «Η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών» αποτυπώνεται στην συνθήκη των Σεβρών (1920).
Η Παλαιά Ελλάδα δεν έβλεπε με καλό μάτι τις Νέες Χώρες, γιατί η Παλαιά Ελλάδα είχε μία «αγάπη» προς τον Βασιλιά, ενώ οι Νέες Χώρες έτρεφαν συμπάθεια για τον Βενιζέλο που τους είχε ενσωματώσει στον εθνικό κορμό. Αυτό αποτυπώθηκε και στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 στην ήττα του Βενιζέλου από τους αντιβενιζελικούς.
Το 1922 έρχεται η μεγαλύτερη καταστροφή στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, η Μικρασιατική καταστροφή. Η τραγωδία που οδήγησε στην «δίκη των έξι».
Η καταστροφή της Σμύρνης έφερε ακόμη ένα πρόβλημα, την υποδοχή των προσφύγων από τους ντόπιους που δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Η φράση «τουρκόσπορος» ήταν αυτή που επέλεγαν οι ντόπιοι, αλλά με τον καιρό οι πρόσφυγες αφομοιώθηκαν με τον ελληνικό πληθυσμό και αυτό το πρόβλημα λύθηκε.
Μία άλλη εθνική πληγή ήταν ο εμφύλιος πόλεμος του 1944-1949, οι προσπάθειες του ΚΚΕ να κερδίσει την εξουσία φυσικά με την υποστήριξη της Μόσχας. Η Ελλάδα πέρασε ακόμη μία δεκαετία που της στέρησε πολλά και βγήκε πολλαπλά τραυματισμένη.
Η Δικτατορία παρέδωσε την μισή Κύπρο στην Τουρκία από ένα ανεύθυνο πραξικόπημα έναντι του Μακαρίου. Όπως γράφει στο βιβλίο του «Εθνική Ολοκλήρωση και Διχόνοια» ο ιστορικός Γιώργος Μαυρογορδάτος, η Ένωση της Κύπρου χάθηκε το 1915 όταν η Αγγλία μας πρόσφερε την Κύπρο, αρκεί η χώρα μας να υποστήριζε την Σερβία, η οποία είχε δεχθεί επίθεση από την Βουλγαρία.
Η Ελλάδα μετά το 1974 έκανε βήματα ανάπτυξης και ευημερίας, μπήκε στην ΕΟΚ το 1981 όταν η Ευρώπη έκανε την Μεσογειακή εμβάθυνσή της, υιοθέτησε το Ευρώ το 2002, ενώ πέτυχε και σημαντικά επιτεύγματα στην εξωτερική της πολιτική.
Ήρθε όμως η κρίση το 2009 και κάποιοι βγάλανε τον κακό τους εαυτό. Διχαστήκαμε για ακόμη μία φορά, αυτή την φορά εάν το μνημόνιο είναι καλό ή εάν υπάρχει άλλη λύση και άλλος δρόμος. Βγήκαμε στις πλατείες, χρωμάτιζαν κάποιοι την βία, είδαμε το brain- drain να παίρνει ραγδαίους ρυθμούς.
Το ερώτημα για τα 200 χρόνια είναι μάλλον ρευστό. Οι επαναστάτες του 1821 σήμερα εάν από κάπου μάς βλέπουν μάλλον θα είναι ευχαριστημένοι αλλά και απογοητευμένοι για μερικά πράγματα.
Χρέος για το μέλλον και για την Ελλάδα του 2121 είναι ένα κράτος εκσυγχρονισμένο που θα έχει φτάσει τα άλλα έθνη, στο οποίο θα ζούμε ευχάριστα. Το είχε πει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε, αυτό ήταν και το όραμα μερικών από των ηρώων της επανάστασης: να φτάσουμε τα άλλα έθνη και όχι να μείνουμε ένα μικρό ανεξάρτητο ανατολικό κράτος που τότε μερικοί ήθελαν.
Χρόνια πολλά! Ζήτω το ‘21
