Δεν έχει τίποτα ελκυστικό, δεν παράγει θετικό πολιτικό αποτέλεσμα, δεν αιτιολογεί ούτε κυβερνητικές επιλογές ούτε την παρουσία της.
Η διευκρίνιση ότι προκαλεί ενδιαφέρον ως πολίτης, μόνο θυμηδία προκαλεί. Ως ετερόφωτη προσεγγίζεται. Θεσμικός ρόλος δεν υφίσταται.
Για φιλανθρωπική δράση ή ανάληψη πρωτοβουλιών στα χρόνια της κρίσης δεν διακρίνεται… Ούτε καν η επίκληση των επιστημονικών επιτευγμάτων πείθει.
Πώς να σε πάρει στα σοβαρά είτε η επιστημονική κοινότητα, είτε η κοινωνία όταν «τακτοποιείσαι» με ακραίο κομματικό και προσωπικό ωφελιμισμό τη στιγμή της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής κρίσης;
Πώς να πείσεις ότι είσαι αυθεντική σε οτιδήποτε όταν προσπαθείς να καμουφλάρεις το κνίτικο ταγάρι και το πατσουλί γιατί ανακάλυψες την… πυρίτιδα του life style: Gianvito Rossi, sur mesure φορέματα, χαλάουα, beach waves, light make up, lear jet, κότερα, πεντάστερα…
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει στάσιμος. Ενίοτε μπορεί να αντιλαμβάνεται ότι κυνηγούσε χίμαιρες και ότι η παράδοση στη λαγνεία του καπιταλισμού είναι μονόδρομος. Προς τι τότε η επιθετικότητα και ο υπαινικτικά καταγγελτικός λόγος; Καλύπτει τύψεις; Ή αποκαλύπτει προθέσεις αυτόνομης εμπλοκής στην πολιτική;
Για μια περίπτωση που είχε ξεφύγει και επιχειρούσε πολιτικές παρεμβάσεις στο παρελθόν, τη Μιμή Λιάνη, ο Δημήτρης Ρίζος έγραφε: » Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού,….», δεν συνεχίζω. Είναι θλιβερό όμως να επιδιώκεις να κοπιάρεις τη Νατάσσα και να καταλήγεις Μιμή!
