Σκέψεις, από τον Μάνο Μαυρομουστακάκη:
Στη βόλτα της, κτυπούσαν τα τσόκαρα στο πλακόστρωτο διάβα της, τα δευτερόπλεπτα του ρολογιού της. Απροσδόκητος συντονισμός.
Ζεστό τσάι σε ζεστό καιρό. Απεχθανόταν τις συγκρούσεις.
Φυλλοβολούσε το δέντρο στο πλακόστρωτο που για λίγο απολάμβανε την … «επίπλωση του σπιτιού του». Ως την ανθρώπινη παρέμβαση. Σκούπα και φαράσι επικύρωναν τη διαφορά αισθητικής, ανάμεσα στο δέντρο και στον άνθρωπο.
Έτρεχε και είχε τα χέρια της ψηλά. Πατούσε γη και έπιανε ουρανό. Ώσπου κουράστηκε κι αφέθηκε στη γη, κι αφέθηκε να κοιτάζει στις παλάμες της την πραμάτεια του ουρανού που μάζεψε.
Φοβερά τα κουνούπια. Κάνουν την «αρπαχτή» τους και μην τα είδατε.
Αν το χαλί του Αλαντίν δεν πετούσε, κανείς δεν θα μιλούσε για δαύτο.
Ο λόγος είναι μια ενεργειακή διαταραχή όταν εκφέρεται, και μια επίσης ενεργειακή διαταραχή όταν μένει ανέκφραστος.
Μην συλλήβδην με υποτιμάτε! Κάπου σίγουρα υπερέχετε έναντι εμού, και κάπου σίγουρα υστερείτε. Αν με κρίνετε σε αυτά που υπερέχετε, τότε ναι, έχετε δίκιο.
Αυτός γράφει ένα βιβλίο το χρόνο, είπε κάποιος υποτιμητικά. Ενώ ο …άλλος, που περίμενε χρόνια να το ολοκληρώσει, λες και η «μπούρδα» τοκίζεται, καλώς έπραξε;
Στον δρόμο προσπερνώ ανθρώπους γιατί δεν ανέχομαι να μου έχουν γυρισμένη την πλάτη.
Πολύτιμες οι γνώμες σας, αλλά δεν θέλω να σας τις στερήσω.
Μην μου κουνάς το δάκτυλο! Δεν προλαβαίνω να εστιάσω!
