γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Οι καιροί είναι δύσκολοι.
Θα ήταν δυσκολότεροι αν δεν είχαμε κάνει ορθολογικότερη επιλογή, τρία χρόνια νωρίτερα.
Η πλειοψηφία των πολιτών παραμένει στον ευρύτερο κεντρώο χώρο έχοντας λογικές, συνεκτικές απόψεις πολιτικής, χωρίς να ακολουθούν ακρίτως τη θέση των κομμάτων τους. Ακούνε διαφορετικές απόψεις καθώς αναζητούν κοινή λογική κι όχι ριζοσπαστικές ακρότητες. Στο τέλος της ημέρας, τα ερωτήματα παραμένουν.
Οι πολίτες θα κάνουν τη ζωή τους καλύτερη οικονομικά και με ποιο τρόπο;
Οι καταστηματάρχες θα αγωνίζονται για το μέλλον τους ή θα αγωνιούν για τυχόν ρουβίκωνες και μπαχαλάκηδες;
Θα τους τιμωρεί η Δικαιοσύνη άραγε;…
Θα αναπνέουν οικονομικά οι μικροεπιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενοι ή θα εφαρμοστεί και πάλι ο φοροασφαλιστικός εξανδραποδισμός;
Οι συντάξεις θα πετύχει να αυξηθούν ή θα περικοπούν και πάλι χάριν Κατρουγκάλιων ιδεοληπτικών δογμάτων;
Η σημερινή δυναμική της οικονομίας θα συνεχίσει δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας όπως τα τελευταία χρόνια και πως θα προσελκυσθούν ποιοτικότερες επενδύσεις, πέρα από τον τουρισμό, όταν η αντιπολίτευση ενίοτε ζητά επανεξέταση;
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να υπερηφανευτεί για καμία επένδυση, δυστυχώς ούτε μία. Αντίθετα έχει να επιδείξει εμπόδια και ιδεοληπτικές καθυστερήσεις σε πολλές υποψήφιες. Από τις Σκουριές στη Χαλκιδική μέχρι το δάσος στο Ελληνικό. Παρότι η εκπαίδευση σπάνια αποτελεί εμφανή προτεραιότητα των ψηφοφόρων, εντούτοις τα παιδιά θα απολαμβάνουν καλύτερη εκπαίδευση ή θα πάνε σχολείο χωρίς τσάντα;
Θα εξακολουθεί να ενισχύεται ο θεσμός των Πειραματικών και Πρότυπων σχολείων ή θα βρεθεί στο τέλμα της ιδεοληπτικής ισοπέδωσης;
Θα διαλεγόμαστε περί ισλαμοφοβίας και απάθειας στην λαθρομετανάστευση σε μια ασύνορη πραγματικότητα, θα γίνουν ασφαλέστερες οι γειτονιές της Αθήνας ή θα επανέλθουμε στις Ειδομένες και τα απροσπέλαστα γκέτο;
Είναι τόσα πολλά τα διλήμματα του πραγματικού με την ιδεοληψία που ακόμη και ο έσχατος αυριανισμός δεν αρκεί για να αλλάξει το κλίμα. Η αξιωματική αντιπολίτευση απεικονίζει στο πρόσωπο του Κυριάκου ένα καθεστώς, μια υποτιθέμενη απειλή για τη Δημοκρατία. Στέκει στη λογική «αντίπαλο να’ χουμε και την υπόθεση την κάνουμε», όπως στην περίπτωση της Novartis, αποδεικνύοντας πως το ψέμα και η λασπολογία αποτελούν τη δεύτερη φύση τους.
Δαιμονοποιώντας τον Κυριάκο κοιτάζουν στο παρελθόν αντί να επικεντρωθούν στη διασάφηση των πολιτικών τους για το μέλλον. Κατασκευάζουν θύματα και ενόχους, ηθικολογώντας ανήθικα. Η αποστροφή στην πολιτική ανατροφοδοτεί τον κίβδηλο ναρκισσισμό τους για ανωτερότητα, ενισχύοντας τον σωτηριολογικό λαϊκισμό τους. Η αδυναμία στα νταούλια και τις αξιοπρεπείς διαπραγματεύσεις προδικάζει το μέλλον.
