Τα ύστερα του κόσμου δεν ήρθαν όμως ούτε με το ρεμπέτικο άλλα ούτε με με το ροκ, δεν ήρθαν με τον πολιτικό γάμο, το αυτόματο διαζύγιο και ούτε θα έρθουν με το δικαίωμα ενός πολίτη να επιλέγει το όνομα του επειδή αισθάνεται όπως αισθάνεται. Αλλά αυτό που μένει είναι η βλακεία που για κάποιο λόγο φαίνεται μόνιμα να κερδίζει σ’ αυτή τη χώρα. Α, μένουν και οι υστερικοί ρασοφόροι, οι φουστανοφορεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που κανένας ποτέ δεν έχει καταλάβει τι στην πράξη, περισσότερο από προκαταλήψεις, υστερίες και αφορισμούς προσφέρουν στην κοινωνία.

Έτυχε να το γράψω αλλού αλλά θα το επαναλάβω εδώ για να το εμπεδώσουμε: τους πολιτικούς τους εκλέγουν οι πλειοψηφίες αλλά το κράτος είναι εκεί για να υπερασπίζεται τις μειοψηφίες. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό τότε δεν έχουμε ιδέα τι θα πει δημοκρατία ή ίσως να νομίζουμε ότι είναι κάτι …εξωγήινο, όπως νομίζει ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο (αν)αξιότιμος κυρ-Κυριάκος ή …Κούλης (το καλλιτεχνικό).

Λοιπόν δεν θα με αφήσετε να αγιάσω, το βλέπω. Είχα σκοπό να γράψω για τον …δεν είναι πουλί, δεν είναι αετός, είναι ο Τσίπρας που πετάει με το F16, και ήρθαν τα …ούφο και οι εξωγήινοι.

Βρε ό,τι και να κάνει ο Τσίπρας, όσο χοντρό κι αν είναι αυτό που θα κάνει, έρχεται ο Κούλης και λες: δεν μπορεί, φαντάσου αυτό το πράμα …πρωθυπουργό! Και μετά σκέφτεσαι και εκείνο το παλιό: ανάμεσα στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος, βλέπεις και τον Κυριάκο που η βλακεία τον έχει τυφλώσει και πας δαγκωτό στον Τσίπρα για να σε σώσει …από τον Κούλη! Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.

Και δεν μπορεί να είναι η βλακεία τόσο εξωγήινη… σκέφτεσαι εσύ μέχρι που σου έρχεται κακό Σπυράκι και λες …ωιμέ! Τόση είναι η βλακεία που χτυπάει στην Πειραιώς;

Τώρα σοβαρά, με τι θράσος θα μιλήσει η καινούργια υπ(αν)εύθυνη ενημέρωσης (υποτίθεται) του Κούλη για δημοσιογράφους, για δημοσιογραφία, για κάλπικα νέα, για μαξιλάρια, για συμφέροντα και κυρίως για τριάντα αργύρια; Αλήθεια αυτά τα τριάντα αργύρια τελειωμό δεν έχουν; Σαν γραμμάτια από ευρώ πηγαίνουν αυτά τα αργύρια από τον Αντωνάκη στον Κούλη κι όλο απλήρωτα μένουν; Από τι ήταν αυτό το μαξιλάρι; Και τι έχωσε κάτω από το μαξιλάρι και δεν μας λεει. Εκτός φυσικά απο την δημοσιογραφική αξιοπρέπεια γιατί αυτην την είχε ήδη πετάξει και είχε τραβήξει και το καζανάκι.

Και μπορεί να είναι τόσο απύθμενο αυτό το θράσος ώστε να συστήνεσαι και σαν …δημοσιογράφος;

Κάποτε ο μεγάλος Κυρ έγραψε ότι έτσι που εξελίσσεται η πολιτική ζωή στην Ελλάδα στο τέλος θα μείνουν άνεργοι οι …γελοιογράφοι.

Αλλά για να το πάρουμε και λίγο πιο σοβαρά. Ο Ζοζέφ ντε Μεστρ ήταν ένας συντηρητικός προς το πολύ δεξιός και φιλομοναρχικός Γάλλος δικηγόρος, διπλωμάτης, συγγραφέας και φιλόσοφος. Πολυγραφότατος ο κύριος ντε Μεστρ και δραστηριοποιήθηκε κυρίως την μεταεπαναστατική περίοδο στη Γαλλία. Το όνομα του είναι γνωστό σε πολύ λίγους και σε όσους είναι γνωστό είναι γιατί ήταν εχθρός της Γαλλικής επανάστασης (είπαμε, φιλομοναρχικός) και …και για κάτι που είπε. Η ειρωνεία είναι ότι λίγοι θυμούνται ότι αυτός ήταν που το είπε, παρόλο ότι όλοι μας το έχουμε λόγο πολύ χρησιμοποιήσει. Ο κύριος ντε Μεστρ λοιπόν είπε το περίφημο: σε μια δημοκρατία, οι πολίτες παίρνουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.

Τώρα θα μου πείτε ο κύριος γνωστός αντιδραστικός και εχθρός της δημοκρατίας, τι να περιμένει κανείς. Αλλά για σκεφτείτε το, για σκεφτείτε λιγάκι κι ας το αντιστρέψουμε λιγάκι αφού το προσαρμόσουμε. Στην Ελλάδα οι ηγέτες που έχουμε είναι αυτοί ακριβώς που μας αξίζουν γιατί είναι εικόνα μας.

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα άρθρο εδώ στο apopseis.gr αναπολώντας τις μέρες που στην Ελληνική Βουλή υπήρχαν γίγαντες όπως ο Μαύρος, ο Ηλιού, ο Πεσματζόγλου, ο Μπίτσιος, ο Κύρκος, ο Φλωράκης και πολλοί άλλοι και το έκανα συγκρίνοντας τους με τους σημερινούς νάνους, τα σπυράκια και τα σεσημασμένα κοινωνικά παράσιτα που έχουν φυτρώσει στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. Σήμερα είναι αρχηγός κόμματος και μέσα στη Βουλή ο Λεβέντης. Η πυθία του φραπέ που κάναμε χαβαλέ για δεκαετίες. Και τον παίρνουμε και στα σοβαρά. Μήπως λοιπόν δεν είναι οι πολιτικοί αλλά εμείς;

Το γεγονός ότι ο Λεβέντης είναι στη Βουλή και ο Άδωνις έρχεται πρώτος σε ψήφους στην Αθήνα μήπως λέει κάτι για μας κι όχι γι αυτούς;

Μήπως εμείς είμαστε τα …ύστερα του κόσμου;

*************************************

Για άλλη μια Παρασκευή, ο Θάνος Ραφτόπουλος μου κρατάει συντροφιά με σκίτσο σε κρίση ταυτότητας.

*************************************

Στη φωτογραφία …ET, GO HOME ή δύο πουλάκια κάθονται στην Πειραιώς!

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!