Πριν ξεκινήσω, ναι, ξέρω ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι τύχης έχει δώσει πολλά περισσότερα χρήματα (και σίγουρα δίνει περισσότερα αυτή την εβδομάδα), αλλά εμείς θα μείνουμε στο ότι στα χέρια μας φτάνει ένα εκατομμύριο ευρώ. Ακόμα και αν το Τζόκερ κληρώνει πολλά περισσότερα, χώρια από τους φόρους που κρατάνε, ένα σημαντικό κομμάτι από τα κέρδη υπάρχει πάντα η περίπτωση να κερδίσουν δύο άτομα, οπότε να μοιραστεί το ποσό. Οπότε θα μιλήσουμε για ένα εκατομμυριάκι και με την τύχη που έχουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια πολύ μας είναι.

Ας αρχίσουμε με το προφανές: πρώτα από όλα ξεχρεώνουμε τα χρέη μας. Μπορεί το κράτος ήδη να κράτησε μεγάλο μέρος των κερδών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τελειώσαμε μαζί του. Ακόμα και αν η οικογένεια του νικητή δεν χρωστάει σε τράπεζες και δάνεια, ακόμα και αν δεν είναι ένας από το μεγαλύτερο μέρος των ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι χρωστάνε εισφορές, φόρους και έκτακτα επιδόματα που δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί, μπορεί απλά να χρωστάει σε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο κλπ. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες χρωστάνε αρκετά χρήματα σε αρκετά διαφορετικά μέρη, οπότε το ξεχρέωμα είναι η πρώτη σοβαρή σπατάλη χρημάτων. Μετά όμως, τι;

Μπορεί να σκεφτείτε «θα κρατήσω χρήματα στην άκρη, θα βγάζω 1 χιλιαρικάκι τον μήνα και θα ζω με αυτό για τα επόμενα 80 χρόνια». Πολύ λογική σκέψη, η οποία έχει τρεις μεγάλους κινδύνους. Ο πρώτος είναι τα τραπεζικά: πόσο σίγουρος είναι κάποιος ότι σε πέντε χρόνια από τώρα χίλια ευρώ θα έχουν την ίδια αξία με τα σημερινά χίλια ευρώ; Τι θα γίνει αν όντως έρθει αυτή η ρημάδα η ανάπτυξη και ξαφνικά τα χίλια ευρώ αποκτήσουν την πολύ χαμηλότερη αξία που είχαν πριν από 15 χρόνια; Πόσο σίγουρος είναι κάποιος ότι δεν θα φορολογείται με βάση την περιουσία και τις καταθέσεις που έχει, οπότε το εκατομμύριο θα αρχίσει να ξοδεύει τον εαυτό του; Πόσο σίγουρος είναι ότι δεν θα γίνει πολύ χειρότερη η οικονομία, οπότε θα υπάρξει κάποιο κούρεμα και θα χάσει άμεσα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των χρημάτων του;

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι ο ίδιος ο νικητής. Αφού έχει όλα αυτά τα χρήματα στην άκρη, γιατί να μη ξοδέψει μερικά να πάρει ένα δωράκι στον εαυτό του; Γιατί να μη πάει ένα ακριβό ταξιδάκι: Γιατί να μη πάρει ένα καλύτερο αυτοκίνητο ή ένα φτηνό εξοχικό; Γιατί να μη δώσει σε έναν γνωστό του που είναι πολύ καλός στις μετοχές για να του αυξήσει τα χρήματα; Γιατί να μη πάει και στο καζίνο μία μέρα, δεν είναι ότι θα του λείψουν τα χρήματα αν τα χάσει. Στην πραγματικότητα όμως τίποτα από αυτά δεν φέρνει πίσω λεφτά, και μερικά όπως το αυτοκίνητο και το σπίτι θα είναι αιτία να ξοδεύει χρήματα για φόρους και συντήρηση.

Ο τρίτος κίνδυνος είναι το έγκλημα: πού ξέρει ο νικητής του Τζόκερ ότι δεν θα προσπαθήσουν να απαγάγουν κάποιο μέλος της οικογένειάς του με λύτρα τα χρήματα που κέρδισε; Πού ξέρει ότι δεν θα διαρρήξουν το σπίτι του για να ψάξουν αυτά τα χρήματα; Το ότι μπορεί να επιλέξει να μη μαθευτεί το όνομά του από τις ειδήσεις δεν σημαίνει ότι δεν θα βγει ο ιδιοκτήτης του προποτζίδικου στο οποίο έπαιξε να καμαρώσει ή ότι δεν θα το πει ο κολητός του σε έναν φίλο ο οποίος μετά θα το ξεφουρνίσει σε κάποιο ακατάλληλο άτομο. Το χρήμα και ο βήχας δεν κρύβονται έλεγε ο λαός μας και έχει δίκιο.

Το να κρατήσει τόσα πολλά χρήματα κάποιος από εμάς που δεν έχουμε μάθει να ζούμε με τόσα πολλά χρήματα σημαίνει ότι 99% θα τα χάσει. Το βλέπετε παντού, σε άτομα που κέρδισαν κάποιο αντίστοιχο λαχείο και μετά έχασαν όλα τα λεφτά τους, σε πρώην ακριβοπληρωμένους αθλητές και ηθοποιούς που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, σε άτομα που κάποτε βρέθηκαν σε μία απίστευτη δουλειά με τεράστιο μισθό και τελικά έφυγαν από εκεί φτωχότεροι από ό,τι ξεκίνησαν. Το βλέπετε στο ίδιο μας το κράτος, πώς βρέθηκε ξαφνικά με λεφτά και πώς τα έφαγε όλα και βρέθηκε να χρωστάει κιόλας, ακριβώς όπως οι περισσότεροι “υπερτυχεροί” νικητές εκατομμυρίων.

Η επόμενη λογική κίνηση είναι να τα επενδύσεις σε κάποια επιχείρηση. Εκεί είναι σαν στρίψιμο κέρματος, με 50-50 πιθανότητες επιτυχίας: έχεις ιδέα που να τα επενδύσεις ή όχι; Γιατί ο μέσος Έλληνας σκέφτεται «θα ανοίξω ρε συ μία καφετέρια σε μια φοιτητοπερατζάδα και θα κονομήσουμε γερά φράγκα», λες και οι καφετέριες που είναι ήδη στην συγκεκριμένη περιοχή περίμεναν να κερδίσει κάποιος το Τζόκερ για να τους μάθει την δουλειά τους.

Το κόλπο εκεί είναι να ασχοληθείς με κάτι που, έστω και λίγο, το γνωρίζεις. Αν δεν έχεις δουλέψει ουτε μία ημέρα σε καφετέρια, πώς θα μάθεις τις ώρες που έρχεται ο κόσμος, τις ποσότητες που καταναλώνει, ποιοι προμηθευτές είναι καλοί και ποιοι όχι, ποια προϊόντα λήγουν και κάθε πότε χρειάζονται αντικατάσταση, τι πρέπει να πληρώνεις στο κράτος για εσένα, τους υπαλλήλους, τη μουσική που χρησιμοποιείς και τι γίνεται αν στην κάνουν λαμπόγυαλο κάποιοι που τυχαία διάλεξαν το κατάστημά σου; Αν ξεκινήσεις και μετά από έναν χρόνο αρχίσεις και μπαίνεις μέσα ένα-δυο χιλιάρικα τον μήνα, χώρια από τον προσωπικό χρόνο που ξοδεύεις και τα δικά σου έξοδα διαβίωσης, τότε τι θα κάνεις; Αν έχεις ήδη δουλέψει σε καφετέρια, μπαρ, σουβλατζίδικο ή ό,τι είναι αυτό που θέλεις να ανοίξεις, τότε καλά γνωρίζεις ήδη την δουλειά και ξέρεις ότι αν βγεις ζημιωμένος θα είναι θέμα συγκυριών και όχι δικής σου ανικανότητας. Αν όμως δεν έχεις καμία επαφή με το αντικείμενο στο οποίο θέλεις να ρίξεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, καλύτερα άστο σε κάποιον άλλο που ξέρει τι κάνει.

Η πιο λογική κίνηση λοιπόν είναι να βρεις αυτό που γνωρίζεις πολύ καλά εσύ (ή κάποιο άτομο που του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη) και να επενδύσεις εκεί, ώστε να μετατρέψεις κάποιο προσωρινό χρήμα σε μόνιμο κέρδος. Καλά όλα αυτά, αλλά τι γίνεται αν με αυτά τα χρήματα θέλεις να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου; Τι γίνεται αν σε μία κρίση ανιδιοτέλειας αποφασίσεις ότι θέλεις να τα επενδύσεις όχι σε εσένα, αλλά στην χώρα μας για να τη βοηθήσεις να βγει από την κρίση; Σε ποιόν να μιλήσει και ποιόν να εμπιστευτεί; Τους πολιτικούς ή τους γραφειοκράτες;

Εκεί λοιπόν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της σημερινή Ελλάδας. Παλιά είχαμε Αρσάκη, Αβέρωφ, Ζάππες, Ωνάση, Νιάρχο και εκατοντάδες άλλους εθνικούς ευεργέτες. Τώρα αν κάποιος θελήσει να βοηθήσει την Ελλάδα, τι κάνει; Να δωρήσει τα χρήματά του; Γιατί; Για να χαθούν όπως χάθηκαν από το ταμείο Μολυβιάτη; Για να μπουν στο υπερταμείο του Σόιμπλε; Για να τα τάξει ο Τσίπρας σε κάλπικα επιδόματα λες και είναι δικά του;

Η αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους δεν χτυπάει μόνο την διαπραγμάτευση και τις διεθνείς μας σχέσεις. Χτυπάει και εμάς τους ίδιους. Το κράτος για εμάς είναι αντίπαλος, ένας μπαμπούλας από τον οποίο πρέπει να κρυφτούμε και να ξεφύγουμε. Όταν οι Κορεάτες δεν είχαν να πληρώσουν το ΔΝΤ έδωσαν τα χρυσαφικά τους στο κράτος για να τα πουλήσει και να καταφέρει να ξεχρεώσει. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα όπως την γνωρίζουμε σήμερα και να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα καταλήξουν τα συγκεκριμένα χρήματα σε λάθος τσέπες;

Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!