γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ο ευρύτερος κεντροαριστερός χώρος, ηθικά και πρακτικά ηττημένος, βρίσκεται σε μια πολτώδη κατάσταση, αντιπαραγωγική και αποκρουστική. Πλήθος άκρων διαμαρτυρίας, ανεμίζουν τα λάβαρα του αυθεντικού, επιδιώκοντας να γίνουν κυβερνητική μεσότητα.
Στην πραγματικότητα έχει χαθεί η επαφή με την κοινωνία, η ενσυναίσθηση της δύσκολης καθημερινότητας του πολίτη. Η υποτιθέμενη ριζοσπαστική Αριστερά στη χώρα μας δεν κατάλαβε ότι ήταν ένα πρόσκαιρο δημιούργημα μιας οργισμένης κοινωνίας, μια έκφραση εκτόνωσης μιας πρόσκαιρης κοινωνικής αναγκαιότητας.
Για τους πολίτες όμως είναι πνευματικά και ακόμη περισσότερο σωματικά εξουθενωτικό να διαμαρτύρονται συνεχώς και να είναι γεμάτοι θλίψη και θυμό αδιάκοπα. Όταν μάλιστα οι κακοί ξένοι απεδείχθησαν περισσότερο φιλάνθρωποι και η βιομηχανία εχθρών απέτυχε να αμαυρώσει συνειδήσεις και πρόσωπα, στα πλαίσια του κοινωνικού εξελικτισμού η κατάπτωση ήταν θέμα χρόνου.
Η σήψη βέβαια είχε εμφανιστεί νωρίτερα. Δυνητικά το θεωρητικό κατώφλι εισόδου δεν απέτρεπε την ηθική αυθαιρεσία, τους ανταγωνισμούς, την οικονομική χειραφέτηση και τον πλουτισμό. Προσπόριζε ένα ηθικό πλεονέκτημα.
Ωστόσο, οι περισσότεροι της Αριστεράς ουδέποτε ήταν προλετάριοι, ενώ οι θεωρητικοί της ήταν πάντα έτοιμα να προδώσουν τις υποτιθέμενες αρχές τους, αποδεχόμενοι τις ανομολόγητες χαρές του καπιταλισμού. Η μεγάλη παραίτηση ωστόσο από τις «αριστερές αρχές», που επιδείχθηκε από τη σύγχρονη νέα προοδευτική είχε αποφασιστεί από τον Αλέξη, που τόσο μισούν να αγαπούν. Σημείο καμπής βέβαια αποτέλεσε η νέα αλλοπρόσαλλη ηγεσία. Ο πολυπόθητος μετασχηματισμός οδήγησε σε παρωδία αρχών και θέσεων. Σήμερα, δεν επιτελείται ούτε το αυτονόητο από την αντιπολίτευση. Μήνες τώρα δεν υπάρχει η παραμικρή παραγωγή πολιτικής και προτάσεων, παρά μόνο πλεόνασμα υποκρισίας και αβεβαιότητας. Καθημερινά , μάλιστα, διαφαίνεται η έλλειψη κοινωνικής αναγκαιότητας ενός νέου ακόμη ερμαφρόδιτου αριστερού κόμματος. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα γι αυτό στον πολιτικό στίβο.
Η σελίδα γύρισε. Επαναστατικοί μεσσιανισμοί δεν υπάρχουν.
Σήμερα, εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι η επιβολή της παλιάς αριστερής τάξης, ούτε το δίλημμα αν η νέα, η καθόλου αριστερή, είναι καταλληλότερη για να αναλάβει την εξουσία. Διακυβεύεται η δημιουργία μιας κατάλληλης νέας κυβερνητικής συνιστώσας, που θα μπορέσει να πετύχει ευρύτερη συναίνεση στον κεντροαριστερό χώρο, αφήνοντας πίσω ορφανά, γυρολόγους, γενίτσαρους και ανύπαρκτες συλλογικότητες. Κύρια μάλιστα εγκαταλείποντας τον υφέρποντα υπεροπτικό αριστερό φασισμό που τόσο ταλαιπώρησε τους πολίτες. Στην διαδικασία πολιτικής προφυλακτικής του κεντροαριστερού χώρου, όπου κυριαρχεί η ρευστότητα και απροσδιοριστία, δεν χωρούν μαρξιστικά ιδεολογήματα και αναρχοαριστερές παραφυάδες. Ουσιαστικά , δεν υπάρχει τίποτα στη ριζοσπαστική αριστερά έξω από τον αστικό ορίζοντα.
Η ώσμωση με την σοσιαλδημοκρατία είναι μονόδρομος.
