γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Την περασμένη εβδομάδα στο Καράκας πήγε να ανατείλει μία νέα «άνοιξη», αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Ο Γκουαϊδό που είναι αναγνωρισμένος πρόεδρος από την Αμερική και άλλες χώρες κάλεσε τους πολίτες της Βενεζουέλας στην επιχείρηση «ελευθερίας» όπως την ονόμασε, αλλά απέτυχε. Την επόμενη ημέρα, την Πρωτομαγιά κάλεσε και πάλι σε πάνδημη διαμαρτυρία στους δρόμους της χώρας, αλλά ο κόσμος δεν ήταν ο αναμενόμενος.
Το καθεστώς Μαδούρο συνεχίζει, αλλά έχει υποστεί ρήγματα και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα είναι μαζί του ο στρατός. Φυσικά, ο στρατός τον στηρίζει, γιατί του έχει δώσει πρόσβαση στα πετρέλαια, στα ναρκωτικά. Γενικά, ο Μαδούρο και οι συν αυτώ είναι μία «συμμορία». Δεν ξέρουμε όμως πόσοι θα αλλαξοπιστήσουν με αποτέλεσμα να πέσει το καθεστώς.
Στήριξη στο καθεστώς παρέχουν η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία. Χώρες με δικά τους συμφέροντα η κάθε μία από την χώρα του Μαδούρο. Η Τουρκία, γιατί η Βενεζουέλα την προμηθεύει με χρυσό και άλλα πολύτιμα αγαθά. Η Ρωσία επειδή μετά την Συρία θέλει να δείξει και, γιατί όχι, να αυξήση την δύναμη της στην Λατινική Αμερική. Η Κίνα επειδή η Βενεζουέλα έχει μία «κυβέρνηση» που έχει σοσιαλισμό και συνεργάζεται εύκολα μαζί της.
Η Αμερική τι λέει για όλα αυτά; Η λεγόμενη πίσω αυλή της Αμερικής έχει πάρει φωτιά και δεν είναι η πρώτη φορά. Το «γεράκι» ο σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Τζον Μπόλτον είπε στην Ρωσία «μην ανακατεύεστε στην Βενεζουέλα, γιατί εδώ είναι δικό μας ημισφαίριο». Υπενθύμισε το δόγμα Μονρόε. Η Αμερική όμως δεν αποκλείει και την στρατιωτική επέμβαση που θα έχει τεράστιες συνέπειες στην πολύπαθη χώρα, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και αρνητικά στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Άλλωστε η διαρκής πίεση και ο λεκτικός πόλεμος είναι πιο θεμιτός από το να εγκαταστήσεις μία μπότα στην χώρα.
Φυσικά, εάν υπάρξει αλλαγή και πέσει το καθεστώς Μαδούρο, αυτό θα πιστωθεί στην Αμερική και θα θεωρηθεί από πολλούς νίκη του Τραμπ.
Ο άλλοτε μάστορας του Ψυχρού Πολέμου Έλιοτ Άμπραμς έλεγε ότι πολλοί από την κυβέρνηση Μαδούρο είναι έτοιμοι να αυτομολήσουν και να συνταχθούν με τον Γκουαϊδό. Ήταν αλήθεια ή οι ίδιοι άφηναν επίτηδες να διαρρεύσει αυτή η πληροφορία;
Πάντως μετά από την ανακήρυξη του Γκουαϊδό ως προσωρινός πρόεδρο της Βενεζουέλας, τα καλέσματα δεν έχουν δώσει κάτι το σημαντικό και αυτό πληγώνει το ηθικό της αντιπολίτευσης αλλά ακόμη ρήγματα δεν υπάρχουν. Και ούτε ο Μαδούρο έχει δώσει ένταλμα για να τους συλλάβουν ως πραξικοπηματίες, κάτι που έχει το δικαίωμα να πράξει.
Η πάλαι ποτέ χώρα των «Τσαβίστας» είναι στα πρόθυρα εμφυλίου και με μόνο πληγωμένο τον λαό. Πάνω από τρία εκατομμύρια Βενεζουελάνοι έχουν μεταναστεύσει, τρόφιμα, υγεία είναι διαλυμένα, ο πληθωρισμός είναι στα ύψη. Ο πάλαι ποτέ σοσιαλιστικός παράδεισος έχει φτάσει στο χείλος της αβύσσου, έχει καταρρεύσει.
Εύστοχα η Corriere δειγμάτισε τον Μαδούρο και τον Τσάβες ως «διεφθαρμένες και άγριες φιγούρες», «καρικατούρες» του Σιμόν Μπολιβάρ.
Όλα θυμίζουν Βουδαπέστη 1956, Πράγα 1968, Τιένανμεν 1989. Θα έχει τύχει αυτός ο ξεσηκωμός των πολιτών; Όλοι έχουν δικαίωμα σε μία δίκαιη ζωή που θα απολαμβάνουν τα αγαθά της ελευθερίας και της ζωής, άλλωστε όλα αυτά δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν μπορείς να τα επηρεάσεις.
Το δράμα στην Βενεζουέλα συνεχίζεται…
