γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Στις 9 Νοεμβρίου 1989 πέφτει το τείχος του Βερολίνου, ήταν το πρώτο σημάδι ότι η Σοβιετική Ένωση πνέει τα λοίσθια. Δύο χρόνια μετά ήρθε η επιβεβαίωση: η ΕΣΣΔ διαλύεται και την θέση της παίρνει η Ρωσική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Όλα αυτά τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν τα Χριστούγεννα του 1991.
Για να φτάσουμε στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης συνέβη μία σειρά γεγονότων. Την δεκαετία του 1980 ανήλθε στην προεδρία της Αμερικής ο Ρόναλντ Ρίγκαν που είχε πει ότι «η Σοβιετική Ένωση είναι μία Αυτοκρατορία του κακού» και μαζί με την Μάργκαρετ Θάτσερ μέσω του φιλελευθερισμού πίεσαν ασσφυκτικά τον ρωσικό Κουμμουνισμό.
Αλλά και η ίδια η Σοβιετική Ένωση είχε κάνει απανωτά λάθη που την έκαναν να χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών της. Το πρώτο μεγάλο γεγονός ήταν το Τσέρνομπιλ, που ηγεσία της τότε Σοβιετικής Ένωσης το απέκρυψε. Η περίφημη «Περεστρόικα» και η Glasnost του Γκορμπατσόφ δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Μετά το 1991 όλοι και όλα νομίζαμε ότι θα κινηθούν γραμμικά. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα μιλούσε για το τέλος της ιστορίας, δηλαδή ότι κέρδισε ο φιλελεύθερος κόσμος σε μία μάχη ιδεών και πολιτικής.
Από την δεκαετία του 2000 ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει ανέλθει στην εξουσία της Ρωσίας, είναι ο άνθρωπος που έχει δηλώσει με πικρία ότι «το μεγαλύτερο λάθος του περασμένου αιώνα είναι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.» Με τις σημερινές πολιτικές του και με την στρατιωτική ισχύ θέλει να οικοδομήσει ξανά μία μοναρχία, μια νέα «Τσαρική» Ρωσική Αυτοκρατορία.
Έχει εισβάλει στην Γεωργία το 2008, έχει αλλάξει σε καιρό ειρήνης τα σύνορα της Ουκρανίας στην Κριμαία και τώρα απειλεί ότι θα εισβάλει ξανά στην Ουκρανία αυτή την φορά στο Ντονμπάς. Δυσανασχετεί όταν ακούει ότι οι Ανατολικές χώρες κοιτάνε έστω και με ένα βλέμμα δυτικά. Παράδειγμα η Ουκρανία που με τον Nord Stream 2 παρακάμπτεται η Ουκρανία ως διαμετακομιστικός κόμβος.
Η Αμερική μετά από τον διπολικό κόσμο που τελείωσε το 1991 απόλαυσε την μοναξιά της και νόμιζε ότι θα είναι η μόνη κυρίαρχη δύναμη σε έναν μονοπολικό κόσμο.
Εκτίμησε λάθος, γιατί οι δεκαετίες που ακολούθησαν ανέδειξαν νέες αναθεωρητικές δυνάμεις που ήθελαν να αμφισβητήσουν τον ρόλο της αμερικανικής υπερδύναμης.
Η Αμερική, που για πολλά χρόνια είχε συνηθίσει να έχει τον απόλυτο παγκόσμμιο έλεγχο, έχει βρεθεί ανάμεσα σε δύο χώρες που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της, από τη μία είναι η Ρωσία και από την άλλη η Κίνα.
Η Αμερική έχει συνάψει την συμφωνία AUKUS, μία αντικινεζική συμφωνία με την Αυστραλία και την Μεγάλη Βρετανία για την προμήθεια πυρηνικών υποβρυχίων. Το «Pivot to Asia» που έγινε επί Ομπάμα ενισχύεται και επί Μπάιντεν ακόμη περισσότερο. Με την Ρωσία η Αμερική έχει ξεκαθαρίσει τις κόκκινες γραμμές, αλλά ο Πούτιν μάλλον αρέσκεται να δοκιμάζει πολλές φορές τα όρια των δυτικών.
Τριάντα χρόνια μετά τον τελευταία σπασμό της Σοβιετικής Ένωσης και έναν αιώνα μετά το τέλος της τσαρικής Ρωσίας, ο Πούτιν είναι η κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα και ονειρεύεται μία νέα «Αυτοκρατορία.»
Τα γεγονότα της Κριμαίας το 2014, η εξάρτηση από Φυσικό Αέριο που έχει η ΕΕ, οι Ανατολικές χώρες που φοβούνται την Ρωσία και για αυτό έχουν την ΕΕ ως ένα αποκούμπι, έχουν δημιουργήσει ένα νέο σκηνικό, στο οποίο γεωπολιτικά η ΕΕ είναι ακόμη νάνος χωρίς φωνή στις μεγάλες εξελίξεις και αλλαγές και φαίνεται να αδυνατεί να πάρει την τύχη στα χέρια της.
Το διεθνές γεωπολιτικό σύστημα απέχει από το παλιό διπολικό Αμερικής-Ρωσίας, αλλά οι ρεαλιστές βιώνουν τον δικό τους θρίαμβο.
