γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Σταδιακά στην Ευρώπη οι ευρύτερες Σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ανακάμπτουν, σε αντίθεση με την Αριστερά που βρίσκεται σε παρακμή.
Το σοσιαλδημοκρατικό εγχείρημα γίνεται και πάλι επίκαιρο, ενσαρκώνοντας τον ορθολογισμό σε μια ταραγμένη εποχή. Εμφανίζεται ως μια αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι στα αριστερά προτάγματα του κρατισμού και της δημαγωγίας αλλά και του νεοφιλελεύθερου ελιτισμού και της συντηρητικής παραδοσιοκρατίας. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι χαρακτηριστικό.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το έναυσμα της ενότητας. Τοποθέτησε το πλαίσιο του διαλόγου αλλά και επαναπροσδιόρισε το ρόλο των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών ελίτ στην διαδικασία της εξουσίας.
Παραδοσιακά η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τις ευρύτερες αστικές τάξεις, τα μεσοαστικά στρώματα, τις συνδικαλιστικές ενώσεις και σωματεία ήταν προνομιακή. Αποτελούσε το καταφύγιο των μεσαίων μικροαστικών στρωμάτων, των δυναμικών εκείνων στρωμάτων που αντιλαμβάνονται σήμερα τη θέση τους στο μεσαίο χώρο, ως μεσαία τάξη. Αυτή, που οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξαν να εξοντώσουν.
Η συμμετοχική αστική επανάσταση συντελέστηκε από τον Ανδρέα και από εκείνον, έστω και εσφαλμένα, καθιερώθηκε ο δυτικός τρόπος ζωής. Ζητούμενο ωστόσο είναι να δημιουργηθεί μέλλον και όχι να σταθεί κανείς στο παρελθόν.
Σήμερα το αντιδεξιό επιχείρημα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, δεν αρκεί. Η γλώσσα της ριζοσπαστικής ετεροδοξίας ή του ψευδεπίγραφου αριστερού ριζοσπαστισμού της μεταπολίτευσης είναι ξεπερασμένη. Δεν χρειάζεται πρόγραμμα βασισμένο στον τριτοκοσμικό μαρξισμό. Η επιτυχία δεν μπορεί να είναι συνάρτηση οργής και θυμού, αεριτζίδικων παροχών και φρούδων υποσχέσεων. Περισσότερο μάλιστα μεσσιανικών αυταπατών και φαντασιακών ψευδαισθήσεων.
Η επιστροφή στην ιστορική αφετηρία επιβάλλει να αναδείξει τις ευθύνες για τις επιτυχίες, κάνοντας την ανάλογη αυτοκριτική για τις αποτυχίες του παρελθόντος. Αυτοκριτική που εστιάζει σε ξεπερασμένες πολιτικές και πρόσωπα αλλά και επιδοκιμασία για την πρόοδο που συντελέστηκε, για την άνευ όρων συμμέτοχή στον πυρήνα της ΕΕ.
Η μεθόδευση επανόδου στην επόμενη ημέρα απαιτεί ρήξεις. Ο πρότερος τρίτος δρόμος μας οδήγησε στην οικονομική κρίση. Η συλλογική δυστυχία των αριστερών ιδεοληψιών κατέρρευσε στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ενώ ο νεοφιλελεύθερος εξαιρετισμός προκαλεί σημαντικές ανισότητες και συγκρούσεις.
Σήμερα λοιπόν η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία οφείλει να απαντήσει στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, όχι με όρους αριστερής προλεταριακής ουτοπίας ή συντηρητικής παραδοσιοκρατίας, αλλά με θέσεις πραγματισμού και ορθολογισμού. Ο άνεργος κάτοχος iphone δεν είναι ο ανέστιος προλετάριος αλλά ο ευρωπαίος πολίτης. Στο ρόλο του λαϊκιστή άλλωστε υπάρχουν πολλοί καλύτεροι από τον Ανδρουλάκη.
Εκείνο που οφείλει λοιπόν είναι η αποσαφήνιση του μηνύματος και η παροχή ορθολογικής προοπτικής στο συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, υπερβαίνοντας τις εύκολες λύσεις ενός παρωχημένου Κεϋνσιανισμού. Τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά.
