γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Οι εξελίξεις στην υπόθεση των Τεμπών προσομοιάζουν σε τραγέλαφο. Το πριν και το μετά του δυστυχήματος στοιχειώνει τις έρευνες. Το πριν ελέγχεται για μια σειρά παθογενειών. Δεκαετίες νωρίτερα, πολλαπλές συμβάσεις σε διαφορετικούς παρόχους στον ΟΣΕ, δημιούργησαν ένα πολυσχιδές καθεστώς, το οποίο επιβαρύνονταν από δολιοφθορές, έλλειψη αστυνόμευσης, γραφειοκρατίας και μετά τη διάσπαση σε ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΓΑΙΟΣΕ και ΤΡΑΙΝΟΣΕ, από σημαντική έλλειψη εργαζομένων. Η αμαρτωλή σύμβαση 717 συνέβαλε αποφασιστικά στο τραγικό δυστύχημα. Η καθυστέρηση στην εφαρμογή της ήταν καταλυτική. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, τα σωματεία στον σιδηρόδρομο συχνά επεσήμαναν στην πολιτική ηγεσία τον κίνδυνο ατυχήματος, καθώς είχανε ήδη προκύψει, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση στο Άδενδρο, το 2017, με τρεις νεκρούς και δέκα τραυματίες.
Το απλό προφανές για τον πολίτη, σε ένα κράτος δικαίου, θα ήταν η πολιτική ηγεσία που χειρίστηκε τη διαδικασία υλοποίησης της σύμβασης να είναι άμεσα υπόλογη. Σπίρτζης και Καραμανλής θα έπρεπε ήδη να ελέγχονται για πράξεις ή παραλείψεις, μαζί με τον μοιραίο σταθμάρχη και τους συν αυτώ, που τον έφεραν στη θέση ευθύνης. Πολιτικά τερτίπια και μεθοδεύσεις απομάκρυναν από το κάδρο την ηγεσία. Στο μετά του δυστυχήματος, η κυβέρνηση έδειξε εκκωφαντική απάθεια και προκλητική σκωπτικότητα μέχρι τα συλλαλητήρια, κάνοντας ελάχιστα για τη βελτίωση της ασφάλειας των τρένων μέχρι σήμερα. Έγιναν όμως αρκετά, άμεσα μάλιστα, στην εκχέρσωση των αποδείξεων στο πεδίο του δυστυχήματος, σε ένα απίστευτο κρεσέντο ταχύτητας για το κράτος. Πλέον, με καθυστέρηση 2 ετών καθημερινά σχεδόν υπεισέρχονται στην υπόθεση πληροφορίες και κύρια αντικρουόμενες θέσεις, που περισσότερο αποπροσανατολίζουν και παραπληροφορούν, παρά οδηγούν σε μια καθαρότερη εικόνα για το τι συνέβη τη μοιραία νύχτα.
Προανακριτικές, εκδοθέντα πορίσματα, άλλα σε αναμονή, παραπλανημένα πανεπιστήμια, ελεγχόμενοι επιστημονικοί σύμβουλοι και λογής θεωρίες για …όλια, επιτείνουν το χάος. Από κοντά και μια ατελείωτη σειρά τηλεοπτικής ασημοκρατίας ειδικών, που περισσότερο συσκοτίζουν την υπόθεση. «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», έλεγε ο Μάο. Αυτή την εσκεμμένη αναταραχή εκμεταλλεύονται πλείστοι, όταν θα έπρεπε εξ αρχής η κυβέρνηση να συγκροτήσει ομάδα κορυφαίων Ελλήνων πανεπιστημιακών συναφών με τα αντικείμενα, ώστε οτιδήποτε άλλο να περισσεύει.
Το να λέμε «είναι ντροπή και ντρέπομαι που δεν έχουμε ασφαλή τρένα» είναι το λιγότερο υποκρισία και επιτείνει το αίσθημα της πολιτικής συγκάλυψης. Το κλίμα που δημιουργείται θολώνει την ουσία, πιθανά προσκρούει σε ιδιοτελή συμφέροντα και κύρια δείχνει να αναζητά ως νέα θύματα, τις οικογένειες των θυμάτων.
Ελπίζουμε να βρούνε την ελάχιστη έστω παρηγοριά και λύτρωση στον μαρτυρικό δρόμο που βαδίζουνε, μέσα από το αναστάσιμο μήνυμα του Κυρίου.
