Το να υπάρξει υποχρεωτική και όχι προαιρετική ηλεκτρονική καταβολή της μισθοδοσίας, για παράδειγμα, ή να υποχρεούται ό εργοδότης να προσκομίζει μισθολογική ενημερότητα για οπιαδήποτε τραπεζική χορήγηση, είναι μέτρα που εφαρμόζονται την επομένη της ψήφισής τους από την Βουλή. Το ίδιο πρακτικά είναι και μέτρα, όπως η χορήγηση του επιδόματος αλληλλεγγύης στους εγκλωβισμένους απλήρωτους εργαζόμενους από τους πόρους του ΟΑΕΔ ή η χρήση των οφειλών του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις ως ενέχυρο δανεισμού τους από τις Τράπεζες. Κι άλλα μέτρα, περισσότερα απ’ όσα επεξεργαστήκαμε εμείς, κατέθεσαν στον διάλογο που ξεκίνησε πολλοί πολίτες.

Όσο, όμως, παρακολουθώ τις ενέργειες της κυβέρνησης για το μέγα θέμα της απασχόλησης, πέρα από τους εξορκισμούς κατρουγκάλειου τύπου «να ηττηθεί ο άγριος νεοφιλελευθερισμός» και «δεν κάνουμε πίσω από τις κόκκινες γραμμές μας, τον κατώτατο μισθό και την δέκατη τρίτη σύνταξη», δεν βλέπω κάτι άλλο. Εκεί, λοιπόν, που αναρωτιόμουν για την αδράνεια/αναισθησία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανακάλυψα ένα «δωράκι» 70.000 ευρώ σε «μελετητή» που θα τους δείξει την έκταση του προβλήματος!

Θα μου πείτε, μα, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα ανικανότητας της συγκυβέρνησης- από το περιβάλλον μέχρι τις αποκρατικοποιήσεις κι από το μεταναστευτικό μέχρι το λαθρεμπόριο- αυτό περίμενες; Όχι, βέβαια. Ήταν, όμως, μια καλή αφορμή να ξανασκεφτώ ότι στο δημόσιο λόγο μας, όσοι αντιπολιτευόμαστε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους αποδίδουμε χαρακτηριστικά «ιδεοληψίας» ή ακόμη και «αριστεροσύνης». Νομίζω, όμως, ότι θα είμαστε πιο ακριβείς, εάν διατυπώνουμε με κάθε ευκαιρία, ότι είναι ανίκανοι. Εμείς θα συνεχίσουμε να φέρνουμε στο φως απτά δείγματα της ανικανότητάς τους. Και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να πείσουμε, όσο γίνεται περισσότερους, ότι είναι χειρότερο να είσαι ανίκανος από το να είσαι ιδεοληπτικός.