Έτυχε χτες να διαβάζω άρθρο συνεργάτη με αναφορές στη πολιτική κατάσταση της Ιταλίας και την ανάλυση του για τα Ιταλικά κόμματα. Θλίψη, που να κοιτάς τα ελληνικά και να λες υπάρχουν και χειροτέρα. Από τη φασιστική Λίγκα του Βορά μέχρι τον κλόουν το Μπερλουσκόνι, ένα πολιτικό φάσμα χωρίς ελπίδα. Μια σειρά από λαϊκιστές πολιτικούς που δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως εκτός από αόριστες υποσχέσεις, για ένα αόριστο μέλλον, σε μια εικονική πραγματικότητα με πολύ εγωιστικά κίνητρα.

Εγωιστικά ναι, γιατί όλοι τους μιλάνε για ένα μέλλον, ένα αύριο, που εξυπηρετεί τα πολύ προσωπικά τους θέλω. Και ο κόσμος, αυτοί που τους ψηφίζουν, οι οπαδοί, το ίδιο εγωιστές να ψάχνουν τα πολύ προσωπικά τους θέλω μέσα στα θέλω πολιτικών αδιαφορώντας για τον διπλανό τους. Τον άμεσα διπλανό τους, το ίδιο το παιδί τους.

Ξέρετε, όταν έρχομαι στην Ελλάδα πάντα με εντυπωσιάζουν οι πολλοί και οι συζητήσεις που κάνουν για τους μετανάστες και το λεξιλόγιο ή οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν. Συνήθως αυτοί οι άλλοι είναι συνομήλικοι μου, άρα έχουν αφήσει πίσω τους φιλοδοξίες και καριέρες. Είναι οι περισσότεροι στη φάση που κοιτάνε πώς να λουφάξουν και να περάσουν τα χρόνια ήρεμα. Κι εκεί τρως μια διάλεξη στολισμένη με διάφορα κοσμητικά επίθετα γι’ αυτούς που έρχονται να τους πάρουν τις δουλειές, να τους βιάσουν τις γυναίκες, να τους κλέψουν τις χρυσές λίρες και να ζήσουν τσάμπα με τη βοήθεια του …ελληνικού κράτους, που το γράφω και γελάω μόνος μου.

Δεν θα περάσω στην άγνοια, το ρατσισμό και τη βλακεία αυτών που τα λένε αυτά, ουτε στη δικαιολογία …το λέει το κοράνι, λες και υπάρχει ένας Έλληνας που έχει διαβάσει το κοράνι, αλλά θα περάσω στο τέλος της συζήτησης. Όλοι τους, μα όλοι τους, αφού βρίσουν όλους τους μετανάστες σε ρωτάνε πως θα γίνει να στείλουν τον γιο τους ή την κόρη τους στη Σκανδιναβία που όλα λειτουργούν και το κράτος είναι υπέροχο και αν δεν έχεις δουλειά το κράτος σε φροντίζει αμέσως με παροχές που είναι πιο ψηλές από αυτές ενός μισθού στην Ελλάδα. Και λες, δεν είναι δυνατόν. Μα πόσο μαλ@κας λαός είμαστε; Τόση ώρα μου λες όσα μου λες για τους μετανάστες και τώρα με ρωτάς αν η κόρη σου ή ο γιος σου μπορεί να γίνει τέτοιος μετανάστης σε μια άλλη χώρα;

Ρωτάς τον άλλο, δεν μου λες ρε μεγάλε, επειδή εγώ δεν ζω εδώ και πιθανώς να μην τον ξέρω καλά, γιατί θέλεις να δεις τον Κούλη πρωθυπουργό; Και σου απαντάει, για να μη χάσω τη δουλειά μου. Και οι εκατομμύριο άνεργοι; Οι πεινασμένοι; Οι άστεγοι; Σε κοιτάει σαν χάνος και σου απαντάει, αν χάσω εγώ τη δουλειά μου ποιος θα πληρώσει τα γραμμάτια του αυτοκίνητου; Εκεί σηκώνεις τα χέρια. Και δεν σηκώνεις τα χέρια γιατί το επιχείρημα του δεν έχει βάση ή λογική, τα σηκώνεις γιατί συνειδητοποιείς ότι όλοι θωρούν ότι το απόλυτο εγώ τους υπερτερεί του όλου. Και ναι, δεν έχουν σκέψεις για ένα μέλλον ουτοπικό αλλά ελπίδες που στηρίζονται στα άμεσα υλικά θέλω τους. Μικροί Μπερλουσκόνι.

Σας μπέρδεψα τώρα, με το μια να μιλάω για την Ιταλία και μια για εμάς. Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο του συνεργάτη μου, που ουτε λίγο ουτε πολύ ενώ θεωρεί τον νεαρό Ιταλό πρωθυπουργό, τον Ρένζι πολύ λίγο για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της σημερινής Ιταλίας και ότι ουσιαστικά δεν έχει κάνει τίποτα θετικό μέχρι στιγμής, παράλληλα αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει και εναλλακτική λύση όταν κοιτάς ότι από την άλλη πλευρά στέκεται ο Μπερλουσκόνι, η Λίγκα του Βορά ή ο Μπέπε Γκρίλο. Όλοι από κακοί μέχρι επικίνδυνοι. Και αυτά από ένα αρθρογράφο συντηρητικό που θα έπρεπε να θεωρεί τον Ρένζι το αντίπαλο δέος.

Κοιτάξτε τι γίνεται στις ΗΠΑ. Η Χίλαρι είναι η πεμπτουσία ενός διεφθαρμένου πολιτικού που εξυπηρετεί συμφέροντα και συντεχνίες. Οι Κλίντον υπήρξαν πάντα υποχείρια λόμπι και τραπεζών και το «δημοκρατικός» δεν ήταν τίποτα άλλο παρα ένας φερετζές για να καλύπτει την αλήθεια. Μόνο αυτά που έχουν πει στο παρελθόν γι’ αυτήν ο Ομπάμα και ο Σάντερς καλύπτουν τα πάντα όλα. Κι όμως αυτή τη στιγμή όλοι υποστηρίζουν την Χίλαρι για να μη βγει ο επικίνδυνος για όλους μας Ντόναλντ Τραμπ. Στη πραγματικότητα εγωκεντρικά ανθρωπάκια που προσπαθούν να πείσουν ότι τα προσωπικά τους θέλω είναι και τα δικά μας θέλω. Και το καταφέρνουν γιατί μας έχουν πείσει ότι τα πολύ προσωπικά μας θέλω είναι και τα δικά τους θέλω.

Και ύστερα κοιτάζεις προς Ελλάδα μεριά. Ακόμα περισσότερα ανθρωπάκια με προσωπικά θέλω. Ο Αλέξης, ο Κούλης, η Φώφη, ο Σταυρός ο Σφουγγαράκης, ο Μπούλης ο Συγκαμένος, ο Λεβέντης ή και μαντεία του φραπέ και το παράσιτο, ο μικροτσούτσουνους Μιχαλολιάκος με την αληταρία που του κάνει παρέα. Όχι, ο Αλέξης δεν έφερε την πρώτη φορά αριστερά, έφερε την πολύ προσωπική του αριστερά. Όπως μόνο εκείνος την βλέπει και την ορίζει και το «αριστερά» είναι ο φερετζές, το άλλοθι. Μια λαϊκίστικη, κενή στην πράξη και γεμάτη σκουριασμένες ιδεοληψίες αριστερά. Ο Αλέξης αποδείχτηκε πιο χθεσινός από τους χθεσινούς και πιο Μαυρογιαλούρος από τον Μαυρογιαλούρο.

Ο Κούλης από την άλλη υπόσχεται να φέρει την πιο αηδιαστική και διεφθαρμένη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας, αυτή του Αντωνάκη. Θεωρεί εαυτό τιμητή του Αλέξη και τον καλεί σε παραίτηση, όχι γιατί έχει αποτύχει να προστατεύσει και να φυλάξει τους Έλληνες, αλλά γιατί δεν εφαρμόζει σωστά τους όρους της οικονομικής κατοχής και εξαθλίωσης που βιώνουμε. Και προτείνει μάλιστα κάτι φασιστοειδή παράσιτα μορφής Βορίδη και Βούλτεψη ή το σπυράκι σαν εναλλακτική! Οι υπόλοιποι είναι για τον κουβά αποβλήτων με τον Μιχαλολιάκο για το κελί της φυλακής. Ξαφνικά ακόμα και οι Ιταλοί μου φαίνονται καλύτεροι.

Κι όλα αυτά γιατί πολιτικοί και πολίτες, εμείς, έχουμε βάλει τα προσωπικά μας θέλω μπροστά από οτιδήποτε άλλο, ακόμα και το κοινό καλό, αυτό το υπέροχο, αριστοτελικό κοινό καλό που υποτίθεται μας δίδαξε η ιστορία μας.

Εδώ θα το κάνω λίγο πιο προσωπικό. Είπαμε, μαγνητοσκοπημένη είναι η στήλη ό,τι θέλω κάνω. Από πολύ νέος κατάλαβα κάτι που όσο εύκολο ακούγεται τόσο δύσκολο είναι. Κατάλαβα ότι τα θέλω μου αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Σήμερα μου αρέσαν οι μελαχρινές μέχρι που αύριο γνώρισα μια ξανθιά και τρελάθηκα. Μου αρέσουν τα φασόλια γίγαντες και αύριο το κινέζικο τηγανιτό ρύζι, ήθελα τη τάδε μηχανή και αγόραζα μια τελείως διαφορετική, ήθελα μεγάλο σπίτι και έψαχνα για στούντιο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι τα θέλω μας ποτέ δεν είναι σταθερά. Αυτό όμως που μπορεί να είναι σταθερό είναι αυτά που ΔΕΝ θέλουμε.

ΔΕΝ θέλω ρεβύθια, ούτε να τα μυρίσω. Αυτό το ξέρω και έχω φροντίσει να το ξέρουν κι όλοι όσοι με ξέρουν. ΔΕΝ θέλω κουτσομπολιά. Με αηδιάζουν και είναι ο λόγος να σταματήσω την επαφή με οποίον έχω ακόμα και την υποψία ότι κουτσομπολεύει. ΔΕΝ θέλω ανθρώπους αρνητικούς γύρω μου, ανθρώπους μίζερους. ΔΕΝ θέλω να βλέπω παιδιά να τυραννούνται, ΔΕΝ θέλω να ταξιδεύω με πλοίο, μου προκαλεί ναυτία, ΔΕΝ μου αρέσει το χόκεϊ στο πάγο, ΔΕΝ θέλω φασίστες και ρατσιστές σε όποιο κύκλο και να συναναστρέφομαι και φροντίζω να το δείχνω άμεσα.

Αν …αν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τα ΔΕΝ θέλω μας και να τα εφαρμόσουμε φανταστείτε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος γύρω μας. Αν αντί το να μη χάσω τη δουλειά μου η σκέψη μας ήταν ΔΕΝ θέλω τον διπλανό μου άνεργο και πεινασμένο πόσο διαφορετικά θα ήταν πολλά πράγματα.

Τώρα όλοι έχουν στηθεί στην αναμονή για το τι θα πει ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη. Γιατί; Για να μας πει τα δικά του θέλω; Και που είναι τα δικά μας ΔΕΝ θέλω; Που είναι το ΔΕΝ θέλω κάποιον να προσβάλει την αξιοπρέπεια μου και σαν πολίτη και σαν έθνος; Που είναι το ΔΕΝ θέλω κάποιον που να εξυπηρετεί κάτι και κάποιους κι όχι εμάς; Που είναι τα ΔΕΝ θέλω μας; Αυτά θα έπρεπε να απαιτούμε από τον Αλέξη και τον Κούλη κι όχι να περιμένουμε να ακούσουμε τα θέλω τους. Προσωπικά ΔΕΝ τα θέλω, ΔΕΝ με ενδιαφέρουν.

Καλό θα ήταν λοιπόν να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα να ψάχνουμε τα ΔΕΝ θέλω μας και ας είναι τα ρεβίθια, ώστε στο τέλος να έχουμε και τους ηγέτες που μας αρμόζουν κι όχι ανθρωπάκια που μας μορφώνουν ανάλογα με τα δικά τους θέλω.

*********************************************

Και αυτή τη Παρασκευή, Θεσσαλονικιώτικα, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος.

*********************************************

Στη φωτογραφία …σκανδιναβικό φθινόπωρο!

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!