γράφει ο Νικόλας Χρ. Γκίκας
Στην πραγματικότητα είναι τρεις οι τάσεις στην ομάδα της Δημοτικής Αρχής Τρικκαίων, που σκιαγραφούν την επόμενη ημέρα. Η πρώτη, περισσότερο δεξιόστροφη, μπορεί να συσπειρώσει αρκετά περιπλανώμενα σταγονίδια πολιτικού αλυτρωτισμού. Με σταθερή παρουσία, χρόνια τώρα επιδιώκει να αναλάβει τους μοχλούς της εξουσίας προκειμένου να διαφεντεύσει τις τύχες μας. Ενίοτε μάλιστα χρησιμοποιεί πολιτιστικούς, εκκλησιοκρατικούς, εκπαιδευτικούς και καλλιτεχνικούς θεσμούς για να σηματοδοτήσει τον εαυτό της ως τάξη, ως ελίτ στην τοπική ιεραρχία, που διανέμει ευκαιρίες στη βάση κατάλληλων γνωρισμάτων. Επιβιώνει παντός κεντροδεξιού σχηματισμού, καθώς σημειώνει καλή βαθμολογία στα τεστ πολιτικής επάρκειας, αλλά στιγματίζεται από εσφαλμένα διαπιστευτήρια ελίτ. Πλέον αισθάνεται απελευθερωμένη από τη μετοίκηση του Δημάρχου Τρικκαίων, Δημήτρη Παπαστεργίου στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Η δεύτερη τάση, ορθολογική και περισσότερο τεχνοκρατική επιβεβαιώνει τη δημοτική ομάδα. Είναι η ομάδα των έργων και της ευθύνης της πρόσκαιρης ταλαιπωρίας των πολιτών. Ομάδα που κάθε Δήμαρχος διακαώς επιθυμεί, αλλά αποπροσανατολίζεται άμα τη απουσία του ηγέτη. Πλέον αισθάνεται ορφανή και κυρίως πως διακυβεύεται το έργο της, κάνοντας συνεχώς εκκλήσεις ομονοίας, προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα και να πραγματωθεί ο πρότερος σχεδιασμός.
Η τρίτη ομάδα είναι εκείνη των νεροκουβαλητών. Πολιτικά ουδέτερα πρόσωπα, καλλιτέχνες, συνταξιούχοι, ακόμη και εισοδηματίες, που δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν και επιδίδονται στο άθλημα των τοπικών εκλογών. Μια λούμπεν κατάσταση που επιδιώκει να παρασιτεί δοξαζόμενη, παίζοντας άλλοτε απέναντι και άλλοτε με περισσή ιδιοτέλεια το ρόλο του ενωτικού. Εύκολα βέβαια αλλάζει στρατόπεδο, καθώς η επιβίωση της ύπαρξής της δεν γνωρίζει στεγανά. Η ετερογενής αυτή συνομάδωση, δημιούργησε και υλοποίησε καινούργια και φτασμένα αιτήματα πολιτών για τη βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης. Τη συγκρατούσε η προσωπικότητα του τέως Δημάρχου. Και ενώ η Νικολέτα συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία ηγεσίας, εμπειρία, εργατικότητα και κύρος, εντούτοις με τις φιλοδοξίες στελεχών να είναι εκτός χρόνου και την ξαφνική απουσία συγκολλητικής ουσίας, τα πράγματα οδηγούνται σε φυγόκεντρες ατραπούς.
Η ενότητα της ομάδας, παρότι αποτελεί ευχή, πρόσκαιρα αποκρύπτει μαχαιρώματα και ανοίκειες αντιπαραθέσεις. Η φαινομενική ηρεμία είναι εύθραυστη. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τα social, τις φωτογραφίες και τις ομαδοποιήσεις για να διαπιστώσει το ανομολόγητο. Φαίνεται πως έλαβαν θέσεις μάχης για το ξεκαθάρισμα και η νομιμοποίηση που θα απονείμουν θα στέκει μετέωρη και υπό αίρεση. Ενδιαφέρονται πλέον για τις νέες ισορροπίες που διαμορφώνονται και το ρόλο τους την επόμενη των δημοτικών εκλογών. Θεωρούν πως τα δρομολογημένα δεν αλλάζουν. Ωστόσο η παγίδα είναι στρωμένη στο δόκανο της φιλοδοξίας, διότι τίποτα δεν γίνεται ερήμην μιας εξαπατημένης κοινωνίας.
