γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Ένα έτος βρίσκεται στην δύση του, ένα άλλο έτος βρίσκεται στην ανατολή του. Μάθαμε κάτι και από αυτό το έτος. Ένα έτος που είχε ενδιαφέροντα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα στο έτος που φεύγει ήταν σημαντικά. Το πρώτο γεγονός είναι η τραγωδία στο Μάτι, εκατό ψυχές ανάμεσά τους και μωρά παιδιά βρήκαν τραγικό θάνατο. Εκατό ψυχές που θα φωνάζουν και ζητάνε δικαίωση, εκατό ανθρώπινες ιστορίες που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Εκατό άνθρωποι που θα μας θυμίζουν την ανεπάρκεια του κράτους και της πολιτείας.
Στις αρχές Μαρτίου δύο στρατιώτες που είχαν περίπολο, έχασαν τον προσανατολισμό τους και βρέθηκαν σε έδαφος της Τουρκίας με αποτέλεσμα ο τουρκικός στρατός να τους συλλάβει. Ένα θρίλερ που παρόμοιό του δεν είχαμε δει για πολλά χρόνια εξελίχθηκε στον Έβρο. Αυτή η υπόθεση έφερε πάλι τα Ελληνοτουρκικά σε δύσκολη περίοδο και οι κάτοικοι στον Έβρο έκαναν εμπάργκο στην Αδριανούπολη. Τώρα το ξέχασαν γιατί, πώς να το κάνουμε, ο συμβολισμός του μποϊκοτάζ στα αμερικανικά προϊόντα που επέβαλε ο Ερντογάν την 14η Αυγούστου ήταν δυνατός και μας έπιασε η φιλευσπλαχνία.
Τα άλλα σημαντικά γεγονότα ήταν τα δύο συλλαλητήρια για το Μακεδονικό σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Από εκείνα τα συλλαλητήρια η κυβέρνηση άρχισε να παίζει το χαρτί του διχασμού: όποιος δεν συμφωνεί με την λύση του ζητήματος είναι ακροδεξιός. Ο Τσίπρας όμως πήρε πάνω του όλη ευθύνη και το κόστος και προχώρησε στην συμφωνία μετά από πολλούς μήνες. Τον Ιούνιο στις Πρέσπες ο Κοτζιάς και ο Ντιμιτρόφ υπογράφουν την συμφωνία και από εκεί ο Γολγοθάς για την ΠΓΔΜ είναι μεγάλος. Ακολουθεί το δημοψήφισμα στις 30 Σεπτεμβρίου που ναι μεν δεν πήγε όπως το ήθελε ο Ζάεφ, αλλά αρκούσε για να πάει η συμφωνία στην Βουλή. Έπειτα βρήκε τους βουλευτές που χρειαζόταν και σε λιγότερο από είκοσι μέρες η μπάλα θα περάσει από την άλλη όχθη του Βαρδάρη. Τότε να δω τους Μακεδονομάχους αφού δεν μπορούν να εισβάλουν στα Σκόπια με Βουκεφάλες να συλλάβουν τους αποστάτες του VMRO να δω τι θα κάνουν. Και εάν ο Τσίπρας με τον τρόπο του βάλει στο μούσκιο την συμφωνία, τι θα γίνει; Ερώτημα και θέμα για την επόμενη χρονιά.
Στις 21 Αυγούστου ο πρωθυπουργός με φόντο το λιμάνι της Ιθάκης μιλάει για το τέλος των μνημονίων και ότι από εδώ και πέρα κοιτάμε μπροστά και δεν θα αφήσουμε τους παλιούς να μην φτάσουμε στον προορισμό μας. Ένα μήνυμα που ήταν διχαστικό και όχι ενωτικό. Ήταν η τελευταία ευκαιρία του Τσίπρα να γυρίσει και να γίνει πιο μετριοπαθής, αλλά μάταια. Από τότε όλο μηχανορραφίες έστηνε για τους αντιπάλους του, με το βλέμμα στις αναπόφευκτες εκλογές. Η οικονομία όμως δεν πάει και τόσο καλά και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες περιμένουν στην γωνία.
Στον κόσμο είχαμε και εκεί πολλά και ενδιαφέροντα γεγονότα.
Η Μέρκελ σχημάτισε μεγάλο σχηματισμό τον Μάρτιο, αλλά τον Οκτώβριο παραιτήθηκε γιατί το κόμμα δεν πήγε καλά στις εκλογές της Βαυαρίας και της Έσσης. Αυτό θα πει αυτογνωσία, να ξέρεις πότε θα φύγεις και όχι να επιμένεις για το αντίθετο. Η Κραμπ Κάρενμπαουερ, η Κάρεν(παουερ) που έγραψε και η Bild μετά την εκλογή της περιμένουμε να δείξει τη νέα σελίδα, αλλά και την δυναμική της. Η «ΑΚΚ» μπορεί να είναι κοντά στην Μέρκελ, αλλά έχουν και διαφορές.
Οι δύο μεγάλες συναντήσεις ήταν αυτή της 11ης Ιουνίου του Τραμπ και του Κιμ που για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένας πρόεδρος της Αμερικής κάθισε στο τραπέζι με έναν δικτάτορα και θαυμαστή του Στάλιν. Μπορεί να μίλησαν και να υπέγραψαν συμφωνίες για την μη εξάπλωση των πυρηνικών της Β. Κορέας, αλλά μάλλον ο Κιμ κέρδισε, γιατί κατάφερε και έβαλε στο τραπέζι τον Τραμπ και μπορεί να λέει ότι είναι ένας μεγάλος παίκτης.
Στις 16 Ιουλίου στο Ελσίνκι Τραμπ και Πούτιν συναντιούνται για να βάλουν σε νέες βάσεις τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Ο Τραμπ στην κοινή συνέντευξη τύπου δηλώνει ότι δεν υπήρξε καμία ανάμειξη της Ρωσίας στις εκλογές του 2016. Χλευάζεται στην Αμερική και αρχίζουν οι κατηγορίες περί προδοσίας του έθνους. Μόλις όμως γύρισε στην Αμερική άλλαξε την θεωρία του και είπε ότι περιμένει την έκθεση του ειδικού ανακριτή. Ένας Τραμπ που χλευάζει τους συμμάχους της Αμερικής και εξυμνεί τους υβριστές της.
Τον Νοέμβριο είχαμε την έξαρση των «κίτρινων γιλέκων» σε μία Γαλλία ξεχασμένη, μία Γαλλία που οι κάτοικοι της στην ύπαιθρο δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και αυτό ήταν ένα στοίχημα που δεν κέρδισε ο Μακρόν. Έχει πιθανότητες, αλλά λίγες. Η δημοτικότητα του έπεσε, έκανε πίσω στα μέτρα για την αύξηση των φόρων στα καύσιμα και τους έταξε δώρα.
Μπορεί στην κεντρική Ευρώπη να αυξήθηκαν τα άκρα και μπορεί σε λίγα χρόνια να δούμε και τα «μαύρα κοστούμια» στην εξουσία, αλλά και η Ανατολική Ευρώπη δεν πήγε πίσω και η ίδια έκανε βήματα προς τα πίσω με αυταρχικές κυβερνήσεις και αποφάσεις που αφαιρούσαν την δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ.
Η Ευρώπη πρέπει να τρέξει. Η Μέρκελ θα φύγει φέτος ή το 2021, το δεύτερο μοιάζει πιο δύσκολο. Η Ευρώπη έμαθε στην στασιμότητα και την ασφάλεια που περιέχει η ίδια, αλλά είδε να χάνει πολλές δικές της χώρες που μιλούσαν πολύ απαξιωτικά για την ίδια την Ευρώπη και για το ιερατείο των Βρυξελλών.
Η Ευρώπη χρειάζεται ένα τελευταίο σπριντ εδώ που έφτασε για να πάει μπροστά, γιατί οι ευρωεκλογές του Μαΐου είναι κοντά και θα βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις.
Στην Ελλάδα θα γίνουν εκλογές και θα κριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα χρόνια της διακυβέρνησης του. Για αυτά που έταξε και για αυτά που έκανε και για αυτά που δεν έκανε.
Το 2016 τον Ιούνιο να ήρθε το πρώτο χτύπημα του λαϊκισμού με το Brexit, το δεύτερο χτύπημα ήταν η εκλογή του Τραμπ τον Νοέμβριο, μετά τον Μάιο του 2017 μπορεί να κέρδισε ο Μακρόν και ο λαϊκισμός κόπασε για λίγο, αλλά ήταν εκεί με την Ιταλία παρούσα ξανά.
Η Ευρώπη αναζητά ηγέτη, η Ελλάδα μία σωστή διακυβέρνηση της χώρας. Το 2019 θα μας σημαδέψει για πολλά χρόνια. Ο κόσμος πρέπει να κάνει ένα «άλμα πιο γρήγορο από την φθορά» που έλεγε και ο Ελύτης.
Καλή χρονιά και καλή δύναμη σε όλους!!!
