Μόνο που, σε αντίθεση με την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας, τα βήματα που κάνουν ούτε είναι ίσα, ούτε γίνονται ταυτόχρονα. Οι παραχωρήσεις που πραγματοποιεί η πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης είναι πληθέστερες και συχνότερες από αυτές των δανειστών -που δεν μένουν όμως ακίνητοι. Τώρα όμως που οι δύο πιστολέρο κοντεύουν να πετύχουν μία συμφωνία και να λύσουν τις διαφωνίες τους χωρίς να πυροβολήσουν, έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία το ποιός θα κάνει την τελευταία παραχώρηση, το τελευταίο βήμα.
Αν το τελευταίο βήμα οπισθοχώρησης το κάνουν οι Θεσμοί (ή όπως αλλιώς λέγονται) και τελευταία στιγμή αποδεχτούν να μη συμπεριληφθεί κάποιο αντιδημοφιλές και αντιλαϊκό μέτρο, τότε η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει επικοινωνιακά αυτή την οπισθοχώρηση λέγοντας πως κατάφερε με τον αγώνα της και με ουσιαστική διαπραγμάτευση να κάμψει την αντίσταση των δανειστών. Θα είναι μία μεγάλη επικοινωνιακή νίκη που θα υποβιβάζει τη σημασία των μέτρων που θα αναγκαστεί τελικά να πάρει ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να υπάρξει χρηματοδότηση.
Σε αυτή την περίπτωση όμως, η αντίδραση από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι πολύπλευρη και εντονότατη. Αρκεί να θυμηθούμε πως η Ελλάδα δεν έχει πλέον «νωπή λαϊκή εντολή». Νωπή εντολή έχει η Δανία, όπου οι ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές ανέβηκαν σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες για να φτάσουν το 21%. Νωπή λαϊκή εντολή έχει επίσης η Μεγάλη Βρετανία, όπου ο Ντέιβιντ Κάμερον έχει υποσχεθεί δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους ειδικούς να προβλέπουν ότι αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά το αποτέλεσμα θα είναι υπέρ της εξόδου. Νωπή λαϊκή εντολή έχει επίσης η Φινλανδία, όπου οι φιλοφασίστες ρατσιστές Αληθινοί Φινλανδοί, το κόμμα πρότυπο του μακελάρη της Νορβηγίας Άντερς Μπρέιβικ, είναι μέλος της κυβέρνησης και ο αρχηγός τους Υπουργός Εξωτερικών. Σε αυτό το κλίμα, και εκλογές σε άλλες χώρες να είναι σε σύντομο χρονικό διάστημα, η Ευρώπη, ενώ δεν θέλει να φαίνεται ότι καταδικάζει την Ελλάδα σε φτώχεια για να επωφεληθούν οι μεγαλύτερες οικονομίες, ταυτόχρονα δεν θέλει να φανεί ότι υποχωρεί απέναντι στις απαιτήσεις της και να ενδυναμώσει τον ήδη ισχυρό ευρωσκεπτικισμό.
Αυτά που έχει να χάσει η Ευρώπη αν υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις, είναι σαφώς περισσότερα από μία επικοινωνιακή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήττα, ελλείψη ισχυρής αντιπολίτευσης μπορεί να θεωρηθεί και σχετικά εύκολα διαχειρίσιμη και αναστρέψιμη. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι το τελευταίο βήμα προς την συμφωνία, την τελική δηλαδή παραχώρηση, να πρέπει να την κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: κάποιος νέος φόρος ή κάποια περικοπή, ικανή να κατευνάσει τους πάσης φύσεως ευρωσκεπτικιστές, δηλαδή τις αντιευρωπαϊκές φωνές εντός της ΕΕ.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, και με τον κύριο Κατρούγκαλο να επιβεβαιώνει ότι η απόσταση που μας χωρίζει είναι 460 εκ. ευρώ, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τα 500 εκ. που με άνεση ξόδεψε μία αριστερή κυβέρνηση για σχεδόν αχρείαστες στρατιωτικές δαπάνες. Βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν τα μέτρα που απαιτούνται για να γίνει αυτό το τελευταίο βήμα και να κλείσει η απόσταση μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, ίσως τελικά αυτά τα 500 εκ. να τα πληρώσουμε πολύ ακριβά…
