γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ήρθαν με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη και την ελπίδα για το αύριο. Ήρθαν ως οι νέοι κουμανταδόροι του παιχνιδιού για το τι πρέπει να γίνει ώστε να ικανοποιηθεί πλήρως ο λαός.
Ο λαός, “η ετυμηγορία του οποίου ακυρώνει τη λιτότητα, τα μνημόνια της καταστροφής”, “η νίκη μας είναι νίκη όλων των λαών της Ευρώπης που αγωνίζονται ενάντια στη λιτότητα” όπως μας έλεγε ο Αλέξης. Ο Αλέξης που θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, που θα επανάφερε την 13η σύνταξη, τον μισθό στα 751, που θα διέγραφε το χρέος και θα οδηγούσε τη δυστυχή Ευρώπη σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία.
Ο φαυλότερος ξόρκιζε με πάθος το φαύλο σύστημα, όπως ο αλλαντοπώλης τον Παφλαγόνα στους Ιππείς, που αφού τον κατατρόπωσε με την κολακεία, στην ντροπή του λαού για τα παλιά λάθη, τον επικρίνει με αισιοδοξία λέγοντάς του, δεν φταις εσύ, μη στενοχωριέσαι, οι απατεώνες φταίνε… Ήρθε… Ο Αλέξης των ατελεύτητων πολιτικών εξαπατήσεων.
Έταξε μια ανύπαρκτη λύση με περισσή υποκρισία και λαϊκισμό, με τις φαντασιώσεις των πολιτών να οδηγούν στην απώλεια και των τελευταίων κεκτημένων. Χωρίς το άστρο τους η πολιτική θα παρέμενε νωθρή και οι πολίτες θα απέδιδαν όλα τα κακά στο δικομματισμό, στο παλιό και τα συναφή.
Δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι σημαίνει Αριστερά. Θα ζούσαμε το μύθο της άχραντης και άσπιλης Αριστεράς. Διότι δεν έπραξαν απλά αντίθετα απ’ ότι είπανε, αλλά έπραξαν και όλα εκείνα που κατά καιρούς κατάγγειλαν. Γνώριζαν καλά από προπαγάνδα και αγκιτάτσια. Αντίμετρα, εναλλακτικά και ίσης απόδοσης μέτρα. Απέκρυψαν όμως την καταστροφή του τρίτου μνημονίου, το κόψιμο του ΕΚΑΣ, των συντάξεων, το αφορολόγητο, τον ΕΝΦΙΑ, τους πλειστηριασμούς και την πλειάδα των φόρων που επέβαλαν προκειμένου να φτάσουμε εδώ. Και πάλι είμαστε πίσω.
Έγιναν τα πιο πειθήνια όργανα των θεσμών, γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές, χωρίς ίχνος ντροπής. Συνεπείς στην εξαπάτηση αλλά ανήθικοι προπαγανδιστές του προοδευτικού, υποκριτές συνάμα, με τις αστικές χαρές παραμάσχαλα. Εκφράζουν αποκλειστικά τη νεοφιλελεύθερη μεταμοντέρνα αριστερά. Ένα υβρίδιο σχημάτων μυθολογικών, συγκαλυμμένου ολοκληρωτισμού. Το παραμύθι τους όμως έχει τέλος γιατί δεν υπάρχει καμία αξιοπιστία, ούτε κοινωνική ούτε επενδυτική. Οι επενδύσεις δεν έρχονται και τα εισοδήματα συρρικνώνονται. Η στασιμότητα είναι εδώ.
Από την αυταπάτη του 2015 φτάσαμε στην αυταπάτη του 2018, στην έξοδο με ζουρνάδες και νταούλια, με κοντό λουρί και κύρια γονυπετείς με εικονίτσες, και χαϊμαλιά προκειμένου για νέα δανεικά. Ένα δυσθεώρητο χρέος και ένας εξαθλιωμένος λαός περιμένουν ανακούφιση από δαύτους. Αλίμονο. Τα σκισμένα μνημόνια συναντούν την καθαρή έξοδος.
