Η λύση, στην πραγματικότητα, είναι κάπως πιο πολύπλοκη. Μπορούμε όμως αν θελήσουμε να τη δούμε λίγο απλουστευμένα και με λιγότερο πομπώδης εκφράσεις από αυτές που χρησιμοποιούνται σε πολιτικές ομιλίες (έχω βαρεθεί να ακούω για επενδυτικά «φαντζ»). Το πρόβλημά μας λοιπόν είναι η ανεργία στους νέους. Ως εδώ καλά, δεν διαφωνούμε κάπου. Για να καταπολεμηθεί η ανεργία στους νέους, πρέπει να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Μια χαρά και εδώ, αφού συμφωνούμε όλοι. Για να δημιουργηθούνε νέες θέσεις εργασίας πρέπει ή να προσληφθεί κάποιος από μία επιχείρηση, ή να προσληφθεί από το δημόσιο, ή να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση και να είναι ελεύθερος επαγγελματίας. Εδώ κάπου αρχίζει να χαλάει το πράγμα. Καλό το δημόσιο, αλλά έχει περιορισμένο αριθμό ατόμων που μπορεί να απασχολήσει. Με όλους τους άλλους, τι γίνεται;
Οι άλλες δύο περιπτώσεις που αναφέραμε είναι να προσληφθεί κάποιος σε μία επιχείρηση ή να ξεκινήσει τη δική του. Για να προσληφθεί όμως κάποιος σε μία επιχείρηση, απαραίτητη προϋποθεση, όσο χαζό και να ακουστεί, είναι να υπάρχει επιχείρηση να τον προσλάβει. Έτσι καταλήγουμε σε ένα βασικότατο πρόβλημα: στο γιατί δεν δημιουργούνται νέες επιχειρήσεις και γιατί δεν έρχονται στην Ελλάδα εταιρίες από το εξωτερικό.
Ας αφήσουμε για άλλο άρθρο το γιατί δεν έχει έρθει κάποιος να επενδύσει στη χώρα μας και γιατί οι ήδη υπάρχουσες εταιρίες φεύγουν για άλλες χώρες των Βαλκανίων και ας ασχοληθούμε προς το παρόν με τις νέες επιχειρήσεις και τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένας νέος επιχειρηματίας μέσα σε ένα χρόνο βγάζει από την επιχείρησή του 5000€, αφού έχει ήδη αποδώσει τον ΦΠΑ, ακριβώς δηλαδή όσο ήταν το παλιό αφορολόγητο όριο. Αυτά είναι έσοδα ίσα με περίπου 416€ τον μήνα, όχι πολλά αλλά ένα ρεαλιστικό ποσό για κάποιον που ξεκινά το επάγγελμά του εν μέσω κρίσης.
Από αυτά τα 5000€ πρέπει να δίνει 451,42€ κάθε δίμηνο στον ΟΑΕΕ, το παλιό ΤΕΒΕ για να είναι ασφαλισμένος. Σε αυτά προφανώς δεν περιλαμβάνουμε διάφορες έκτακτες εισφορές των 100€. Με 451,42€ το δίμηνο στους 12 μήνες θα έχουμε σύνολο 2708,52€, αλλά ας το στρογγυλοποιήσουμε στα 2700 για να μας βολεύει στις πράξεις.
Του μένουν λοιπόν 2300€. Ας υποθέσουμε ότι έχει έξοδα για την επιχείρησή του 300€ τον χρόνο, ένα ποσό που είναι πραγματικά μικροσκοπικό σε σχέση με τα πραγματικά έξοδα μιας οποιασδήποτε επιχείρησης οποιουδήποτε επαγγελματία. Καταλήγουμε δηλαδή στις 2000€.
Σε αυτά τα 2000€ πρέπει να φορολογηθεί με 29%. Άρα θα πρέπει να δώσει στο κράτος 580€. Μένει λοιπόν στο ταμείο του με 1420€. Αν όμως θυμάστε καλά είπαμε ότι είναι νέος επιχειρηματίας, άρα το καλοκαίρι δεν θα δώσει μόνο τον φόρο του έτους που πέρασε, αλλά θα πρέπει να προκαταβάλει και το 100% του επόμενου έτους. Άρα θα έχει και πάλι 580€ λιγότερα, δηλαδή θα του μείνουν 840€.
Ας κάνουμε λοιπόν μια παρανοϊκή υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος νέος κάθε μέρα του χρόνου αγοράζει έναν καφέ και μια τυρόπιτα για να έχει για τη δουλειά του. Αν ο καφές μαζί με την τυρόπιτα κάνουν 2€ και ο νέος δουλεύει χωρίς Σαββατοκύριακα και αργίες γύρω στις 250 ημέρες τον χρόνο τότε αφαιρούμε αλλα 500€. Στο τέλος, ο ελεύθερος επαγγελματίας του παραδείγματος μένει με 340€ για να ξοδέψει όπως θέλει μέσα στην χρονιά, όπως για παράδειγμα να πληρώσει τους λογαριασμούς του ή το να βρει κάτι για να φάει. Κάτι λιγότερο δηλαδή από 1 ευρώ την ημέρα.
Γνωρίζοντας ότι ένας επιχειρηματίας με έσοδα 5000€ τον χρόνο καταλήγει να έχει λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα στην άκρη, πως περιμένουμε αυτός ο άνθρωπος να προσλάβει κάποιον και να δημιουργήσει έτσι μια θέση εργασίας; Το έχω γράψει και στο παρελθόν και ντρέπομαι που το ξαναγράφω τώρα, αλλά καταλήγουμε να είναι πιο αποδοτικό το να καθαρίζεις τζάμια στα φανάρια.
Θέλετε να γίνει χειρότερο; Αυτός ο επιχειρηματίας μετά το τρίτο έτος θα αναγκαστεί να πληρώνει και 500€ τον χρόνο για τέλος επιτηδεύματος. Θα αναγκαστεί επίσης να ανέβει κλίμακα στον ΟΑΕΕ και να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές πολύ μεγαλύτερες από τα 2700€ τον χρόνο που ήδη πλήρωνε. Και όλα αυτά φυσικά χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος για να ανοίξει την επιχείρησή του.
Όλοι αυτοί λοιπόν που αποτρέπονται από το να ξεκινήσουν την επιχείρησή τους γιατί οι εισφορές τους είναι τόσο αστείες που σε κάνουν να θες να κλάψεις αναγκάζονται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους παράνομα, ή να μη τις προσφέρουν καθόλου. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι να χάνει χρήματα το κράτος από το ΦΠΑ, να χάνει χρήματα από τον φόρο του 29%, να χάνει χρήματα ο ΟΑΕΕ επειδή δεν έχει επιχειρηματίες να ασφαλίζονται και να χάνει χρήματα και το ΙΚΑ αφού οι επιχειρηματίες δεν είναι σε θέση να προσλάβουν κάποιον εργαζόμενο.
Πάνω από όλα όμως χάνουν οι ίδιοι οι νέοι που θέλουν να πάρουν το ρίσκο και να δημιουργήσουν οι ίδιοι τη δουλειά τους και που το κράτος τους αναγκάζει να αλλάξουν νοοτροπία. Για να σας προλάβω, μη βιαστείτε μερικοί να πείτε ότι για όλα αυτά φταίνε τα μνημόνια και ότι χωρίς αυτά δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Τα ίδια πάνω-κάτω ίσχυαν και πριν γίνουμε εντολοδόχοι της τρόικας. Αυτή ήταν η νοοτροπία μας ως κράτος και δεν άλλαξε λόγω των μνημονίων.
Το μόνο που άλλαξε είναι ότι επιχειρήσεις που ήδη λειτουργούσαν αναγκάστηκαν να κλείσουν ή να απολύσουν πολλούς από τους εργαζόμενούς τους για να ανταπεξέλθουν στις νέες οικονομικές δυσκολίες που συνέχεια παρουσιάζονται. Έτσι έμειναν όλοι αυτοί οι απολυμένοι να περιμένουν τα «ξένα φαντζ» να έρθουν, κάτι τελείως αστείο αλλά σαφώς πιο ρεαλιστικό από το να κάνουν καμια χαζομάρα και να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
