γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Δεν ξέρω πόσο ένοχος και αν τελικά -κι αν είναι ένοχος, θα καταδικαστεί και νομικά ο κάθε Φιλιππίδης αλλά η αλήθεια είναι ότι με την προβολή που πήρε ο επώνυμος Πέτρος και τα κορίτσια του βόλεψαν τον κάθε Μήτσο και Μητσάρα που θα παραμείνουν στην ανωνυμία.
Μέσα σε αυτό το τσουνάμι υπέρτιτλων, εκτάκτων ειδήσεων και φωτογραφιών κλειδαρότρυπας χάθηκε ο Μήτσος που βάζει χέρι στη σερβιτόρα στην καφετέρια και ο Λάκης που στρίμωξε την πωλήτρια για ένα φιλάκι στα δοκιμαστήρια. Και ενώ η Μπεκατώρου είναι μια και η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους είναι άλλη μια, η σερβιτόρα στην καφετέρια και η πωλήτρια στα δοκιμαστήρια είναι εκατοντάδες.
Και πολύ φοβάμαι, ενώ η Μπεκατώρου, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και τόσες άλλες επώνυμες κερδίζουν αυτή τη στιγμή μάχες, οι ανώνυμες σερβιτόρες και πωλήτριες χάνουν τον πόλεμο, γιατί το καρκίνωμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στην Ελλάδα είναι τόσο βαθειά ριζωμένο που για τους περισσοτέρους Έλληνες είναι …κοινωνικά αποδεκτό. Από άντρες και γυναίκες!
Θα το γράψω όπως ακριβώς το έχω ξαναγράψει. Όταν σε αίθουσα αναμονής, κοιτάζεις τα μπούτια γυναίκας που επίσης περιμένει την σειρά της, τι νομίζεις ότι κάνεις; Θαυμάζεις τα αξιοθέατα της αίθουσας; Απολαμβάνεις φυσική ομορφιά; Εκστασιάζεσαι με το έργο του δημιουργού; Ποια είναι η δικαιολογία σου;
Πολύ χειρότερα, τι νομίζεις ότι συμβαίνει όταν με τη φαντασία σου ‘γδύνεις’ ακριβώς την ίδια γυναίκα, ακριβώς στην ίδια αίθουσα αναμονής; Όταν στο μυαλό σου προσπαθείς να μαντέψεις το …χρώμα. ‘Η το μέγεθος, την αίσθηση. Πως νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Συγγραφέας ερωτικής φαντασίας για νόμπελ λογοτεχνίας;
Και ξέρεις κάτι; Φαίνεται. Η λαγνεία φαίνεται στα μάτια και στο πρόσωπο ακόμα και στον τρόπο που δίπλωσες τα χέρια σου μπροστά σου. Πως νομίζεις ότι ένιωσε η γυναίκα στην αίθουσα αναμονής όταν ένιωσε την λαγνεία σου να την γδύνει
Να το πάρουμε λίγο ανάποδα; Φαντάσου να είσαι σε αίθουσα αναμονής ήρεμος, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σε προπέρσινο περιοδικό που βρήκες στο τραπεζάκι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι μια γυναίκα απέναντι σου σε κοιτάζει επίμονα, με το πρόσωπο αναψοκοκκινισμένο και γλείφοντας τα χείλια της ώσπου σου ρίχνει μια δεύτερη ματιά και μετά νιώθεις τα μάτια της να σου λένε: μπα για μικροτσούτσουνους μου φαίνεται, άσε που φαίνεται να φοράει το ίδιο σώβρακο μια ολόκληρη βδομάδα.
Ενοχληθήκατε; Σας φάνηκε προσβλητικό και αρνητικό; Σας βεβαιώ ότι το ίδιο προσβλητικό και καθόλου θαυμαστικό είναι και το: μανάρα μου, ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου; Ή πολύ χειρότερο ο τρόπος που προσπαθείτε να μαντέψετε το χρώμα εσωρούχου της γυναίκας που περιμένει μαζί σας στην αίθουσα αναμονής.
Ο Πέτρος δεν έκανε τίποτα περισσότερο στα κορίτσια του· απλά με την αλαζονεία της εξουσίας που έχει και το ατιμώρητο που του δίνει, το πήγε ένα βήμα παραπάνω, πιστεύοντας ότι μπορούσε να κάνει την φαντασίωση του πραγματικότητα. Όπως ακριβώς θα έκανε κι ο Μήτσος στην αίθουσα αναμονής αν ένιωθε ότι είχε την εξουσία του Πέτρου. Γιατί το κάνει ο κάθε Μήτσος κάθε φορά που “πειράζει” μια γυναίκα στον δρόμο . Και όχι κυρίες μου, δεν είναι ένδειξη θαυμασμού, είναι προσβολή και μόνο έτσι μπορείτε να το δείτε. Γιατί το σφύριγμα – στο μυαλό του Μήτσου – είναι μόνο η αρχή και καμιά συνέχεια δεν προβάλει σεβασμό και θαυμασμό.
Αλλά εμείς σήμερα σπρώχνουμε στην άκρη τον Μήτσο και ψάχνουμε τον Πέτρο. Αφήνουμε στην άκρη την σερβιτόρα και την πωλήτρια και ψάχνουμε την ηθοποιό και την αθλήτρια. Αδιαφορούμε για το ανώνυμο θύμα κυνηγώντας τον επώνυμο θύτη.
Κι ενώ το καρκίνωμα συνεχίζει να υπάρχει παντού γύρω μας, στην κοινωνία μας, στους φίλους μας, στην οικογένεια μας εμείς στρουθοκαμηλίζοντας ψάχνουμε, υποθέτουμε, διαβάζουμε για το επόμενο επώνυμο θύμα και θύτη.
Και για να κλείσω, η θεραπεία βρίσκεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Και στο σχολείο. Και στον καθένα μας ξεχωριστά. Στο τρόπο που συμπεριφερόμαστε και στον τρόπο που εκπαιδεύουμε τους άλλους γύρω μας – κυρίως τα παιδιά μας – να συμπεριφέρονται.
