Τόσα σκυφτά λάμδα την προηγούμενη Τετάρτη, τόσοι πολλοί Έλληνες του εξωτερικού, ευτυχισμένοι που βρίσκονται μακριά από την Ελλάδα – τόσο λυπηρό να το ακούς, αλλά και τόσο πραγματικοί οι λόγοι!.. Την επόμενη μέρα, δηλαδή την Πέμπτη, είχαμε τη μεγάλη απεργία. Και τι δεν γράφτηκε γι αυτήν, ειδικά σε σχέση με το παρόν όλων των κλάδων, αλλά και τα απίστευτα για πρώτη φορά ποσοστά συμμετοχής σε απεργία, επί των ημερών της πρώτης φοράς αριστερής μας κυβέρνησης. Όλοι έγραψαν γι αυτούς που συμμετείχαν. Εγώ θα σας μιλήσω για την κολλητή μου, την Όλγα και τους ομοίους της, για εκείνους δηλαδή που ήθελαν να απεργήσουν, αλλά για διάφορους λόγους – μαντέψτε – δεν το έκαναν…
Φοβερό παιδί η φίλη μου η Όλγα. Τι φίλη μου, δηλαδή; Κολλητή! Πιο κολλητή δεν γίνεται! Με τα πτυχία της, με τα μεταπτυχιακά της, με τη δουλεμένη κουλτούρα της, με το ανοιχτό και εύστροφο μυαλό της, με το χιούμορ της, με την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητά της – φοβερό παιδί, σας λέω. Η Όλγα, που λέτε, εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια σε μια μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση. Η αλήθεια είναι ότι γι’ αλλού πήγαινε κι αλλού βρέθηκε, αλλά τώρα αυτές οι λεπτομέρειες δεν αφορούν κανέναν. Δεκάξι χρόνια λοιπόν η Όλγα, στη μικρομεσαία επιχείρηση του μεγαλομεσαίου αφεντικού της, που ασκεί το “επιχειρείν” στη χώρα μας, ένεκα… κληρονομίας που του έλαχε, άντε και ενός πτυχίου Οικονομολόγου, που κανείς δεν ξέρει, με πόσους τενεκέδες λάδι αποκτήθηκε – υπάρχει ωστόσο! Το γιατί τώρα ο μέγας Οικονομολόγος υπολογίζει το 12/6 με το μίζερο κομπιουτεράκι τσέπης και μάλιστα, το τσεκάρει και το ξανατσεκάρει δις και τρις, για να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, αυτό μην μου το ρωτήσετε – δεν ξέρω να σας απαντήσω. Το ζητούμενο είναι ότι, κομπιουτεράκι – ξεκομπιουτεράκι, το μαγαζί τσουλάει εδώ και χρόνια, θέλετε από τύχη, θέλετε από συνήθεια και επειδή έχει μπει στον αυτόματο, θέλετε με την αμέριστη συμβολή των μεσαίων στελεχών με την υψηλή κατάρτιση, που καθημερινά τρέχουν να μαζέψουν τις βλακείες και την ασχετοσύνη των μεγαλοστελεχών με τα δήθεν “βαριά” βιογραφικά και τους “παχουλούς” επίσης μισθούς τους, σίγουρα όχι πάντως, από σωστή άσκηση αυτού που ονομάζεται “επιχειρηματικότητα”. Τι να κάνει, λοιπόν, και η Όλγα; Είχε υποχρεώσεις και έμεινε. Ήρθαν μετά και δύσκολες εποχές, άραξε κι αυτή στα κιλά της, της αρέσει, δεν της αρέσει.
Η αλήθεια είναι, ότι τα πρώτα χρόνια που είχε πιάσει εκεί δουλειά, είχε εκτιμήσει αρκετά κάποια στοιχεία του περιβάλλοντος. Υπήρχε ένα οικογενειακό κλίμα, αρκετά φιλικό και με ανθρώπινο ενδιαφέρον, που συχνά συγκινούσε. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, αυτά άλλαξαν – δεν ξέρω, μπορεί να άλλαξε και η Όλγα… Ως προς τις απεργίες πάντως και γενικότερα, ως προς τις συλλογικές δράσεις κλπ., παλιά, υπήρχε μια ελευθερία στη συμμετοχικότητα. Τις προάλλες αναπολούσε εκείνες τις εποχές, που, ακόμα και το.. κομπιουτεράκι με το ζόρι πήγαινε στο εργοστάσιο κάτι τέτοιες μέρες, ειδικά εάν επρόκειτο για κάποιο σοβαρό πανελλαδικό ζήτημα. Πού τέτοια τώρα; Τα τελευταία χρόνια, ήταν τόσοι πολλοί οι γλείφτες, οι ρουφιάνοι και οι δοσίλογοι που είχαν μαζευτεί εκεί μέσα, που ποιος να τολμήσει να μιλήσει για απεργία; Εδώ τις καθημερινές σχόλαγε στις 5 και στις 6 κάθε απόγευμα και ήταν σίγουρη, ότι πριν καλά – καλά προλάβει να μπει στο αυτοκίνητό της, κάποιος απ’ όλους αυτούς θα βρισκόταν ήδη στο γραφείο του “θεού”, για να τη δώσει στεγνά. Και για ποιον λόγο να τη δώσει; Μα για οποιονδήποτε, δεν είχε σημασία. Στους χαφιέδες δεν χρειάζεται να δώσεις εσύ τον λόγο. Τον εφευρίσκουν μόνοι τους. Αυτή είναι και η μόνη δουλειά, που γνωρίζουν να κάνουν καλά, για την οποία και ακριβοπληρώνονται. Φανταστείτε τώρα, να έκανε και απεργία η Όλγα! Ούτε γι’ αστείο! Σηκώθηκε, λοιπόν, για μία ακόμα μέρα, κρέμασε εντελώς απρόθυμα τα πόδια της έξω από το ζεστό της πάπλωμα και τράβηξε το δρόμο για το εργοστάσιο, γνωρίζοντας, ότι θα χάσει 8 ώρες απ’ τη ζωή της, αναγκασμένη να βρίσκεται στο καταθλιπτικό της γραφείο, χωρίς καν να μπορεί να δουλέψει, εφόσον ΤΙΠΟΤΑ δεν λειτουργούσε εκείνη τη μέρα. Πήγε όμως! Εκεί! Να τη βλέπουν να κάθεται στην καρέκλα της, για να μην έχουν να πουν τίποτα, κι ας ταξίδευε ο νους της σε καταπράσινα λιβάδια! Το σώμα της καρφωμένο στην καρέκλα! Κόντευε να σκάσει από μέσα της! Ήθελε να ξεχυθεί στους δρόμους, μαζί με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά έμενε αποσβολωμένη στον ανήλιαγο και ακαλαίσθητο μουντό χώρο, περιμένοντας καρτερικά να κυλήσει ο χρόνος μέχρι την πολυπόθητη στιγμή που θα χτυπούσε την κάρτα εξόδου. Βιασμός, σας λέω. Σκέτος βιασμός και μάλιστα, με τη μορφή ενός από τους χειρότερους του είδους! Η ψυχή όμως, όταν βιάζεται, δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκραγεί κάποτε…
Οδηγούσα, που λέτε, κι εγώ αμέριμνη, με τον ήλιο να λούζει το αυτοκίνητό μου, το τσιγαράκι μου στο χέρι και τη μουσική στη διαπασών και χτυπάει το τηλέφωνό μου. “Έλα, μου λέει. Σε πήρα, γιατί θα σκάσω εδώ μέσα, μέχρι να ‘ρθει η ώρα να φύγω. Να πάρει και να σηκώσει, ήθελα να απεργήσω σήμερα, όμως όλα τα καθάρματα έχουν έρθει κι έτσι, αναγκάστηκα να έρθω και εγώ. Καταλαβαίνεις τώρα… αύριο θα ήμουν χωρίς δουλειά. Όχι πως έτσι διασφαλίζω τίποτα, αλλά είμαι που είμαι στη μπούκα, ας μην έδινα ένα παραπάνω κίνητρο”.
Εντάξει, μην σκας, Όλγα μου, και σε καταλαβαίνω… Δεν ευθύνεσαι εσύ για το γεγονός, ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι ακόμα συνυφασμένη, σε μεγάλο ποσοστό, με την κληρονομικότητα. Δεν ευθύνεσαι εσύ, που ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, όχι μόνο δεν εκτιμούνται τα προσόντα σου, αλλά και φοβίζουν επιπλέον με αποτέλεσμα να σε έχουν βάλει στον πάγο και να μην περιμένεις καμία εξέλιξη εκεί μέσα. Δεν φταις εσύ, που για να επιβεβαιωθούν και να επιβιώσουν όλοι αυτοί που δεν σε φτάνουν ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι, μπαινοβγαίνουν στο γραφείο του “επιχειρηματία”, αναφέροντάς του ακόμα και πόσες φορές χαμογέλασες μέσα στο 8ωρο, επειδή είναι ανίκανοι να ανταγωνιστούν την ποιότητα της δουλειάς σου. Ούτε φυσικά, και για το γεγονός ότι η ίδια η δουλειά σου ενισχύει την ύπαρξή τους και τον ρόλο τους εκεί μέσα, ευθύνεσαι εσύ. Αυτή είναι η χώρα σου κι αυτό είναι το είδος των ανθρώπων που εδώ και 10ετίες, θρέφει. Τους μοσχοθρέφει, μάλιστα. Τους ακριβοπληρώνει, με αντάλλαγμα κάποιες ασήμαντες πληροφορίες. Ανίκανοι, ημιμαθείς, με ψευτοπεργαμηνές χωρίς αντίκρυσμα και με ύφος 100 καρδιναλίων, πίσω από το οποίο κρύβουν την ανασφάλειά τους, ότι η ανικανότητά τους ανά πάσα στιγμή θα ξεγυμνωθεί και οι ίδιοι θα φανούν τόσο μικροί κι ασήμαντοι μπροστά σου.
Αυτή είναι η αλήθεια, Όλγα μου, και θα ‘πρεπε να το έχεις αποδεχθεί. Στη χώρα σου, αυτοί που επιβιώνουν καλύτερα και πληρώνονται ακριβότερα, δεν είναι οι έντιμοι κι οι ικανοί, αλλά οι γλείφτες και οι χαφιέδες, οι ημιμαθείς και οι ανίκανοι, άντε και οι τυχεροί καμιά φορά. Σίγουρα όχι πάντως εκείνοι που θα αναγνωριστεί η δουλειά τους, μέσα από τον κόπο και τον ιδρώτα τους. Αυτό είναι και πάρτο απόφαση πια. Ή κάνε κάτι, για να ξεφύγεις και να σώσεις τον εαυτό σου…
